Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Doroszewski Witold
17.05.2008 22:15
[blok][imglewa]http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/albums/userpics/10330/thumb_Witold_Doroszewski.jpgWitold Jan Doroszewski, ur.1 maja 1899 w Moskwie, zm. 26 stycznia 1976 w Warszawie, wybitny polski językoznawca. Studia językowe rozpoczęte na uniwersytecie w Moskwie kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim i w paryskiej École des langues orientales vivantes.
W latach 1924-1927 pracował jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku został docentem, a w 1930 roku kierownikiem tej katedry i profesorem nadzwyczajnym, a od roku 1938 - profesorem zwyczajnym. W latach 1935-1939 kierował Instytutem Fonetycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach okupacji prowadził tajne nauczanie. W latach 1954-1969 był kierownikiem Pracowni Dialektologicznej PAN.
Członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk oraz zagranicznych towarzystw naukowych. Autor prac m.in. z dziedziny słownictwa, fonetyki, dialektów w - 'Studia i szkice językoznawcze' (1962). Także "Kategorie słowotwórcze" (1946), "Z zagadnień leksykografii polskiej" (1954), "Elementy leksykologii i semantyki" (1970).
Od 1950 redaktor naczelny monumentalnego "Słownika Języka Polskiego" (11 tomów, 1958-1969), a także redaktor "Słownika poprawnej polszczyzny" (1973). Współzałożyciel Towarzystwa Krzewienia Kultury i Poprawności Języka oraz Towarzystwa Kultury Języka, prelegent i popularyzator tych zagadnień, m.in. w radiu.
Z innych ważnych prac: "Rozmowy o języku" (tom 1-4, 1948-1954), "O kulturę słowa. Poradnik językowy" (tom 1-2, 1962-1968), (tom 3, 1979), "Myśli i uwagi o języku polskim" (1937), "Wśród słów, wrażeń i myśli. Refleksje o języku polskim" (1966).
[Witold Doroszewski (wikiquote.org)
Opr. Henryk Szymon Wąsowski]
W latach 1924-1927 pracował jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku został docentem, a w 1930 roku kierownikiem tej katedry i profesorem nadzwyczajnym, a od roku 1938 - profesorem zwyczajnym. W latach 1935-1939 kierował Instytutem Fonetycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach okupacji prowadził tajne nauczanie. W latach 1954-1969 był kierownikiem Pracowni Dialektologicznej PAN.
Członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk oraz zagranicznych towarzystw naukowych. Autor prac m.in. z dziedziny słownictwa, fonetyki, dialektów w - 'Studia i szkice językoznawcze' (1962). Także "Kategorie słowotwórcze" (1946), "Z zagadnień leksykografii polskiej" (1954), "Elementy leksykologii i semantyki" (1970).
Od 1950 redaktor naczelny monumentalnego "Słownika Języka Polskiego" (11 tomów, 1958-1969), a także redaktor "Słownika poprawnej polszczyzny" (1973). Współzałożyciel Towarzystwa Krzewienia Kultury i Poprawności Języka oraz Towarzystwa Kultury Języka, prelegent i popularyzator tych zagadnień, m.in. w radiu.
Z innych ważnych prac: "Rozmowy o języku" (tom 1-4, 1948-1954), "O kulturę słowa. Poradnik językowy" (tom 1-2, 1962-1968), (tom 3, 1979), "Myśli i uwagi o języku polskim" (1937), "Wśród słów, wrażeń i myśli. Refleksje o języku polskim" (1966).
Każdy uczestnik środowiska mówi tymi samymi słowami, co inni, myślenie indywidualne jest zawsze fragmentem procesu społecznego, bo narzędziami myślenia są słowa, a te są wspólne wszystkim uczestnikom danego środowiska. Panowanie nad słowami to panowanie i nad myślą, i nad swoim działaniem, i nad stosunkami z ludźmi.
[Witold Doroszewski (wikiquote.org)
Opr. Henryk Szymon Wąsowski]
Odpowiedzi (1)
15.09.2011 17:59
Witold Jan Doroszewski (1899–1976)
Językoznawca, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN, redaktor Słownika języka polskiego. Kształcił się w gimnazjum w Moskwie (do 1917), podjął następnie studia językoznawcze na uniwersytecie moskiewskim; w 1918 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, ale w tymże roku został powołany do wojska i służył do 1920. W latach 1920–1923 kontynuował studia na UW i obronił w 1923 doktorat. Podjął pracę na uniwersytecie jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego (1924–1927); w latach 1927–1929 uzupełniał studia w Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes
w Paryżu i był tam lektorem języka polskiego. W 1928 został docentem w Katedrze Języka Polskiego UW, a w 1930 kierownikiem tej Katedry i profesorem nadzwyczajnym; od 1938 profesor zwyczajny. W latach 1935–1939 był dyrektorem Instytutu Fonetycznego UW. Kierował również Pracownią Dialektologiczną PAN w Warszawie. Na UW prowadził wykłady z języka polskiego, słowotwórstwa i językoznawstwa ogólnego. W 1939 brał udział jako żołnierz w kampanii wrześniowej, a w latach 1940–1944 wykładał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.
Był członkiem czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych. Zajmował się gramatyką opisową języka polskiego, dialektologią, słowotwórstwem, fonetyką, semantyką, leksykologią i dydaktyką języka polskiego. Jest uważany za twórcę warszawskiej szkoły dialektologicznej. Określił podstawowe metody badawcze w dialektologii. Sformułował zasady wydawania słowników. Był redaktorem naczelnym Słownika języka polskiego zawierającego ok. 130 000 haseł napisanych na podstawie 5 milionów cytatów z 3 tysięcy utworów literackich, prac naukowych, artykułów prasowych i innych źródeł. W jego dorobku jest około 800 publikacji naukowych.(gazetapetersburska.org)
Językoznawca, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN, redaktor Słownika języka polskiego. Kształcił się w gimnazjum w Moskwie (do 1917), podjął następnie studia językoznawcze na uniwersytecie moskiewskim; w 1918 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, ale w tymże roku został powołany do wojska i służył do 1920. W latach 1920–1923 kontynuował studia na UW i obronił w 1923 doktorat. Podjął pracę na uniwersytecie jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego (1924–1927); w latach 1927–1929 uzupełniał studia w Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes
w Paryżu i był tam lektorem języka polskiego. W 1928 został docentem w Katedrze Języka Polskiego UW, a w 1930 kierownikiem tej Katedry i profesorem nadzwyczajnym; od 1938 profesor zwyczajny. W latach 1935–1939 był dyrektorem Instytutu Fonetycznego UW. Kierował również Pracownią Dialektologiczną PAN w Warszawie. Na UW prowadził wykłady z języka polskiego, słowotwórstwa i językoznawstwa ogólnego. W 1939 brał udział jako żołnierz w kampanii wrześniowej, a w latach 1940–1944 wykładał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.
Był członkiem czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych. Zajmował się gramatyką opisową języka polskiego, dialektologią, słowotwórstwem, fonetyką, semantyką, leksykologią i dydaktyką języka polskiego. Jest uważany za twórcę warszawskiej szkoły dialektologicznej. Określił podstawowe metody badawcze w dialektologii. Sformułował zasady wydawania słowników. Był redaktorem naczelnym Słownika języka polskiego zawierającego ok. 130 000 haseł napisanych na podstawie 5 milionów cytatów z 3 tysięcy utworów literackich, prac naukowych, artykułów prasowych i innych źródeł. W jego dorobku jest około 800 publikacji naukowych.(gazetapetersburska.org)