Nazwisko Łubik-Skawiński

Nazwisko Łubik-Skawiński

Łubik- to mało znane nazwisko polskie (obecnie nosi je około 400 osób). Ten fakt oraz podanie rodzinne o szlacheckim pochodzeniu oraz odkrycie, że przodek używał nazwiska Łubik-Skawiński zachęciły mnie do poszukiwań genealogicznych. Oto aktualne ustalenia (nadal nie ustaję w dalszych do ciekaniach):

Łubik- nazwisko pochodzi od herbu Lubicz -zawołanie Łuba i takież nazwisko herbowe. Łuba zaś od średniowiecznego rodu, który miał w Polsce wiele gniazd i stąd też wiele miejscowości o nazwie wywodzącej się od Łuba. Piotr Złotkowski "Nazwiska i przydomki szlachty historycznej ziemi bielskiej na Podlasiu motywowane nazwami heraldycznymi" - pojawiają się bowiem formy przydomkowe Łubik u kilku rodzin używających herbu Lubicz (zwanego też Łuba, Łubik, Łubicz, Łubow, Lubow, Libicz) mianowicie - Łapiński - Łubik, Karczewski- Łubik, Skawiński - Łubik (u mnie), Gałęski - Łubik - ta wersja jest najbardziej wiarygodna.

Na Węgrzech jest rodzina szlachecka Lubik herbu własnego (o nazwie Lubik).

Dalej Lubik - to także prasłowiański bożek miłości (ta wersja jest najbardziej romantyczna i faktycznie takie bóstwo czcili prasłowianie).
Ciekawostką wymagającą głębszych badań może być również to, że w języku czeskim imię męskie Lubomír ma następujące odmiany i zdrobnienia: Lubík, Luboš, Lubošek, Lubek, Lubor, Luba; podobnie inne imię -Lubor (Lubík, Lubek, Luba), a także imię Luboš (Lubík, Lubošek, Luba).

Wg jednego z genealogów, zajmującego się badaniami nad szlachtą ziemi liwskiej, z którym miałem okazję rozmawiać, moje nazwisko powstało właśnie od formy przydomkowej jakiegoś rodu szlacheckiego, a że w XVII wieku pojawia się trend zastępowania w księgach narodzin nazwisk przydomkami (dla odróżnienia od licznych krewnych) stąd mała liczba osób o tym nazwisku w czasach współczesnych. Jest to jedna wersja, gdyż w istocie mogło być na odwrót. Pierwotne nazwisko przejęte od herbu zastąpione zostało nazwiskami odmiejscowymi. Tak czy inaczej, obie wersje tłumaczą znikomą ilość osób o tak starym nazwisku.

Należy zauważyć, że w herbarzach pojawiają się także różne oboczności Łuba, Łubik, Łubk, Łubek, Łubecki -w Bulowicach (z czasem Lubecki) Łubkowski, Łubkowski - Buża, Łubiczewski z brzesko-litewskiego(Herbarz Niesieckiego), który podpisał elekcję Króla Jana Kazimierza, Łubikowski (herbu Warszewski- odm. Warzewski), Łubieński h. Lubicz i h. Łubieński (baron- Ces. Francuskie w 1811, hrabia- Prusy 1798, Kr. Polskie 1824, Rosja 1844), Łubianowski h. Łubianowski, Łubieniewski, Lubicz, a nawet von Lubick z Lubeki, której nazwa pochodzi z czasów, gdy tereny te zamieszkiwali słowianie, nim osiedli tam germanie. Tym ciekawsze są jednak moje badania.

Na terenach dawnej Galicji stwierdzamy mnogość rodzin szlacheckich używających herbu Lubicz, w tym odłam rodziny Skawińskich z ziemii krakowskiej (powiat Szczyrzycki);

Skawiński li. Lubicz , Marcin w roku 1578 służebnik Klimuntowskiej w Krakowskiem objął wsie Skawinę i Skawinkę powiat Szczyrzycki;

-w samym Krakowie wójtem w roku 1618 był Wojciech Skawiński.

W tym miejscu należy wskazać lokalizację. Mój ojciec, dziad i pradziad - urodzili się, żyli i zmarli w Przybradzu (zlokalizuj na mapie)(dawniej Przibiradzu). Wieś w zachodniej Małopolsce, koło Frydrychowic, dalej Wadowic, założona przez Czecha Přiběrada (in.formy także- Pribraz, Zibroton lub Pribroton) - możliwe, że z Lobkoviców, którzy będąc szlachtą czeską te tereny również zamieszkiwali... Pierwotnie wieś należała do Księstwa Opolskiego, potem Cieszyńskiego, następnie Oświęcimskiego i Zatorskiego.
W 1327 roku Jan Scholastyk - książę oświęcimski w wyniku podboju tych ziem przez Czechów złożył hołd królowi czeskiemu Janowi Luksemburskiemu. Językiem urzędowym został język czeski. Natomiast pod względem administracji kościelnej Przybradz należał wówczas do Kurii Biskupiej we Wrocławiu.

W latach 1335 - 1339 król Polski Kazimierz Wielki w Terenczynie, a następnie w Wyszechradzie uznał ziemię oświęcimską i zatorską za czeskie lenna w zamian za zrzeczenie się Luksemburczyków pretensji do polskiego tronu. W średniowieczu w Przybradzu istniał zamek obronny.

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1328 roku. W związku z obocznością nazwy, istnieją dwie wersje jej pochodzenia. J. Putek w “O zbójnickich zamkach” przypuszcza, że imię dawnego właściciela wsi mogło brzmieć po czesku “Zibroton” lub “Pribroton”, z czego powstać mogła nazwa wsi pisana: “Przibrot” lub “Pribradz”, a potem “Prybiradz” i “Przybradz”. Natomiast W. Lubaś przyjmuje jako pierwotną nazwę Pribradz podaną przez J. Długosza i uważa, że wywodziła się z czeskiego imienia Přiběrad, w skrócie Pribraz.

Interesujące, że na terenie Czech istnieje "bliźniacza" miejscowość o nazwie Pribraz, której początki sięgają przełomu XII i XIII w."Nejstarší zmínka o obci Příbraz pochází z r. 1518, ves je však podstatně staršího založení. Prvotní jméno bylo Příběraz = Priberadův dvůr. V celé oblasti Jindřichohradecka se původně prostíraly neprostupné močály a pralesy, které se táhly z okolí Poličky na jih a jihovýchod a končily u dolnorakouského toku Dunaje. Celá oblast byla kolonizována koncem 12. století na sklonku vlády Přemyslovců, kdy do této části Čech zasáhla vnitřní kolonizace ze severu z Benešovska. Druhá kolonizační vlna přichází počátkem13. století.".

Jest jeszcze jedno miasto w Czechach o podobnych "korzeniach", mianowicie Příbram, które na poczatku historii czeskiej państwowości przywołuje kilka legend. Legendy te są wymienione w Kronice Czeskiej spisanj przez Václava Hajka (Hájek) z Libočan w pierwszej połowie XVI wieku. Legendy mówią o księżnej Libuszy z proroctwa i zniszczeniu Březovéj Hory -kopalń Horymír z Neumětely, sa to zarówno historie przedstawiające wydobycie srebra w regionie. Hájek wyjaśnia również nazwę miasta, otóż nazwa miasta pochodzi od nazwiska osoby, prawdopodobnie pierwotnego właściciela.

Wróćmy teraz do Przybradza. Zgodnie z tekstami J.Putka owe “fortalia” – twierdze i warownie ciągnęły się łukiem od Oświęcimia przez Grojec, Osiek, Malec, Głębowice, Gierałtowice, Przybradz, Graboszyce nad Skawą, a stąd przez Marcyporębę do Barwałdu”. Również i w austriackich księgach tabularnych, dobra przybradzkie nazywano “Zamkiem”. Mickiewicz pisał o "potężnym Książęciu na Lubiku, który swój zamek za południową miał granicą."

Około 1350 roku Przybradz nazywał się Sobocowa. Wówczas było tu bardzo dużo przysiółków, znajdowały się tu liczne dwory.
Wg Kroniki Putka ziemie te - urodzajne i finezyjnie ukształtowane ukochała drobna szlachta, tzw. gołota. Rozliczne są tu więc zaścianki "panów na zagrodzie". Istnieją również informacje, że na ziemiach tych osiedli także Celtowie, nim część z nich powędrowała dalej, by ostatecznie zasiedlić ziemie dzisiejszej Irlandii. Później przybyli Tatarzy, Turcy, Węgrzy, Wołosi, Niemcy oraz Żydzi- ślady tych wędrówek do dziś można rozpoznać tak w nazwiskach (np.Turek, Walasek, Balon, Gawenda, Wojewodzic, wiercimak, Baca- nazwiska walaskie, Węgrzyn, Ciara - węgierskie, Kolber, Sordyl czy Stuglik- niemieckie)jak i bardzo zróżnicowanej urodzie mieszkańców regionu- od rudowłosych, bladolicych i naznaczonych piegami, przez ciemnoskórych blondynów, po czarnowłosych, niebieskookich i piegowatych zarazem. Istotne przy tym znaczenie miał fakt, że wieś znajdowała się na ówczesnym pograniczu. Niestety pogranicze było często polem bitew. Liczne kłótnie sąsiedzkie często prowadziły do samosądów i w efekcie do spalenia gospodarstwa wrogiego sąsiada.

W Przybradzu, Frydrychowicach, okolicznych Graboszycach, Radoczy, Głębowicach, Gierałtowicach, Wieprzu, Nidku, Inwałdzie, Spytkowicach, Bulowicach osiadło i żywot wiodło wiele szlachetnych, acz z uwagi na przeróżne dziejowe meandry, nie posiadających wielkich majątków rodzin...
Warto tu sięgnąć po opracowania Krzysztofa Ślusarka o deklasacji drobnej szlachty w zaborze austriackim do stanu rystykalnego. W Galicji wskutek tych działań z 40 000 rodzin szlacheckich zostało zaledwie 3600 (tylko bogatsze rodziny), dla Austriaków obce było pojęcie szlachcica ubogiego, zagrodowego lub bez ziemii), tym samym pozbywano się problemu- tj. ogromnej rzeszy jednostek uprzywilejowanych pozbawiając jednym zapisem ich przywilejów deklasując ich grunty do rustykalnych.
Przykładem są Wierońscy, Olszewscy, Leśniewscy, Płonkowie, Prusowie, Ciborowie, Czyżowie, Ściborowie, Cichoniowie, Bieńkowie, Kiszkowie, Strzałowie, Łubik - Skawińscy, Karczewscy, Krukowie vel Kruczkowie, Skawińscy, Latochowie (herbu - Piotrowski), Zarembowie, Sołtyskowie (pierwsze zapiski już z 1500- herb zapomniany), Skowrońscy, Stacherowie (herbu Ostoja), Szklarzowie (zapiski z 1518- herb nieznany), Szklarscy (herb Ślepowron, Sulima), Wiktorowie (h.Brochowicz), Michałkowie, Michałkowscy, Michałowscy, zubożali Brandysowie, Kędzierscy, Brożynowie, Gorczewscy i wiele, wiele innych.

W 1394 roku Jan II, syn Jana Scholastyka ożenił się z siostrą Władysława Jagiełły - Króla Polski. W okolicach Przybradza pojawiają się rycerze ruscy herbu Kornicz, którzy wypędzają wielu napływowych zczechizowanych i zniemczałych przedstawicieli stanu rycerskiego. Przybyli rycerze nie mając nazwisk szlacheckich, przybierali często nazwiska od wsi, w której się osiedlali (np. Frydrychowski, Wieprzowski, Gierałtowski) wraz z nimi przybyli na te tereny przedstawiciele drobnej szlachty z Podlasia.

Istnieje zatem jeszcze inna możliwość. Mianowicie moi przodkowie mogli wskutek rozmaitych dziejowych zawirowań osiąść w Przybradzu. Kornicze bowiem chętnie osadzali te ziemie ludem z Wielkopolski. Skąd wówczas pochodziłby mój ród? Na mapie Polski znajdziemy Łubikowo, Łubików, Łubki, Łubice (np. Wyszki Łubice- gmina Wyszków, woj. podlaskie:
"W dokumencie, zatytułowanym „Opisanie stanu kościoła parafialnego w Wyszkach”, z 1791 roku, znajdujemy takie stwierdzenie: „Wsie do parafii należące, wszystkie samą szlachtą osiadłe. Od wschodu Warpechy Nowe i Stare, Niewino Leśne, Niewino Borowe i Zakrzewo; od południa Szczepany, Sasiny, Tworki; od zachodu Kalinówka, Krupice; od północy Łubice, i Łuczaje. Do Komunii Wielkanocnej parafia liczy dusz 800. Dzieci na 200 Żydostwa może być dusz 60.” Jak wynika z tego sprawozdania na terenie parafii wyszkowskiej było łącznie 1060 mieszkańców, w tym około tysiąca katolików i 60 Żydów. Ludność parafii była bardzo jednolita statusem społecznym -Szlachta, narodoowościowo i wyznaniowo. Wyjątek stanowili tylko nieliczni Żydzi. Potwierdza ten stan rzeczy Inwentarz Z 1804 roku.", dalej -Łubichów, Lubiki. Mamy również Lubecko - wg Ks. Mnicha w opracowaniu pt. Kilka słów o przeszłości parafii lubeckiej. Ze Śląska Polskiego
Pochodzenie nazwy Lubecko - „Lubiczko był pierwszym panem – ziemianinem, który całą ziemią zawiadywał. Gdy z czasem dwór i wieś zbudował, to one przejęły jego imię lub nazwisko. Lubiczko toby była zdrobniała forma od Lubik, Lubik zaś byłby takową od Luby. Później Lubiczko zamieniono w Lubeczko, co by znaczyło pieszczotliwie nazwany Lubek, a Lubek również pochodzi od Luby. Obecnie przyjęto Lubecko za urzędową nazwę, uwzględniwszy poniekąd mazurską gwarę miejscowej ludności. Istnieje też wieś Łubin koło Łap, z której wywodzi się ród Łubicz. Na marginesie warto zauważyć, że Racibórz ze swym zamkiem w czasach dawnych przez Niemców zwany był jako Lubik.
Wreszcie na kresach dawnej Galicji, na terenie nieopodal Zbaraża znajdziemy Łubianki, na terenach dawnego Wołynia (Ukraina) Lubikowicze.

W 1944 roku Książę Zatorski Janusz sprzedał swe księstwo królowi Polski Janowi Olbrachtowi i odtąd król Polski jest także księciem Zatorskim. Od 1501 roku tereny te zostały przypisane poddane zwierzchnictwu Kurii Biskupiej w Krakowie.

Najwyższa pora przytoczyć podania i legendy o powstaniu herbu:

Otóż pochodzenie tego herbu na pewno czysto polskie heraldycy różnie wyjaśniają. Wg pierwszej wersji Mieszko I w czasie chrztu Gniewomira (Dzierżykraja) chrzestną chustę z głowy jego zdjąwszy za herb mu ją nadał. Wg drugiej Bolesław Chrobry - trzymając do chrztu Gniewomira, zasłoną, którą Chrystus był nakryty na pamiątkę chrztu za herb nadał.

Legenda:
Wg jednej z legend nazwę Lubicz nosiła dawniej rzeka, która obecnie nazywa się Drwęca. Nad tą rzeką w roku 1190 doszło do potyczki rycerstwa mazowieckiego z Prusami. Za dzielność oraz szczególne zasługi bitewne jeden z rycerzy herbu Pobóg otrzymał herb własny o nazwie rzeki, Stąd zatem herb Lubicz jest rozwinięciem herbu Pobóg.

Ciekawe są też przytoczone fragmenty badań nad nazwiskami odherbowymi. Mianowicie Piotr Złotkowski (Instytut Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie) w swojej pozycji pt. „Nazwiska i przydomki szlachty historycznej ziemi bielskiej na Podlasiu motywowane nazwami heraldycznymi.” dokonał w oparciu o szereg materiałów źródłowych przytoczonych poniżej oraz własnych badań ciekawego wywodu na temat nazwisk odherbowych, w tym także nazwiska Łubik (oraz odmian). Fragmenty przytoczę więc poniżej:

Znamienną cechą, która wyróżniała historyczne Podlasie, w tym przedrozbiorową ziemię bielską, była duża ilość zamieszkałej tu, podobnie jak i na sąsiednim Mazowszu, szlachty, głównie tzw. drobnej, czyli posiadaczy części wsi, bądź tylko niewielkich obszarowo gospodarstw. Nie należy również zapominać o osiadłych tu rodach bojarskich pochodzenia ruskiego i litewskiego, które często jako kmiece zasilały szeregi szlachty, przyjmując prawa przynależące tej warstwie społecznej. Większość bojarów uległa procesowi polonizacji, przyjmując wyznanie rzymskokatolickie.

Nazwy osobowe (oprócz imion), używane przez szlachtę, przede wszystkim tzw. drobną, można podzielić na trzy kategorie, a mianowicie: nazwiska, przydomki i przezwiska. Każda z nich ma pewne określone właściwości. Nazwiska są nazwami osobowymi o charakterze oficjalnym, dziedzicznym, zbiorowym, przydomki mają charakter nazw nieoficjalnych, dziedzicznych i zbiorowych, zaś przezwiska są nieoficjalne, niedziedziczne i indywidualne. Z powyższej charakterystyki wynika, że tylko nazwiska i przydomki są formacjami trwałymi (z czym związana jest ich dziedziczność), natomiast przezwiska są ze swej natury nietrwałe.

Z punktu widzenia znaczenia semantycznego podstaw, wymienione wyżej antroponimy (nazwiska, przezwiska i przydomki), można podzielić na formacje odapelatywne, odimienne, odmiejscowe i heraldyczne. Jeśli natomiast uwzględnimy dodatkowo ich budowę słowotwórcza, to podział ten będzie przebiegał między strukturami tzw. prymarnymi, czyli prostymi, a sekundarnymi, a więc złożonymi, posiadającymi dodatkowy wykładnik w postaci odpowiedniego formantu słowotwórczego.

Antroponimy motywowane nazwami heraldycznymi stanowią niezwykle interesującą grupę nazw osobowych. Nazwy odherbowe są charakterystyczne przede wszystkim dla przedstawicieli środowiska szlacheckiego.

Dalej autor informuje:

Biorąc pod uwagę budowę słowotwórczą nazwisk odherbowych, 8 antroponimów należy zaliczyć do kategorii nazw prymarnych, natomiast 4 do kategorii nazw sekundarnych (w tym 2 nazwiska odnosiły się do kobiet). Przykłady antroponimów, w postaci formacji sekundarnych, określających mężczyzn pochodzą z XVI w., a więc z okresu kiedy nie ustaliły się jeszcze nazwiska szlacheckie. Struktury typu Bujnowicz, Pomianowicz były nietrwałe i zostały wyparte przez ostatecznie ustabilizowane formalnie nazwiska Bujno, Pomian. W grupie przydomków proporcje między nazwami prymarnymi i sekundarnymi są odwrotne - odnotowano 9 nazw prostych typu Korab, Łuba i in., oraz 14 nazw złożonych typu Korabczyk, Łubik, Modzelewicz i In.

Uwagę zwraca również fakt, że do końca XVI w. przydomki były derywowane głównie przy pomocy formantów –icz, -(ew)icz, -(ow)icz, natomiast w XVII w. zdecydowanie przeważają już formacje derywowane za pomocą przyrostków –ik, -(cz)yk.

Poniżej zamieszczono, zaczerpnięte ze źródeł historycznych, poświadczenia nazwisk i przydomków szlachty zamieszkałej w ziemi bielskiej, używanych w okresie od XV do XVIIw.

Reasumując nazwiska i przydomki są formacjami trwałymi (z czym związana jest ich dziedziczność).

1. Nazwiska odherbowe
a) Prymarne:
Łuba: Janowi Łubie ok. 1450 Kap p. 40, 488-498; Jan Łuba 1477 Kap p. 40, 488-498; Petrus Łuba de Rudołthowo iudex districtus Bielscen[sis] 1498 ADS 149, 296; Matys Łuba, Petr Łubia 1528 ŹDz 17, 190; Станиславъ Люба, Янъ Станиславовичъ Люба1565 RIB 33, 373, 374; Матешъ Луба, Станиславъ Луба 1567 RIB 33, 1101; Slachatny Matys y Nicodim Lubowie 1579 ASK I 47, 358v.; śl. Jan Łuba 1580 ŹDz 17, 124; Joannes Luba 1601 TKL 139, 32; Jacobo Łuba 1613 KGB 13, 365v.; Nobilem Petrum Łuba ol[im] Michaelis 1628 KGB 23, 575v.; Jan olim Alberti Łuba 1640, 1641 KGB 1, 11; Slach. Stanisław Łuba, Slach. Pawła Łuby dziewka 1674 ASK I 70, 422v. [m. Łubin] (n. her. Luba SEMSNO VI 29 od n. os. Luba SSNO III 280, SEMSNO I 146, będącej skróconą postacią imion złożonych typu Lubo-mir, Lubo-mirz, Lub-gost, Świe-lub, por. ps. * l’ubъ(jь) ‘miły, przyjemny, kochany, drogi’ SEJS XV 181-182)
b) Sekundarne: - formy żeńskie z formantem –ina:
Łubina f.: Jey M[o]sc Pani Stanisławowa Łubina 1674 ASK I 70, 322v. [m. Łubin]; zob.
wyżej Łuba.

2. Przydomki odherbowe
a) Prymarne:
Łuba: 1. Nobil[em] Paulum olim Jacobi Łuba 1614 Nobilis Jacobus olim Pauli Łuba 1629 KZS 3, 72 [m. Łapy]; 2. Шиманъ Луба 1567 RIB 33, 1080 [m. Zdrody]; 3. Янъ Луба 1567 RIB 33, 1061 [m. Truskolas]; zob. wyżej Łuba,
b) Sekundarne:
- z formantem –icz, -(ew)icz, -(ow)icz :
Łubicz: 1 Matey Łubicz, Martin Łubicz 1528 ŹDz 17, 190 [m. Wyszki]; 2. Nobilis Jacobus olim Pauli Łapa Łubicz 1629 KZS 3, 33 [m. Łapy]; zob wyżej Łuba
- z formantem –ik, -(cz)yk, -(in)(cz)yk-:
Łubik: Slachatny Grzegorz Łubik 1663 ASK I 70, 552v.; Slachatny Franciszek Łubik, Slach. Woyciech Łubik,Slach. Marcin Łubik 1674 ASK I 70, 652v. [m. Łapy]; zob. wyżej Łuba
- z formantem –ak:
Lubiak: Franciszek Lubiak 1674 ASK I 70, 650 [m. Łapy]; zob. wyżej Łuba

Na koniec autor dodaje:

Nazwiska i przydomki odherbowe należą do najstarszych, najbardziej tradycyjnych, nazw osobowych na badanym terenie. Niektóre antroponimy odnotowano już w źródłach z XV i w I połowy XVI w. Większość przydomków odherbowych zanikła jednak pod koniec XVII w., wyparta przez nazwy odimienne i odapelatywne, które bardziej precyzyjnie identyfikowały osoby. Przydomki odherbowe nie stały się również na badanym obszarze elementem złożonych nazwisk dwuczłonowych. Wyjątek stanowi tu nazwisko Lubicz-Łapiński, Łubik-Łapiński Ostatecznie nazwiska motywowane nazwami heraldycznymi, po ich ostatecznym ustabilizowaniu formalnym, utrwaliły się na badanym obszarze i funkcjonują do dnia dzisiejszego.
Warto tutaj zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt nazw heraldycznych, niezwykle istotny dla historyków, szczególnie dla genealogów. Heraldyczne nazwy osobowe są nieocenionym źródłem informacji potrzebnych dla ustalenia przynależności herbowej rodów szlacheckich.

Źródła:
1. ASK I 70, 552v Rejestry pogłównego ziemi bielskiej woj. podlaskiego z lat 1663-1674
2. ŹDz 17, 190 Rejestr poborowy woj. podlaskiego z 1580 r., [w:] Źródła dziejowe, t. VI, Podlasie, wyd. A. Jabłonowski, t. XVII, cz. I, Warszawa 1908, s. 90-128.
3. KGB 13- Księga grodzka brańska z lat 1640-1641
4. KZS 3 Księga ziemska suraska nr 3 (1629-1630)
5. RIB 33 Переписи войска Литовскаго 1528, 1565, 1567 г., Земля Бельская [w:] Русская Историческая Библиотека, т. XXXIII, Петроград 1915, s. 124-182, 358-381, 1035-1181
6. Kap p. 40, 488-498 Kapicjana (Zbiory I. Kapicy-Milewskiego)
7. ADS 149 Acta visitationis generalis ecclesiarum palatinatus Podlachiae et Brestensis,
8. nec non decreta feformationis tempore episcopi Nicolai Prażmowski ex annis 1662-1664. Fundationes ecclesiarum dioecensis Brestensis et earu iura.
9. SEMSNO VI 29 Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. I
10. Odapelatywne nazwy osobowe, opr. A. Cieślikowa, Kraków 2000, cz. II Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995, cz. III Odmiejscowe nazwy osobowe, opr. Z. Kaleta, E. Supranowicz, J. Szymowa, Kraków 1997, cz. IV Nazwy osobowe pochodzące od etników, opr. E. Supranowicz, Kraków 1997, cz. V Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997, cz. VI Nazwy heraldyczne, opr. M. Bobowska-Kowalska, Kraków 1995
11. SSNO III 280 Słownik staropolskich nazw osobowych, pod red. W. Taszyckiego, I-VI, Wrocław 1965-1983, VII, Suplement, opr. pod kier. M. Malec, Wrocław 1984-1987.
12. SEJS XV 181-182 Этимологический словарь славянских языков, под ред. О Н Трубачева , вып. 1-31, Москва 1974-2005, под ред. О. Н. Трубачева, А. Ф. Журавлева, вып. 32, Москва 2005, под ред. А. Ф. Журавлева, вып. 33-35, Москва 2007-2009

Z kolei w niemieckim rejestrze: Regesten von Einträgen in katholischen Kirchenbüchern Großpolens im Zeitraum 1628 – 1904,Teil 17 Regestennummer: 40.001 – 42.500 znajduje się szereg wpisów o włościanach i mieszkańcach Wsi Łubowo, niemniej na szczególną uwagę zasługuje wpis o rodzicu ur. w 1608 roku we wsi Droszew Marcina :40589 (Droszew)

1608.3/11. Marcin (Mn. Gałązki) s. N. Jana Gałęskiego Lubika i Jadwigi Czachorskiej Loskowny -- N. Mikołaj G. i N. Anna, N. O. Mikołaj Osiński S.J.
Lubik, może być obocznością od Łubik, znajdujemy wszak, że wpis dokonano w jęz. niemieckim; Loskowna- przydomek, wśród ustalonych poniżej przodków Losek widnieje już jako nazwisko; być może to tylko nic nie znaczące podobieństwo, a może oboczność - na uwagę zasługuje jednak, iż świadkami na ślubie mojego przodka Tomasza Łubika-Skawińskiego i Agnieszki Latochy (Latosianki) byli Stanisław Olesiński i Laurenty Olesiński (Przybradz 23.01.1769 rok).
dalej są kolejne zapiski:
40637 (Droszew)

1618.21/9. (Mn. Gałązki) (bez im.) dziecko N. Jana Lubika (Gałęskiego ?) i Jadwigi litera "N" oznacza Nobiles- szlachetny
40686 (Droszew)

1625.9/3. (M. Gałązki) Wojciech, s. N. Jana Gałęskiego Lubik i Jadwigi -- N. Wilczkowski z Kotowiecka i Anna, ż. Jakuba Gutowskiego
40742 (Droszew)

1634.26/10. Mikołaj, s. N. Mikołaja Gałęskiego i Doroty (z M. Gałązek) -- N. Jan Lubik i N. Kat. G-a- tenże jan Wpisany z Przydomkiem, bez nazwiska Gałęski, przydomek zastępuje tu już nazwisko;
40637 (Droszew)

1618.21/9. (Mn. Gałązki) (bez im.) dziecko N. Jana Lubika (Gałęskiego ?) i Jadwigi

40817 (Droszew)

1645.15/1. Sebastian, s. N. Tomasza Gałęskiego Patrzyk i Elżbiety (z Gałązek Mn.) -- NV. Kat. G. Lubikówna de ib.
i jako ciekawostkę podaję wpis:
41461 (Margonin)

1712.31/12. † JMD. Jan Gembicki klan nakielski (31/1. †) dz-c M. naprawca kość., † w Lubikowie
Idąc tym tropem w Tekach Dworzaczka odnajdziemy wpis: 1282 (Nr. 6) 1588
Bartłomiej Lubik Gałęski na dobrach nabytych dziś od Macieja Droszewskigo s. gniazdowskiego, tj. na "dziale" z 12 bissulków in confinio gramineti Jana Gałęskiego Panka w M. Gałąskach, Jadwidze Wilczkowskiej, c. o. Jana W. de Jedlecz żonie swej zap. 40 grz. pos. i t. w. (p. 51), Drosz. sprzed. mu te dobra za 100 zł. (p. 53)

Gałązki Małe">(zlokalizuj na mapie)
Mała wieś znajdująca się w gminie Nowe Skalmierzyce, ok. 18 km na północny-wschód od Ostrowa Wlkp. Liczy około 130 mieszkańców.
Historia
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1401 roku. Na przestrzeni wieków Gałązki należały m. in. do rodziny Gałęskich h. Lubicz, Franciszka Molskiego, Stanisława Przyspolewskiego herbu Topór, Macieja Milewskiego, Wilhelma Hilbiga. Po I wojnie światowej przeszedł na własność państwa.

Gałązki Wielkie">(zlokalizuj na mapie)
Wieś znajdująca się w gminie Nowe Skalmierzyce, ok. 18 km na północny-wschód od Ostrowa Wlkp. Liczy około 200 mieszkańców.
Historia
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1403 roku. Na przestrzeni wieków Gałązki należały m. in. do rodziny Gałęskich Lubik herbu Lubicz, Kotowieckich, Kostrzewskich, Sadowskich, Skarżyńskich. W 1906 roku majątek przeszedł na własność państwa i był dzierżawiony m. in. Ksaweremu Leporowskiemu.- nazwisko Kotowiecki występuje w okolicy Przybradza.

Z kolei w SCHLESISCHES NAMENBUCH von HANS BAHLOW zawarto ciekawy wywód nazwiska Lubik(Lubick,Liebig,Lubigk):
Liebig (Hirschberg [35] Görlitz [46] Liegnitz [24] Grünberg [12] Sagan [9] Ratibor [8] Oppeln [6]).
Durchaus bodenständig, besonders in der Hirschberger Gegend. Daher nicht aus altdt. Liubinc (Socin Sp. 126) erklärbar, sondern nur aus dem beliebten schles.-altslawischen ljubu, tschech. lib, „lieb, geliebt“ (Mikl. 207), das in TN. wie Ljuboslaw (Liboslaw), Ljubomir (Libomir) u. ä. vorliegt. Die ältesten Belege (des 14. Jh.) lauten stets Libing, dessen (eingedeutschte) Endung erfahrungsgemäß auf (tschech.) Libnik zurückweist. Nach jahrelangen Bemühungen ist mir jetzt der Nachweis hierfür mit folgendem Beleg geglückt: Libniko iudex de Stephandorff 1275 = Libincko iudex de St. 1280 (Cod. dipl. Moraviae 4, S. 167, 241). Ebd. 1, 126 ein Lubinik! Petrus Libnik vasallus (des Herzogs Johann von Steinau) 1337 (Lehns- u. Besitzurkdn. Schl's., hrsg. v. Grünhagen u. Markgraf, I S. 150). Zu dtsch. -ing = slaw. -nik vgl. Lessing = Lesnik, ferner Fricze Melink 1358 = F. Melnik 1361 Glatz, nebst ON. Melling = Melnik; Jachnig von Popschicz 1393 = Jaching P. 1413 = Jasching P. 1405 (Kr. Grünberg: Cod. 24) - Belege: Liwing (Sohn des) Rudolf 1311 Neisse; Lybinc 1318 Schweidnitz; Libingus Landiskroner 1353 = Lywinck L. 1360 Glatz; Libingus de Glacz, ca. 1350 Münsterberg. Als FN.: Francz Lybing 1372 Neisse; Jakob Libink 1375 Glatz; Nicclos Lybing 1392 Liegnitz; Hanke Lybing 1403 Freystadt; Niclas Libing 1416 Schweidnitz; Mattis Libing 1440 Görlitz; George Libigk 1528 Görlitz. Vgl. auch die u-Formen: Petir Lubik 1426 in Steinkirche, u. a. Lubig(k), -ick öfter im Lübbener UB., Bd. 2.

ZNANE POSTACI HISTORYCZNE

I. Nazwisko Łubik:

1. W trakcie moich badań natknąłem się na adnotację o pewnym dominikaninie żyjącym w XVI wieku o następującej treści: Lubik Ambroży: imię(imiona)zakonne : CANO, Canus, Melchior (1509-1560) dominikanin, teolog

2. W Powstaniach Śląskich uczestniczył z kolei w stopniu kaprala Jan Łubik: Data urodzenia 1900-07-08 ,
Stopien / funkcja kapral
Pseudonim Pini
Miejscowość zamieszkania Lwów
Miejscowość stacjonowania/Oddział/Okręg / Obóz Szczakowa , Batalion II , Kompania V
http://www.pilsudski.org/powstania/szcz ... 396&filtr=

3. Ludwik Łubik- sołtys Przybradza, zasłużony dla wsi (wśród przodków w poprzednich wiekach byli również przedstawiciele piastujący urząd Wójta w tym Balthazar Latocha i Balthazar Baca)

II. Nazwisko Skawiński:

1.SKAWIŃSKI, herbu Lubicz, Marcin, w roku 1578 służebnik Klimuntowskiej w Krakowskiem.
A. b. K. S. ks. p. 38. f. 66. i 137. Źr. Dz. XIV. 42. 47. zajmował wsie Skawinę i Skawinkę w pow. Szczyrzyckim;

2. Skawińscy - własciciele wsi Krzywaczka w Krakowskiem herbu Doliwa: Papież Grzegorz IX powierzył benedyktynom z Tyńca posiadanie rozlicznych wsi, w tym Dambrowy (Dąbrowy), bo tak się wówczas nazywała Krzywaczka. Nazwa Krzywaczka utrwaliła się dopiero w XIV wieku, wcześniej nazywano ją również Kriva Dubrova lub Krzywa Dambrowa. Ponieważ benedyktyni z uwagi na znaczną odległość wsi od klasztoru nie byli w stanie dobrze w niej gospodarzyć, wydzierżawili posiadłość mieszczanom krakowskim – Jakub i Paczołd (1311r.), Rudgierz (1337r.), Piesz (1365r.). Po 1388r. we wsi powstał folwark, który przez kolejne lata był również przedmiotem dzierżaw i zastawów. Właścicielami bądź współwłaścicielami byli m.in. Tomasz z Krzywaczki, Piotr z Kociny,
mieszczanin krakowski- Kasper Krugel, Michał ze Skawiny, Stanisław Skawiński, Daniel Skawiński, rodzina Skarbków ze Zręczyc, Stanisław Zebrzydowski, rodzina Niewiarowskich Krzywaczka stała się więc wsią szlachecką Krzywaczka jest też bez wątpienia najstarszą miejscowością gminy Sułkowice.

- i jeszcze spora dygresja na temat Skawińskich z Krzywaczki (zalecam skupienie) : 1415 Michał wójt ze Skawiny (protoplasta rodu Skawińskich) oraz niejaki Dobek z Jeżowa ręczą za Hermana Zelge mieszcz. krak.owskiego że ten zapłaci 220 grz. szer. gr Klemensowi z Turska. Jeśli nie zapłaci dług wzrośnie do 400 grz. i w tej sumie da Klemensowi wwiązanie do Krzywaczki i Bęczarki. Gdyby wwiązanie do tych wsi zostało mu zanegowane, będzie dochodził swych praw na poręczycielach (ZK 6 s. 92); jednakowoż w 1416 tenże Herman sprzedaje za 750 grz. szer. gr ww. Michałowi - Wójtowi ze Skawiny Bęczarkę i Krzywaczkę (ZK 6 s. 180)3; 1418 tenże Michał oprawia ż. Małgorzacie 60 grz. posagu i 140 grz. wiana na Krzywaczce (ZK 6 s. 451); 1428 Wiernek [ongiś?] z K. (ZP 21 s. 371).
1441-4 Stanisław Skawiński ze Skawiny i Krzywaczki, brat Rafała i Mikołaja ze Skawiny, ż. Jadwiga c. Sławca Czudnego z Topoli, dzieci Daniel, Zuzanna i Małgorzata (OK 6 s. 234; ZK 11 s. 499; GK 7 s. 509; 8 s. 690-1); 1441-6 Jadwiga z K. ż. Stanisława i wd. po nim, następnie ż. Andrzeja Trzewlińskiego (ZK 11 s. 500; 146 s. 586; OK 6 s. 722); 1441 Stanisław z K. oprawia po 200 grz. posagu i wiana ż. Jadwidze c. Sławca Czudnego [z Topoli] na połowie dóbr dziedz. w K. i Bęczarce (ZK 11 s. 500).
1444-80 Daniel z K. s. Stanisława, ż. Anna c. Wiernka z Bilska (ZK 12 s. 227; 16 s. 568; OK 2 s. 624, 643; ZK 146 s. 724; M. Kowalczyk, Wypisy do biografii Jana Długosza z ksiąg sądowych kurii metropolitalnej w Krakowie, Analecta Cracoviensia, 12, 1980, nr 60); 1444 Stanisław Skawiński ze Skawiny zobowiązuje się uwolnić Stanisława z Brodów i Jana z Libertowa od poręki 120 grz., danej za niego Michałowi z Zebrzydowic, pod gwarancją wwiązania w K. (GK 8 s. 690-1); 1446 Rafał ze Skawiny prepozyt kielecki ( przewodniczący kapituły katedralnej), oficjał generalny krakowski i kan., zobowiązuje się zapłacić 100 grz. wiana Jadwidze ż. Andrzeja Trzewlińskiego z Wielkiej Wsi, które należało do [jej pierwszego męża] Stanisława Skawińskiego z Krzywaczki, brata Rafała. Tenże Rafał poręcza za br. Mikołaja ze Skawiny, że wyrazi zgodę na ten zapis; Stan. Trzewliński z Wielkiej Wsi z s. Andrzejem poręczają za Jadwigę ż. tegoż Andrzeja, że stawi się ona w określonym terminie do ksiąg ziem. lub wiecowych i zezna, iż ww. Rafał z br. Mikołajem spłacili ją z posagu i wiana w wysok. 250 grz., oprawionych na połowie dóbr dziedz. [jej pierwszego męża] Stanisława z K., które to pieniądze nie powinny być wydane dzieciom Jadwigi z pierwszego małżeństwa z tymże Stanisławem, bratem Rafała. Jadwiga winna dokonać wpisu do ksiąg pod zakładem 400 grz. i wydać Rafałowi i Mikołajowi dok. oprawy. W imieniu zaś dzieci Jadwigi i Stanisława, tj. Daniela, Zuzanny i Małgorzaty, ciż br. Rafał i Mikołaj winni poręczyć i wpisać do ksiąg ziem. lub wiecowych, że po dojściu do lat sprawnych nie będą niepokoić o te pieniądze Jadwigi ani jej dzieci z drugiego małżeństwa (GK 9 s. 479-81); taż Jadwiga zeznaje, że ww. bracia Rafał i Mikołaj spłacili ją z ww. sumy; ciż bracia poręczają tejże Jadwidze, iż po dojściu do pełnoletności dzieci [jej i] Stanisława z K., stawią je w sądzie pod zakładem 500 grz., gdzie potwierdzą powyższą transakcję zawartą w ich imieniu przez stryjów. Jadwiga umarza zapisy posagu i wiana na K. i Bęczarce (ZK 146 s. 486-7); 1449 końcowy fragm. ww. sprawy (ZK 146 s. 567)4.
1450 Jadwiga ż. Zawiszy z Boryszowic pkom. król., c. Jana ze Skawiny, ustępuje za 400 grz. stryjom: Rafałowi kan. i oficjałowi krak. oraz prep. kiel. i jego br. rodz. Mikołajowi oraz Michałowi, a także dzieciom zm. Stanisława ze Skawiny z dóbr ojcowskich, m. in. z K. i Bęczarki (ZK 13 s. 409); 1458 Mikołaj z K. (ZK 15 s. 310); 1465 Daniel Skawiński z K. oprawia ż. Annie c. Wiernka z Bilska po 200 grz. posagu i wiana na połowie dóbr dziedz. i ma wnieść zapis do ksiąg ziem. pod zakładem 400 grz. (GK 17 s. 604 zp.: Anna kasuje zapis).
1467-80 Jan Skawiński wójt ze Skawiny, tenut. Lipowca, bratanek Rafała (GK 18 s. 202; ZK 146 s. 724); 1467 Anna c. Wernera z Bilska umorzy ww. zapis oprawy 400 grz. posagu i wiana pod warunkiem, że wyznaczeni przez bpa krak. Jana [Lutka z Brzezia] sędziowie Stanisław z Sieradzic kan. i oficjał krak. oraz dr Latoszyński orzekną rozwód Anny z Danielem. W przeciwnym razie Anna zatrzyma całą oprawę bez uszczerbku, a dotychczasowy zapis nie będzie miał mocy prawnej, dopóki obie strony nie ugodzą się w tej sprawie (SP 2, 3885); tenże Daniel ma dać cz. macierzystą po zm. Jadwidze ż. Andrzeja Trzewlińskiego siostrze Zuzannie ż. Mik. Skarbka [ze Zręczyc] (ZCz 4 s. 352: tekst urwany); tenże Daniel oddaje Żegocie alias Trepce z Obrażowic [dziś Obrażejowice] w wieczyste użytkowanie trzecią cz. dóbr w K. i Bęczarce, do których go wwiązuje (ZK 17 s. 460); 1467 tenże Żegota zapisuje Janowi i Bogdalowi [wójtom] ze Skawiny ww. dobra (GK 18 s. 202-3); 1468 tenże Żegota ustępuje Janowi ze Skawiny tenut. Lipowca ww. dobra (ZK 17 s. 503); prep. kiel. i kan. krak. Rafał ze Skawiny przekazuje bratankowi ww. Janowi wszystkie ruchomości [→ Skawina] oraz pieniądze, zapisy i długi na dobrach król. i dziedz. m. in. na K. i Bęczarce (SP 2, 3919); 1469 Daniel z K. aprobuje wszystkie ww. zapisy ww. [już] zm. Rafała na rzecz tegoż Jana, w tym części dotyczącej zm. Stanisława z K., ojca Daniela: 250 grz. posagu i wiana zm. matki Daniela Jadwigi, 100 grz. u Michała Zebrzydowskiego, 150 grz. u [Zawiszy] Boryszowskiego, 60 grz. u zm. Weszmuntowskiego i 200 grz. u siostry Daniela Zuzanny. Długi te Rafał spłacił własnymi pieniędzmi, które zapisał bratankowi Janowi Skawińskiemu; tenże Jan dla miłej zgody daje br. stryjecznemu Danielowi w dożywocie K. i Bęczarkę z wszystkimi przynależnościami. Daniel nie może tych dóbr alienować lub komukolwiek zapisać. Jeśli Daniel ożeni się, bez specjalnej zgody Jana nie może oprawić na nich żonie posagu i wiana. Daniel zadowolony z zapisu zeznaje, że zwalnia Jana od roszczeń o ruchomości i dobra dziedz. (ZK 152 s. 190-1); woźny sąd. Andrzej Grysz, wyznaczony na wniosek Daniela Skawińskiego z K. przez pstar. [krak.] do zajęcia dóbr K. i Bęczarka, zeznaje, że w tychże wsiach zajął czynsz od wszystkich kmieci i przychody z robocizn i nie wyda ich do czasu wyroku sądu w sprawie osób zgłaszających prawa do tych wsi (GK 18 s. 846); 1470 tenże Daniel płaci 6 gr winy laskowej Janowi Skawińskiemu tenut. Lipowca i tyleż sądowi, ponieważ, jak zeznał woźny, nie pozywał Jana o zbiegłego kmiecia oraz o takąż karę za niewłaściwy pozew w innej sprawie (GK 19 s. 19); 1475 tenże Jan zobowiązuje się zwrócić br. stryjecznemu (fratri germanis!, zamiast patruelis) Danielowi K. i Bęczarkę, które wcześniej odebrał Danielowi z powodu ich spustoszenia, pod warunkiem, że nie będzie tych dóbr dalej zaniedbywał i niszczył, a nawet je odbuduje i naprawi. Nie będzie obciążał kmieci nadmiernymi ciężarami czy jakimikolwiek posługami i zachowa ich stare zwyczaje i prawa. Jan zobowiązuje się zwrócić Danielowi 20 grz. czynszu, który zabrał z K. oraz zapłacić mu za zabite bydło tak, aby Daniel był zadowolony (GK 19 s. 1016); 1477 Jakub z Dębna wwda sand. i star. krak. ustanawia 200 grz. wadium w sprawie miedzy braćmi [stryjecznymi] Janem wójtem ze Skawiny i Danielem z K., że zachowają pokój i nie będą sobie czynić wzajemnie gwałtów ani zajazdów, a swoich krzywd będą dochodzić przed sądem (GK 20 s. 504); 1480 tenże Jan oraz Mik. Skarbek ze Zręczyc w imieniu swych dzieci z pierwszej ż. Zuzanny, układają się w następujący sposób: jeśli Jan będzie miał potomstwo, obejmie wsie K. i Bęczarkę, które trzyma obecnie jego br. stryjeczny Daniel, pod warunkiem, że po śmierci Daniela zapłaci ww. dzieciom 200 grz. Jeśli zaś Jan umrze bezpotomnie, wtedy te wsie przejdą na dzieci Mikołaja i Zuzanny. Strony uwalniają się od wzajemnych pretensji, a po śmierci Daniela pieniądze winny być wydane ww. dzieciom (ZK 146 s. 724).

Należy tu też zatem nadmienić kilka słów o samej Skawinie. 22 maja 1364 roku (10 dni po utworzeniu uniwersytetu krakowskiego) król Kazimierz Wielki założył Skawinę. Zakładając Skawinę nadał miastu prawo, w myśl którego miało ono się rozwijać i funkcjonować. Prawo to powszechnie nazywało się prawem magdeburskim lub niemieckim, wzorowane było na Magdeburgu, w którym zostało opracowane. W myśl tego prawa miasto miało posiadać własne władze - dziedzicznego wójta i ławę miejską, tj. kilkuosobowy zespół, pełniący funkcje sądu miejskiego.

O protoplaście rodu Skawińskich (wójtów)- Michale ze Skawiny Skawińskim:

W1394 roku opat tyniecki Mścisław sprzedał wójtostwo w Skawinie rycerzowi pochodzenia niemieckiego Michałowi Berith zwanego Pusznikiem (Puszkarzem), herbu Doliwa, za cenę 300 grzywien. Uposażenie wójta skawińskiego stanowiły wówczas: zamek (castrum) kramami, ławami przekupniów i rzemieślników, łaźnia, dwa młyny, dwa wolne łany ziemi, dwie łąki, ogród na tyłach grodu, wyspa z zagajnikiem między Skawinką a młynówką, pięć sadzawek i prawo połowu ryb w Skawince. Mieszkańcy Skawiny i przedmieść byli zobowiązani do mielenia zboża tylko w młynach wójta, który pobierał szóstą część czynszów płaconych przez mieszczan i trzecią część kar sądowych. Z kolei wójt płacił klasztorowi dziesięcinę ze swoich dwóch łanów. To on sądził mieszczan we wszystkich sprawach karnych, a sam odpowiadał przed opatem lub sądem klasztornym. W czasie wojny był zobowiązany wysłać na wojnę konnego zbrojnego pachołka z kuszą oraz miał obowiązek udzielić schronienia opatowi wraz z zakonnikami. Z zawartego w dokumencie Mścisława opisu wójtostwa skawińskiego i z późniejszej wzmianki z 1413 roku wynika, że wójt swą siedzibę ulokował w zamku królewskim.

3. Duchowni o nazwisku Skawiński:

- Maciej Skawinka ze Skawiny- benedyktyn , opta zm w 1477,

- Stanisław Skawinka Skawiński z Krakowa- kanonik regularny, profesor teologii, rektor Uniwersytetu Krakowskiego (1450-1527),

- Pankracy Skawiński - franciszkanin konwentualny (1675-1727),

- Szymon Skawiński- duchowny rzymskokatolicki (1738-1796)

Podczas badań nad genealogią mojej rodziny odkryłem wiele nazwisk i zagadkowych meandrów w losach moich antenatów.

-możliwe herby moich przodków:

herb lubicz herb korwin herb ślepowron lub syrokomla herb nieczuja herb leszczyc herb bończa herb godziemba herb poraj herb junosza herb brochowicz herb sulima herb brodzic

dalej herb Prus I, herb Kraus, herb Piotrowski (ród Latoch), herb Litwa (ród Płocharski z okolic Ostrołęki) herb Kościesza herb Doliwa
oraz staroangielski herb knapp z wizerunkiem czarnego lwa w Polsce Knap herbu samson

Zaznaczam, że powyższe herby stanowią na dzień dzisiejszy domniemanie, które wymaga jeszcze poparcia odpowiednią dokumentacją. W tym m.in. celu stworzyłem ten opis, by mieć swoisty punkt wyjścia do dalszych fascynujących badań.

Oto lista nazwisk i garść informacji o osobach, pamięć o których moje badania przywróciły.

1.Rodzina ojca (linia Łubik-Skawińskich, Skawińskich, Quadrans, Śliwińskich, Wiktor, Kruk vel Kruczek, Zawierucha, Matusiak i in.)

1.1. Ludwik Łubik syn Andrzeja Łubika z Łubik-Skawińskich i Cecylii Latochy Łubik z Mendyków (19.06.1906-26.02.1962)-dziadek, ślub 27.09.1931r. z Bronisławą Zawierucha córką Jana Zawieruchy i Marianny Matusiak (28.05.1906-14.08.1992)-babcia.
- Ludwik Łubik wiele lat przebywał we Francji, w Przybradzu pełnił funkcję Sołtysa (dożywotnio) ; ówczesny ksiądz odradzał babci zamążpójścia za dziadka"bo Łubikowie, to szlachta"
- kuzyn Babci był nauczycielem historii i dyrektorem szkoły wiejskiej w Przybradzu.

linia babci - nazwisko Zawierucha (Zawierca - dawniej szlachcic drugiego rzędu (zapewne bez ziemii) - w dawnej Małopolsce,
na Ukrainie jest wieś Zawieruchy, przy okazji Santor to także synonim zawieruchy):

A. Pradziadek- Jan Zawierucha syn Jana Zawieruchy i Katarzyny Skowron h.Prus I z rodziny młynarzy (11.08.1877-....), ślub 18.11.1903 z Marianną Matusiak córką Jakuba Matusiaka i Agnieszki Kruk vel Kruczek (22.03.1886 w Przybradzu - ....) herbu korwin herb pojawiający się wśród znamienitszych rodów z tego regionu (lub Syrokomla- w przypadku nazwiska Kruczek)

B. Prapradziadek-Jan Zawierucha syn Jana Zawieruchy i Agnieszki Latochy (13.06.1842- ...), ślub 25.05.1869 z Katarzyną Skowron córką Marcina Szkowron i Katarzyny Sekuła (24.04.1848-...)herbu nieczuja (Marcin Skowron to syn młynarza Jana Skowrona i Anny, a Jan Skowron to syn młynarza Pawła Skowrona żyjącego w latach 1728-1790)

C. Praprapradziadek- Jan Zawierucha syn Kazimierza Zawieruchy i Petronelli Krywult (ok. 1802- ...), ślub 28.06.1832 z Agnieszką Latocha córką Laurentego Latochy i Apolonii Baca (możliwa oboczność - Bacewicz -h. Leliwa, Niesobia, Prus II, III, Wczele) (ok.1814-...), Apolonia była córka Wójta Przybradza

D. Prapraprapradziadek-Kazimierz Zawierucha (...-...), ślub z Petronellą Krywult (...-...).-
e. Dawniejsze dzieje tej gałęzi wciąż poszukiwane.

- ciekawostka: prawdopodobnie w miejscowości Inwałd był właściciel ziemski o nazwisku Zawierucha;
- w tej gałęzi przeważał zawód nauczyciela w wiejskich szkołach.
- Skowron (Szkowron- odmiana w zaborze Austriackim) herbu Prus I, herbem tym posługuje się także mieszkający nadal w Przybradzu oraz w wielu okolicznych miejscowościach ród Płonka- herb Prus II, a także ród Prus
- w Wieprzu i w Przybradzu rodzina Skowronów była w posiadaniu kilku młynów (moi bezpośredni przodkowie posiadali młyn na Ochaczu)

Skowronowie jako młynarze występują także w Podkarpackiem i w Częstochowskiem gdzie jest nawet wieś Skowronów.

linia prababci - nazwisko Matusiak:

A. Prapradziadek - Jakub Matusiak syn Laurentego Matusiaka i Wiktorii Pytel (...-...), ślub z Agnieszką Kruk córką Jana Kruk i Marianny Lofek vel Losek /Lasek, Laszek/- prawdopodobnie przydomek od herbu Leszczyc lub herbu Abdank

B. Praprapradziadek -Laurenty Matusiak syn Kazimierza Matusiaka i Anny Domagalskiej (29.06.1810-...), ślub 18.02.1857 z Wiktorią Pytel córką Jana Pytel i Agnieszki Knapczyk (29.12.1823-...) (Domagalscy pojawiają się w Krakowie)

C. Prapraprapradziadek- Kazimierz Matusiak rodzice nieznani (...-...), ślub z Anną Domagalską (14.07.1782-...), córką Łukasza Domagalskiego herbu bończa pochodzenia włoskiego i Małgorzaty Czyż herbu godziemba , którzy pobrali się 10.11.1776r.

D. Dalsze dzieje tej gałęzi wciąż poszukiwane (prawdopodobnie Gierałtowice, Nidek lub Bulowice, Kraków).
do ustalenia: Domagalscy (vel Domagałowie) prawdopodobnie związani byli z pobliską miejscowością Babice.

- nazwisko Kruk vel Kruczek- praprababcia Agnieszka Kruk była córką Jana Kruczka - Kruk -zwanego z Radoczy i Marianny Lofek vel Losek (wersja Losek wymaga pracy badawczej, opiera się na domniemaniu wynikającym z faktu dawniejszego sposobu zapisywania litery "s" która przypominała literę "f" w pobliżu jest wieś Laski) na szczęście w Radoczy zachował się piękny nagrobek z piaskowa jej matki- Marianny Krukowej z Lofków (nagrobek należał do Kruczków- Kruków)

- prapraprababka Marianna Krukowa z Lofków była córką Franciszka Lofek (był kmieciem- bogatym mieszkańcem wsi) i Franciszki Bałys, jej mąż Jan Kruczek - Kruk zwany był synem Tomasza Kruczka i Salomei Bałys.

linia prapraprababci nazwisko Pytel vel Pytlowski (w Radoczy występują Pytlowscy, Pytlewscy):

A. Prapraprapradziadek -Jan Pytel syn Bartłomieja i Małgorzaty (26.12.1789-....), ślub 21.06.1818r. z Agnieszką Knapa angielskiego herbu knapp z Cambridgeshire, gdzie ród ten istniał od czasów bardzo dawnych, niektórzy twierdzą, że na długo przed przyjazdem księcia Williama do Hastings w 1066 AD (16.12.1796 we Frydrychowicach-...) w polsce Knapowie używali herbu samson

B. Praprapraprapradziadek - Bartłomiej Pytel - rodzice nieznani (...-...), ślub z Małgorzatą Penkala- rodzice nieznani (...-...)
C. Dalsze dzieje tej gałęzi wciąż poszukiwane;
- ciekawostki - nazwisko Pytel - należało do młynarzy, ale też istnieją informacje o rodzinie Pytelskich
- nazwisko Penkala- świadczy o żydowskim pochodzeniu.

linia praprapraprababci Agnieszki Knapa (Knappa):

A. Praprapraprapradziadek Joannes Knapa (Knapczyk, Knap) syn Wojciecha Knapy (Knapczyka) i Zofii (ok.1774-...), ślub 24.08.1794r. z Magdaleną Kowalczyk, córką Michała Kowalczyka herb ślepowron i Teresy (ok. 1775-...)
- ciekawostka- wg herbarza autorstwa Tadeusza Gajla - Kowalczyk- w roku 1824 oficer WP (herbu nieznanego)

1.2. Andrzej Łubik syn Karola (20.12.1873-17.07.1949-zmarł na astmę), ślub z Cecylią Latochą z domu Mendyk córką Józefa i Franciszki (21.11.1869 we Frydrychowicach-02.11.1953) (poprzedni mąż Bartłomiej Latocha)
- Pradziadek Andrzej Łubik również wiele lat spędził we Francji.

nazwisko Mendyk:

A. Prapradziadek Józef Mendyk syn Stanisława Mendyka i Agnieszki Balon (proprietas fundi ex forte Michałowska - co znaczy, że Stanisław nabył część folwarku Michałowszczyzna we wsi Frydrychowice; hoc a Przeciszów advena- Agnieszka urodziła się w Przeciszowie) (...-...), ślub z Franciszką Kwendrans (nazwisko przekręcone przez niechlujnego (lub celowo-czasy zaborów) księdza- co widoczne jest w całej księdze z tego okresu), córką Józefa Kwendrans (poprawnie Kwadrans dawniej Quadrans) i Agnieszki Śliwińskiej herbu Junosza

B. dalsze dzieje:

tu należy sie znowu cofnąć- otóż mój w prostej linii po mieczu dziadek (ojciec taty) Ludwik Łubik był synem Andrzeja Łubika i Cecylii Latochy (-nazwisko po pierwszym mężu) Łubik z domu Mendyk (mendyk to po niemiecku - mnich)

Cecylia Latocha Łubik z Mendyków była więc moją prababcią i z dawnych opowieści pamiętam tylko tyle, że uważano, że jest "szlachetna". Miała dwóch mężów, z pierwszym o nazwisku Latocha miała kilkoro dzieci w tym Jana Latochę. Jan jako przyrodni brat mojego dziadka Ludwika stał się bohaterem, hallerczykiem osiadł w Choczni gdzie po wojnie pracował na poczcie. Z kolei brat rodzony dziadka Antonii Łubik, który odziedziczył ojcowiznę po Łubikach wyemigrował z małżonką do Francji, gdzie oboje zmarli, tam została ich córka Marta, a druga córka Antoniego Łubika została na ojcowiźnie wraz z moją prababka cecylią Latocha- Łubik z Mendyków i wyszła za Cieciaka (weterynarza)- Wanda Cieciak. Dla dziadka Ludwika i babki Bronisławy z Zawieruchów zakupiono ziemię w innej części wsi wraz z sadem pastwiskami i zabudowaniami.

Tu się pojawia cały "wątek przeciszowski" bo oto Cecylia była córką Józefa Mendyk i Franciszki Kwadrans (jak zostało to ustalone).

I teraz najciekawsze: Józef Mendyk był synem Stanisława Mendyka i Agnieszki Balon, która jak zapisano w księdze, przybyła z Przeciszowa. Nie dziwi zatem fakt, że jej syn został ożeniony z Franciszką Kwadrans także z Przeciszowa.

Franciszka jak ustaliłem była córką Józefa Kwadrans i Agnieszki Śliwińskiej (ślub 25.09.1822)(i tu nazwisko Śliwiński wskazuje na pewne więzi w dalszych dziejach gałęzi tego rodu) bo oto okazuje się, że pierwsza żona ojca Józefa tj. Floriana, a mianowicie Teresa także nazywała się Śliwińska . Zapewne Agnieszka Śliwińska była spokrewniona z Teresą Śliwińską. Reasumując obie zarówno Franciszka jako matka mojej prababki, czyli moja praprababka, tak jak matka ojca mojej prababki, czyli jej babka, a moja prapraprababka (Agnieska Balon) pochodziły z Przeciszowa. To jeszcze nie koniec, niedawno skontaktował się ze mną genealog, który odkrył dalsze dzieje rodu Kwadrans.

Otóż Franciszka była córką Józefa Kwadrans i Agnieszki Śliwińskiej (ślub 25.09.1822). Jej ojciec - Józef ur. ok. 1794r. był synem Floriana Kwadrans i Marianny Florek (drugiej żony Floriana, pierwszą była (sic!) Teresa Śliwińska). Florian był zatem bardzo płodny, bo ur. 3.05.1746r. jako syn Grzegorza Kwadransa i Katarzyny, a Grzegorz ur. 12.03.1717r. był synem Mikołaja Kwadransa oraz Teresy. Dalsze dzieje rodu Kwadrans są jeszcze bardziej ciekawe. Cała gałąź rodu Kwadrans zamieszkiwała Przeciszów, który w tamtych czasach należał do zakonu Dominikanów'

Przeciszów został założony w XIII wieku przez osiadłych tu rycerzy niemieckich i tu należy skierować się do Erfurtu w Turyngii w Niemczech, gdzie nazwisko Quadrans występuje już w XII wieku jako nazwisko bogatych mieszczan i kupców oraz urzędników spośród których warto wymienić:

- Ulricus Quadrans senior ur około 1175 roku

- Urich Quadrans ur. około 1205 zm. 1265 Prokurator Erfurtu, jego żoną była Katharina Christine Vitzthum von Apolda ich córka:

-Agnes Quadrans urodzona w 1235 roku, której małżonkiem został Giselherus von der Sachsen-Stammlinie, a ich dzicie to: Junker Tilo II von der Sachsen, Siboldus von der Sachsen i Heinrich von der Sachsen

nazwisko QUADRANS to nie jest nazwisko słowiańskie ani tez niemieckie tylko czysto łacińskie i dokładnie oznacza monetę rzymską- prawdopodobnie więc rodzina jako kupcy przybyli do średniowiecznego Erfurtu z Rzymu. Nie może tez dziwić małżeństwo córki rodziny mieszczańskiej (choć majętnej , Agnes była tez córką urzędnika-prokuratora jak ustalono) w tamtych czasach mieszczanie i kupcy wstępowali w szeregi szlachty głównie ze względów finansowych czyli stanu posiadania tych pierwszych)

-ciekawostki- nazwisko Mendyk- od niem. mendyk czyli mędrzec, ale też mnich.
- nazwisko Kwendrans, Kwadrans- pochodzenia łacińskiego (od łac. ćwierć), polskie nazwiska szlacheckie najczęściej przybierały formę łacińską, gdy dany ród brał swój początek od potomka osoby stanu duchownego - z nieprawego łoża rzecz jasna.
-nazwisko Balon- pochodzi od słowa walaskiego "balan", co wcześniej oznaczało Wołocha pełniącego funkcję policyjno - wojskową na zamkach, fortyfikacjach i drogach Orawy, Liptowa i Żywiecczyzny.

1.3. Karol Łubik, syn Augustyna Łubika Skawińskiego i Franciszki Wiktor (24.08.1840-zm.na dezynterię 26.08.1921), ślub 11.11.1863 z Zofią Skawińską (sic) z drugiej gałęzi Skawińskich- córką Michała Mateusza Skawińskiego i Anny Kowalczyk (08.05.1840-28.01.1926)
- nazwisko Wiktor herbu Brochwicz herb polskich rodów o niemieckich korzeniach- Inflantie Papillanis a IR Iudicis Districtaili Andrychów (20.08.1863) nr 3170 choć Matka Franciszki Wiktor występuje także pod nazwiskiem Hawrzyk a takowe byłoby pochodnie od nazwiska Hawer (sprawa wymaga dalszych badań) hawer występuje na Śląsku.

nazwisko Skawiński ( herb Lubicz):

A. Praprapradziadek Michał Mateusz Skawiński, syn Augusta Skawińskiego i Małgorzaty Ciara (21.09.1813-...), ślub 20.11.1834 z Anną Kowalczyk, córką Jana Kowalczyka i Zofii Gandor (15.08.1812-...)

B. Prapraprapradziadek Augustyn Skawiński, syn Sebastiana Skawińskiego i Katarzyny (ok.1781-...), ślub 16.05.1804 z Małgorzatą Ciara, córką Jakuba Ciara i Hedwigi Wiercimak z Wieprza (lub Hedwigi Skrzyńskiej) (06.07.1787 we Frydrychowicach-21.01.1827)

C. Praprapraprapradziadek Sebastian Skawiński, rodzice NORBERT Skawiński i Regina (...-...) poślubił był Katarzynę (nazwisko Katarzyny i rodzice nieznani), z tego małżeństwa pochodzi mój przodek, ale...uwaga Sebastrian Skawiński syn Norberta Skawińskiego po smierci Katarzyny zeni się ponownie w 1799 roku w wieku 65 lat z Anną Kotkowską (córką Stanisława i Anny- Kotkowski to nazwisko które pojawia się w Krakowie i jest także wieś Kotki)

dawniejsze dzieje rodu- powyżej w sekcji "ludzi znanych";

-ciekawostka nazwisko Ciara - jest nazwiskiem węgierskim; należy zauważyć, że na tereny Polski przybywali kupcy wegierscy handlujący rudami metali, Przybradz zaś był znanym ośrodkiem wydobycia rudy zelaza (możliwa wersja spolszczona tego nazwiska - Ciarnowski- h. Cholewa, Ślepowron lub Trąby)
- nazwisko Kowalczyk po raz drugi pojawia się w historii rodu- Jan Kowalczyk, syn Stanisława Kowalczyka (ok.1759-...) poślubił 08.05.1799 Zofię Gandor, córkę Wojciecha Gandor i Ewy, którzy to przybyli do Frydrychowic z Bestwiny (ok.1778-...)
- nazwisko Gandor - wg Stankiewicza pojawia się w Polsce w 1622, pochodzi zaś od niemieckich nazw osobowych Gand, Gant, te zaś od imion na Gando- Obecnie uważa się, ze jest to nazwisko flamandzkie i to jest najbardziej trafny pogląd (zatem pochodzenie nazwiska Holenderskie), posiadam dodatakowe informacje od jednego z postowiczów : W 1845 roku w Nawarzycach Wojciech Srzednicki h Pomian żeni sie z wielmożną Emilią Gandor, która prawdop. urodziła się w Czemiernikach w lubelskiem ale brak potwierdzenia, ze faktycznie stamtąd pochodziła.W każdym razie to szlachcianka, Córka Tomasza,Erazma i Róży.Mieszkała w parafii Wawrzeńczyce w powiecie miechowskim.
- nazwisko Wiercimak - świadczy o pochodzeniu Walaskim- osoba o tym nazwisku pełniła na ziemiach od Kozińca po Porąbkę funkcję Wojewody, zwierzchnika Wołochów pośredniczącego bezpośrednio z Właścicielem Księstwa Zatorskiego.

1.4. Augustyn Łubik, syn Tomasza Łubika Skawińskiego (Łubicza) i Agnieszki Latochy (ok.1792-25.12.1847), ślub19.06.1832r. z Franciszką Wiktor córką Piotra Wiktor herbu Brochowicz II i Katarzyny Szklarz herbu Sulima - herbu świadczącego o niemieckim pochodzeniu (]05.03.1810-27.11.1876). (lub Chawrzyk vel Hawrzyk)

1.5. Tomasz Łubik Skawiński rodzice nieustaleni (ok.1732-01.12.1819), ślub 23.01.1769r. z Agnieszką Latocha, rodzice nieustaleni (ok.1740-09.12.1801)- posiadał 17 hektarów
- nazwisko Latocha (Latoch) - w spisie mieszczan Sandomierza z 1572roku widnieje nazwisko Latocha. Latoszyński, Latosieński w spisach ludności Krakowa.

--------------------------------------------------------------------------------------------
2. Rodzina Mamy

Mama pochodziła z wyjątkowego rodu, gdyż ród to był kurpiowski.

Rody kurpiowskie od wieków cieszyły się swobodą i przywilejami na równi ze szlachtą, choć w większości bez indywidualnej nobilitacji. Po dziś dzień klasyfikacja Kurpiów stanowi problem. Bywają wśród nich rody szlacheckie wg tradycyjnego pojmowania, czyli wywodzące swoje szlachectwo od indywidualnej nobilitacji i posiadające herb.

Najtrafniej, określił narodowość i pochodzenie Kurpiów Z. Gloger w broszurze: Dawna ziemia Łomżyńska (Warsz. wydanie Bibliot. Warsz.) mówiąc:
„Liczna szlachta mazowiecka przemieniła w wieku XIV, XV i XVI, jak mamy tego liczne dowody, ziemię Łomżyńską z dzikiej i leśnej krainy na rolniczą, karczując bory po większej części własną ręką, bo poddanych albo wcale nie miała albo bardzo mało."
Przyjąć też można słowa Tadeusza Wojciechowskiego (Chrobacya, I, str. 271) gdy tenże powiada: „U Kurpiów istnieje podanie świadczące, że dwie puszcze: Ostrołęcka („Zagajnika”) między rzekami Zbojną, Turoślem i Omólwią (lustracya z r. 1616) i Nowogrodzka („Puszcza zielona”) były rodzajem późniejszej Ukrainy nad-dnieprskiej i „że Kurpie sami opowiadają o sobie, iż są potomkami rozmaitych rodzin polskich” których los lub własna swawola poniżyła, i którzy byli zmuszeni ukrywać się w tych stronach jako wygnańcy.”
Uważam, że uwzględniwszy upływ wieków należy przyjąć tezę stanowiącą o nobilitacji generalnej z racji swobód i przywilejów nadanych Kurpiom w ogólności. Oznacza to, że każdy Kurp był szlachetnie urodzony.

2.1.Dziadek- Ignacy Płocharczyk (oboczność Płocharski ok. 1660 herbu Litwa) ślub ze Stefanią Brodzik (oboczność Brodziński, Brodzikowski - tenże herbu Wieniawa ) córką Franciszka Brodzik herbu brodzic ur. ok. 1913 r. w Nowym Jorku.
Pradziadek Franciszek Brodzik urodzony w Polsce we wsi Krysiaki 20 kwietnia 1882roku, jego żona prababcia również tam urodzona w 1892 żyła ponad 100 lat była z domu Gołas.
- ciekawostka- rodzice babci wyemigrowali z Kurpiów (wieś Krysiaki) do Nowego Jorku,każdy z osobna i prababcia początkowo mieszkała nieopodal Centrall Parku w domu przy ul. Tiffany 10, potem zaś, gdy pobrała się z pradziadkiem, oboje zamieszkali przy 43 Walson Street. Na krótko przed II wojną światową powrócili do Polski.
- UWAGA- dwa rody Mazowsza tj. Tymowscy i Chodkowscy używały przydomku Brodzik. W spisie szlachty Ziemi Ciechanowskiej znajduje się następująca informacja:
nazwisko: Chodkowski\ oboczność: Chotkowski\gniazdo: Chodkowo\przysiółki :Biernaty, Kuchny (Kuchary), Wielkie, Załogi, Ziemaki, Wypychy\ parafia:Podoś\herby:Kościesza, Jastrzębiec, Junosza\ Przydomki: Fusik, Pagos, Losiek, Pierończyk, Solignik, Kaczkowicz, Litwin, Baran, Wszebor, Wsołek, Barnaszowicz, Brodzik, Kalafus, Koźlarz, Parolik, Reklik, Suszysk, Samel
- natomiast gniazdem rodowym dziadka z rodu Płocharczyk były zapewne Płoszyce w gminie Lelis; inny trop - w 1633 roku funkcję Rotmana w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą pełnił Szymon Płocharczyk http://dziedzictwo.polska.pl/katalog/sk ... id,438.htm

Gmina Lelis znajduje się w miejscu XVII-wiecznej kuźni żelaza, jednak historia osadnictwa jest tu znacznie starsza, wykopaliska odkryły pozostałości ludzkie sprzed 6 tys. lat

- rodzice Dziadka- Płocharczyk Stanisław i Marianna z domu Jędrysiak
- rodzice Pradziadka - Jan Płocharczyk i Marianna Bryszewska

- prababcia - nazwisko rodowe Gołas - w rodzinie Mamy mawiano, że pochodzą z rodu hrabiowskiego... Możliwe, że chodzi o nazwisko Gołas (oboczność Gołaś).
GOŁASZE DĄB- gniazdo rodu Gołas - Powiat Wysokomazowiecki - woj.podlaskie (druga gałąź rodu zamieszkiwała Gołasze Mościckie - nazwa pochodzi od słowa "most" we wsi znajdują się bowiem niewielkie jeziorka. W 1528 roku, spis pospolitego ruszenia przekazuje dane o wiosce liczącej 7 rycerzy, którzy wystawili w sumie 2 konnych jeźdźców. Nazwę zapisano ówcześnie jako : Seło Gołase Mostiska zemiane. Tutejsza szlachta, bedąc pierwotnie odgałęzieniem rodu Gołasów vel Gołaszewskich przyjęła nazwisko Mościcki herb Ślepowron )

Gołasze Dąb znane były już w XV wieku. W 1493 roku wielu ziemian z tej okolicy wspólnie ufundowało kościół w Kuleszach Rokitnicy. Wśród nich był również Maciej z Gołasz Dąb.
Mieszkała tu rodzina szlachecka nazywająca się Golas, Gołas z czasem przyjęli nazwisko Gołaszewski herbu Kościesza . Ród ten znany był już w 1471 roku, gdy zapisywano w aktach dane o Stefanie, Stanisławie i Bartłomieju Gołasiach, nie pada tam jednak jeszcze nazwa miejscowości.
O istnieniu tej miejscowości świadczy popis pospolitego ruszenia z 1528 roku, zapisano wtedy wieś Seło Gołasi Dubowych zemiane. W tym czasie była to już całkiem spora wioska, mieszkało tu 10 rycerzy zobowiązanych do służby wojskowej oraz 1 wdowa.
Według spisu podatkowego z 1580 roku dziedziczyli tutaj: Stanisław Golas Górka, Matys syn Bartosa oraz Matis syn Rosłana z Kuleszy Byków. Większość z nich to była uboga szlachta, lecz pół włóki ziemi należało do chłopów, zatem już wtedy mieszkali tutaj nieco bogatsi szlachcice, tak też było w następnych wiekach, obok ubogiej szlachty mieszkali tu również bogatsi, niektórzy z nich doszli nawet do wysokich zaszczytów w dawnej Rzeczpospolitej. Był to na przykład Jan Gołaszewski burgrabia zambrowski od 1641 roku, tenże ożenił się z Anną Uszyńską córką Mateusza. W XVIII wieku dziedziczył tu między innymi Albin żonaty z Zuzanną Gołaszewską, jego synem był Bartłomiej, który został prezesem Trybunału Apelacyjnego we Lwowie.
W XVII wieku żył tu między innymi Marcin z Gołasz Dęby, ożeniony z Zofią Mościcką, miał on syna Stefana żonatego z Aleksandrą Ciecierską. Stefan miał syna Jana, który odziedziczył dział ziemi w Gołaszach Dębie. Tenże Jan ożenił się z Ewą Gołaszewską córką Walentego, jak widać ród był tak liczny, że takie małżeństwa były częste, co więcej córka Jana, Zuzanna wyszła za mąż za Albina Gołaszewskiego (wspomnianego wyżej, w posagu otrzymała część wsi). Jan miał w sumie pięciu synów i 3 córki (w tym wzmiankowaną Zuzannę). Najstarszym z rodzeństwa był Walenty, który został później burgrabią mielnickim. W 1753 roku zmarł Jan Gołaszewski dziedzic części wsi zostawiając liczne dzieci.

Gołasie byli właścicielami wsi Cięck na kurpiach.