Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Stiller Franciszek Józef
29.11.2009 00:56
Stiller (von Stiller) Franciszek Józef (1859 – 1932) generał – major austro – węgierski, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Ur. 8. I w Rudniku nad Sanem, był synem Jana, nadleśniczego i dyrektora klucza rudnickiego, oraz Franciszki Pelzel, Francuzki.
W l. 1871 – 4 kształcił się S. w szkole realnej w Jarosławiu, następnie w Wyższej Wojskowej szkole Realnej w Hranicach. Dn. 24 I 1876 rozpoczął służbę w armii austro – węgierskiej jako szeregowy 30. pp we Lwowie. Następnie uczęszczał tamże do szkoły kadetów, a po jej ukończeniu awansował na porucznika (1879), nadporucznika (1881) i kapitana 2. kl. (1893).
Od r. 1895 jako kapitan 1. kl. służył we Lwowie w 19. pp Landwehry, dowodząc kompanią
i kursem aspirantów oficerskich. Po awansie w r. 1906 na majora objął dowództwo baonu.
W r. 1908 przeniesiono go na dowódcę baonu w 9. pp Landwehry w Litomierzycach, gdzie
w r. 1910 awansował na podpułkownika. W r. 1911 służył krótko w 60. dyw. haubic polowych Landwehry, skąd przeniesiono go w r. 1912 do 2. p. strzelców tyrolskich w Bolzano ; mianowany 1 V 1913 pułkownikiem, objął jego dowództwo. W czasie pierwszej wojny światowej walczył
ze swym pułkiem na froncie rosyjskim, a od 15 III 1915 do lutego 1916 na froncie włoskim, gdzie był m.in. tymczasowym dowódcą 88. Brygady Strzelców Krajowych i komendantem odcinka „Tonale”. Dn. 31 VII 1916 został nobilitowany przez cesarza Franciszka Józefa I.
Dn 1 V 1917 awansował na gen. – majora i odtąd służył w komendzie m. Krakowa.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości S. podjął 13 II 1919 służbę w WP i został wówczas dowódcą obozu warownego Kraków oraz komendantem miasta, a 10 V 1920 zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Kraków gen. dyw. Antoniego Symona. Dn. 1 IV 1921 przeszedł w stan spoczynku jako tytularny generał dywizji WP.
Życiową pasją S – a było łowiectwo. Od r. 1920 należał do Małopolskiego Tow. Łowieckiego
we Lwowie. W r. 1924 był założycielem i został pierwszym prezesem Tow. Łowieckiego
im. św. Huberta w Krakowie ; był też współzałożycielem Tow. Łowieckiego Woj. Krakowskiego (od r. 1926 przemianowanego na Tow. Łowieckie Zachodnio – Małopolskie
w Krakowie) i w l. 1925 – 32 pełnił funkcje prezesa jego Wydz. Wykonawczego. W r. 1925 doprowadził do przystąpienia Towarzystwa do Centralnego Związku Polskich Stowarzyszeń Łowieckich, a w r. 1927 do współpracy z Małopolskim Tow. Łowieckim we Lwowie (dzięki której utworzono oddział tego ostatniego na woj. krakowskie). Był współautorem zatwierdzonej w r. 1927 ustawy łowieckiej, regulującej stosunki łowieckie w Polsce. Jako wiceprezes i członek honorowy Krakowskiego Bractwa Kurkowego przeprowadził własnym kosztem odbudowę
i odnowienie zniszczonej przez wojnę strzelnicy i budynków Bractwa.
S. zmarł 22 II 1932 w Krakowie, został pochowany 25 II na cmentarzu Rakowickim w grobowcu (bez oznakowań) rodziny Dettloff (1 kw. Wojsk. Grób nr 4).
S. był żonaty ze Skwirczyńską, miał trzech synów i córkę.
PSB
Ur. 8. I w Rudniku nad Sanem, był synem Jana, nadleśniczego i dyrektora klucza rudnickiego, oraz Franciszki Pelzel, Francuzki.
W l. 1871 – 4 kształcił się S. w szkole realnej w Jarosławiu, następnie w Wyższej Wojskowej szkole Realnej w Hranicach. Dn. 24 I 1876 rozpoczął służbę w armii austro – węgierskiej jako szeregowy 30. pp we Lwowie. Następnie uczęszczał tamże do szkoły kadetów, a po jej ukończeniu awansował na porucznika (1879), nadporucznika (1881) i kapitana 2. kl. (1893).
Od r. 1895 jako kapitan 1. kl. służył we Lwowie w 19. pp Landwehry, dowodząc kompanią
i kursem aspirantów oficerskich. Po awansie w r. 1906 na majora objął dowództwo baonu.
W r. 1908 przeniesiono go na dowódcę baonu w 9. pp Landwehry w Litomierzycach, gdzie
w r. 1910 awansował na podpułkownika. W r. 1911 służył krótko w 60. dyw. haubic polowych Landwehry, skąd przeniesiono go w r. 1912 do 2. p. strzelców tyrolskich w Bolzano ; mianowany 1 V 1913 pułkownikiem, objął jego dowództwo. W czasie pierwszej wojny światowej walczył
ze swym pułkiem na froncie rosyjskim, a od 15 III 1915 do lutego 1916 na froncie włoskim, gdzie był m.in. tymczasowym dowódcą 88. Brygady Strzelców Krajowych i komendantem odcinka „Tonale”. Dn. 31 VII 1916 został nobilitowany przez cesarza Franciszka Józefa I.
Dn 1 V 1917 awansował na gen. – majora i odtąd służył w komendzie m. Krakowa.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości S. podjął 13 II 1919 służbę w WP i został wówczas dowódcą obozu warownego Kraków oraz komendantem miasta, a 10 V 1920 zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Kraków gen. dyw. Antoniego Symona. Dn. 1 IV 1921 przeszedł w stan spoczynku jako tytularny generał dywizji WP.
Życiową pasją S – a było łowiectwo. Od r. 1920 należał do Małopolskiego Tow. Łowieckiego
we Lwowie. W r. 1924 był założycielem i został pierwszym prezesem Tow. Łowieckiego
im. św. Huberta w Krakowie ; był też współzałożycielem Tow. Łowieckiego Woj. Krakowskiego (od r. 1926 przemianowanego na Tow. Łowieckie Zachodnio – Małopolskie
w Krakowie) i w l. 1925 – 32 pełnił funkcje prezesa jego Wydz. Wykonawczego. W r. 1925 doprowadził do przystąpienia Towarzystwa do Centralnego Związku Polskich Stowarzyszeń Łowieckich, a w r. 1927 do współpracy z Małopolskim Tow. Łowieckim we Lwowie (dzięki której utworzono oddział tego ostatniego na woj. krakowskie). Był współautorem zatwierdzonej w r. 1927 ustawy łowieckiej, regulującej stosunki łowieckie w Polsce. Jako wiceprezes i członek honorowy Krakowskiego Bractwa Kurkowego przeprowadził własnym kosztem odbudowę
i odnowienie zniszczonej przez wojnę strzelnicy i budynków Bractwa.
S. zmarł 22 II 1932 w Krakowie, został pochowany 25 II na cmentarzu Rakowickim w grobowcu (bez oznakowań) rodziny Dettloff (1 kw. Wojsk. Grób nr 4).
S. był żonaty ze Skwirczyńską, miał trzech synów i córkę.
PSB