Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Krasne Sioło
17.12.2009 13:09
Krasne Sioło
lub Krasne nad rz. Dźwinosą, o 36 w. .od Wilejki.
Był tu kościół fundacji ks. Aleksandra z r. 1&03, skasow. w r. 1882;
nowy zbud. w r. 1858, zabrany został w r: i 868 na cerkiew.
Źródło. E. Maliszewski Przewodnik po Guberni Wileńskiej
lub Krasne nad rz. Dźwinosą, o 36 w. .od Wilejki.
Był tu kościół fundacji ks. Aleksandra z r. 1&03, skasow. w r. 1882;
nowy zbud. w r. 1858, zabrany został w r: i 868 na cerkiew.
Źródło. E. Maliszewski Przewodnik po Guberni Wileńskiej
Odpowiedzi (2)
19.03.2010 21:46
Krasne, Krasne Sioło
Niegdyś gród starościński, zwany Krasne lub Kraśnesioło, położony nad rzeką Uszą, przy stacji kolejowej Usza. Ładne miasteczko handlowe liczące około 2000 mieszkańców.
Gmina Kraśnieńska jest podzielona na 18 gromad wiejskich. Siedziba urzędu gminnego mieści się w miasteczku Kraśne nad Uszą, odległym od miasta powiatowego Mołodeczno o 17 km.
źródło: "Kalendarz Mołodeczański na rok 1928"
Niegdyś gród starościński, zwany Krasne lub Kraśnesioło, położony nad rzeką Uszą, przy stacji kolejowej Usza. Ładne miasteczko handlowe liczące około 2000 mieszkańców.
Gmina Kraśnieńska jest podzielona na 18 gromad wiejskich. Siedziba urzędu gminnego mieści się w miasteczku Kraśne nad Uszą, odległym od miasta powiatowego Mołodeczno o 17 km.
źródło: "Kalendarz Mołodeczański na rok 1928"
10.05.2012 09:33
Krasne (Краснае) – parafia p.w. Wniebowzięcia NMP.
W diecezji wileńskiej – 1431-1798 r.
1415-1500 – pierwsza świątynia.
Kościół wzniesiono miejscowości Krasna Sioło w 1415 r. z fundacji księcia Witolda , natomiast sama fundacja parafii dotyczy dnia 1.VIII.1500 roku i była nadaniem króla Aleksandra Jagiellona. Istniała jednak legenda o funkcjonowaniu kościoła już od 1390 r., jako wotum króla Jagiełły
1608 – ks. SZIWICKI (p)
XVII w. – czas wojen do końca „Potopu”
Parafia była należycie uposażona, o czym świadczy fakt, ze w 1653 r. podatek „podymne” od dóbr plebani wynosił 13 złp. 15 gr. (od 9 domów), niestety ta drewniana świątynia została zniszczona w czasie wojny z Moskwą w latach: 1654-1667 r.
W diecezji wileńskiej – 1660-1798 r.
1669 – w dekanacie radoszkowicze
Odrodzenie parafii i odbudowa świątyni nie było chyba wielkim problemem skoro już w 1669 r. wymieniono tę parafie w dekanacie radoszkowicze jako Krasnesioło.
1676-1695 – proboszcz ks. Marcin JUSZKIEWICZ
W czasie odbudowy po zniszczeniach wojennych prace przy kościele nadzorował ks. Juszkiewicz, i jemu już w 1676 przypisywane jest odbudowanie świątyni.
W 1688 r. król Jan III Sobieski potwierdził dotychczasowe nadania , natomiast w1693 r. założono przy parafii Bractwo Bożego Ciała . W 1693 r. zbudowano też szpital. Nieco później, w 1695 r., zbudowano tu kościół drewniany p.w. Wniebowzięcia NMP. w miejscu nazywanym Plebań.
1722-1731 – proboszcz ks. WOJNOWSKI
Pleban postarał się o powiększeni funduszu ziemnego parafii.
Prawdopodobnie pierwotny kościół uległ zniszczeniu lub przeprowadzono jego remont bo jak podają źródła świątynia ta została konsekrowana w 1740 r. przez bp. A. Tyszkiewicza.
Wspomagali: 1730-1731 – ks. Franciszek Klimowicz (w)
1743-1744 – proboszcz ks. Józef CHEŁCHOWSKI
W 1744 r. parafia Krasnesioło należy do dekanatu Radaszkowicze i na jej terenie znajduje się filialny kościół w Dubdowie. Na obszarze parafii znalazły się miejscowości: Krasnesioło, Kościuszki, Osowiec, Osowiec Naumowski, Czorty, Mozole, Hranicze, Pieciule, Korsakowicze, Usza, Usza Podekśniany, Chaleckowszczyzna, Kukiele, Kolnickie, Piotrowszczyzna, Staki, Ilcewicze, Giedwiły, Pozaryszcze, Goyżew, Bielow, Lalkowszczyzna, Kruszynszczyzna, Rydy, Kramowszczyzna, Koszeniki małe, Koszeniki wielkie, Krynica, Wołki, Gierduciszki.
1760 – ks. PACOSZEWSKI (p)
1764-1798 – proboszcz ks. Kazimierz CHAREWICZ
Wspomagał: 1780-1788 – ks. Gabriel Fiodorowicz (c) .
W diecezji mińskiej – 1798-1849 r.
1798-1800 – proboszcz ks. Kazimierz CHAREWICZ
Od 1798 r. parafia należy do dekanatu wilejskiego w diecezji mińskiej. Staraniem proboszcza ks. K. Charewicza rozpoczęto w 1800 r. budowę nowego kamiennego kościół, niestety przedwczesna śmierć nie pozwoliła na dokończenie dzieła.
1803-1804 – proboszcz ks. Ignacy SADKOWSKI
Kościół drewniany znajdował się na wzgórzu a zabudowa plebani o kilkaset metrów niżej, gdzie pewnie znajdował się też folwark. Restaurowany w 1806 r.
1818-1819 – proboszcz ks. MĘCIŃSKI
Istnieje tu szkoła parafialna
1841-1849 – proboszcz ks. Wincenty TAROLLEWICZ
Wspomagał w pracy plebana w kolejnych latach: 1842-1843 - ks. Mateusz Norwiłł (w),
Parafia była źle oceniona w czasie wizytacji z 1829 r. jako posiadająca większe zaplecze plebańskie niż sakralne. Kościół był drewniany ale bardzo zaniedbany, czekano na wykończenie rozpoczętej budowy. Natomiast parafia w 1842 r. liczyła 2.188 osób. Istniała też kaplica Krasnesioło.
W 1846 „odnowiono kościół” była to drewniana świątynia „maleńka niedogodna dla znacznej liczby parafian” liczącej wtedy 2.138 kat.
W diecezji wileńskiej – 1849-1905 r.
1849-1856 – proboszcz ks. Wincenty TAROLLEWICZ
Wspomagali: 1851-1852 - ks. Alojzy Ambrosewicz (w), 1855-1856 - ks. Polikarp Jusewicz (w), 1858 - ks. Łukasz Dalecki .
1848-1858 – budowa i konsekracja kościoła.
Zabranie funduszu parafialnego w 1848 r. przez władze carskie nie ułatwiał wykonania zamierzonych prac przy ukończeniu murowanej świątyni. Przy budowie nowej świątyni wykorzystano stare fundamenty (z 1800 r.) ale zmieniono optykę (szerokość została długością), za to obok kościoła połączoną gankiem zbudowano kaplice dla Cudownej figury Pana Jezusa. Przy budowie nowego kościoła najwięcej trudu położyli E. Rotyński i Tyszyński.
Pomimo trudności z wykończeniem wnętrza w kilka lat później w 1858 r. dokonano jej konsekracji.
1865 – proboszcz ks. Polikarp JUSIEWICZ
Wspomina się o pracy w tej parafii w roku 1865 ks. Polikarpa Jusiewicza. Represje carskie doprowadziły do zamknięcia świątyni, często podaje się tu rok 1864 jako data zabrania kościoła na cerkiew , może jednak chodzi o rok 1865. Trudno też ustalić czy przez 7 lat świątynia stała nieczynna, czy tylko podlegając prawosławnym duchownym nie była przystosowana do kultu cerkiewnego?
1869 – rusyfikacja liturgii
Wiadomo, że ok. 1870 r. pracował w tym terenie – ks. Kopcedewicz .
Ok. 1872 – przebudowa kościoła na cerkiew
Przebudowa świątyni na cerkiew nastąpiła prawdopodobnie w 1872 r.
W diecezji wileńskiej – 1905-1925 r.
1905-1908 – odrodzenie parafii
Po ukazie tolerancyjnym z 1905 r. rozpoczęło się ożywienie religijne w diecezji wileńskiej, jakie nie ominęło i tej skasowanej przez władze carskie parafii, niestety nie udało się odzyskać zamienionej na cerkiew świątyni, więc katolicy postarali się o pozwolenie na budowę nowego kościoła.
1908-1912 – proboszcz ks. Leon WOJTKIEWICZ
Uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę nowej świątyń i miała miejsce w dniu 15.08.1908 r. Kilka miesięcy wcześniej poświęcono drewnianą świątynie jaka gromadzić miała wiernych w czasie budowy właściwego kościoła; parafia liczy w tym czasie: 1909 r. = 915 kat. .
Budowla nowego murowanego kościoła w stylu neogotyckim ukończona była, staraniem ks. Wojtkiewicza , prawdopodobnie w 1911 r. a poświęcona rok później. W tym czasie parafia liczy: 1910 r. = 1.151 kat., 1912 r. = 1.200 kat. , brak kaplic.
1912-1920 – proboszcz ks. Paweł SIENKIEWICZ
Parafia liczyła w 1914-1915 r. = 1.260 kat. , 1917-1920 r. = 1.200 kat.
1921-1925x – proboszcz ks. Wacław DRABB
Po ustaniu działań wojennych udało się w 1921 r. odzyskać, zabrany przez prawosławnych, kościoła w Plebani
W archidiecezji wileńskiej – 1925-1944 r.
x1925-1938 – proboszcz ks. Wacław DRABB
[początkowo obsługiwał go sam, później pracował tu jako rektor: 1933-1935 - ks. Tadeusz Sieczka ].
W roku 1931 ks. abp R. Jałbrzykowski dokonał konsekracji świątyni . Proboszcz ks. W. Drabb był jednocześnie kapelanem pomocniczym w wojsku.
Wzrost liczbowy parafii, nazywanej często „Krasne nad Uszą” dokonywał się w znaczącym tempie, np.: 1925 r. = 2.200 kat. , 1928 r. = 1.965 kat. , 1931 r. = 2.040 kat. , 1934 r. = 2.120 kat. , 1936 r. = 2.260 kat.
1938-1939 – proboszcz ks. Józef PUCIŁOWSKI
W pobliskiej miejscowości Plebania, pracę ekumeniczną prowadził w latach: 1935-1942 - ks. Karol Lublianiec. W 1939 r. parafia liczy 1.650 kat.
1939 – proboszcz ks. Władysław KASZCZYC
We wrześniu 1939 r. miasteczko przezywało dramat II wojny i pierwsze aresztowania wśród parafian, zabroniono też proboszczowi chodzić w stroju duchownym po ulicach.
1939 – proboszcz ks. Stanisław WYSIADŁOWSKI
Nie wykluczone, że pojawił się tu dopiero z końcem roku, bo wcześniej pracował w Lebiedziewie, gdzie przebywał jeszcze we wrześniu 1939 r.
1941-1942 – proboszcz ks. Józef MALINOWSKI
Trudno coś więcej powiedzieć na temat sytuacji z lat wojny, prawdopodobnie w czasie nieobecności kapłana nabożeństwa sprawował dojeżdżający z Mołodeczna ks. B. Łozowski.
W archidiecezji wileńskiej – 1944-1989 r.
1944-1957 – proboszcz ks. Józef MARSANGER (SJ).
Pracę w parafii podjął w IX.1944 r. W latach 1954-1955 pracował tu także ks. Jan Tokarski (SAC). W 1953 zamieszkał tu na krótko o. Alfons Czyżewski SJ
1956-1968 - proboszcz ks. Stanisław SZYMAŃSKI
1959-1968 - proboszcz ks. Józef MARSANGER (SJ)
1969-1983 – proboszcz ks. Jan ADAMOWICZ
Po śmierci ks. Mansangera (zmarł w Sołach) opiekę nad parafia przejęli duszpasterze zamieszkujący sąsiedni rejon, zwłaszcza w parafii Dołginowo.
Od 1980 r. proboszcz pracował w Mińsku jako duszpasterz na Kalwarii
1984-1991 – proboszcz ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI
Przez czas pobytu przy tej parafii, była to jedna z nielicznych otwartych świątyń na północ od Mińska, proboszcz prowadził starania o odzyskanie kościołów w miejscowościach Chochłowo i Wilejce,
Czas odrodzenia – 1989-2011 r.
1989-1991 – proboszcz ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI
Rozpoczęto budowę świątyni w Mołodecznie i Połaczanach.
1997-2006 – proboszczem ks. Piotr PIETRAGO
Staraniem proboszcza i parafian ogrodzono teren kościelny i przeprowadzono remonty w zewnętrznym wyglądzie kościoła.
Niestety nie udało się zatrzymać jako filialnego kościoła w Plebani, który w stanie ruiny bez dachu został przejęty przez cerkiew prawosławną.
2006-2011 – proboszcz ks. Andrzej JARKOWIEC
W diecezji wileńskiej – 1431-1798 r.
1415-1500 – pierwsza świątynia.
Kościół wzniesiono miejscowości Krasna Sioło w 1415 r. z fundacji księcia Witolda , natomiast sama fundacja parafii dotyczy dnia 1.VIII.1500 roku i była nadaniem króla Aleksandra Jagiellona. Istniała jednak legenda o funkcjonowaniu kościoła już od 1390 r., jako wotum króla Jagiełły
1608 – ks. SZIWICKI (p)
XVII w. – czas wojen do końca „Potopu”
Parafia była należycie uposażona, o czym świadczy fakt, ze w 1653 r. podatek „podymne” od dóbr plebani wynosił 13 złp. 15 gr. (od 9 domów), niestety ta drewniana świątynia została zniszczona w czasie wojny z Moskwą w latach: 1654-1667 r.
W diecezji wileńskiej – 1660-1798 r.
1669 – w dekanacie radoszkowicze
Odrodzenie parafii i odbudowa świątyni nie było chyba wielkim problemem skoro już w 1669 r. wymieniono tę parafie w dekanacie radoszkowicze jako Krasnesioło.
1676-1695 – proboszcz ks. Marcin JUSZKIEWICZ
W czasie odbudowy po zniszczeniach wojennych prace przy kościele nadzorował ks. Juszkiewicz, i jemu już w 1676 przypisywane jest odbudowanie świątyni.
W 1688 r. król Jan III Sobieski potwierdził dotychczasowe nadania , natomiast w1693 r. założono przy parafii Bractwo Bożego Ciała . W 1693 r. zbudowano też szpital. Nieco później, w 1695 r., zbudowano tu kościół drewniany p.w. Wniebowzięcia NMP. w miejscu nazywanym Plebań.
1722-1731 – proboszcz ks. WOJNOWSKI
Pleban postarał się o powiększeni funduszu ziemnego parafii.
Prawdopodobnie pierwotny kościół uległ zniszczeniu lub przeprowadzono jego remont bo jak podają źródła świątynia ta została konsekrowana w 1740 r. przez bp. A. Tyszkiewicza.
Wspomagali: 1730-1731 – ks. Franciszek Klimowicz (w)
1743-1744 – proboszcz ks. Józef CHEŁCHOWSKI
W 1744 r. parafia Krasnesioło należy do dekanatu Radaszkowicze i na jej terenie znajduje się filialny kościół w Dubdowie. Na obszarze parafii znalazły się miejscowości: Krasnesioło, Kościuszki, Osowiec, Osowiec Naumowski, Czorty, Mozole, Hranicze, Pieciule, Korsakowicze, Usza, Usza Podekśniany, Chaleckowszczyzna, Kukiele, Kolnickie, Piotrowszczyzna, Staki, Ilcewicze, Giedwiły, Pozaryszcze, Goyżew, Bielow, Lalkowszczyzna, Kruszynszczyzna, Rydy, Kramowszczyzna, Koszeniki małe, Koszeniki wielkie, Krynica, Wołki, Gierduciszki.
1760 – ks. PACOSZEWSKI (p)
1764-1798 – proboszcz ks. Kazimierz CHAREWICZ
Wspomagał: 1780-1788 – ks. Gabriel Fiodorowicz (c) .
W diecezji mińskiej – 1798-1849 r.
1798-1800 – proboszcz ks. Kazimierz CHAREWICZ
Od 1798 r. parafia należy do dekanatu wilejskiego w diecezji mińskiej. Staraniem proboszcza ks. K. Charewicza rozpoczęto w 1800 r. budowę nowego kamiennego kościół, niestety przedwczesna śmierć nie pozwoliła na dokończenie dzieła.
1803-1804 – proboszcz ks. Ignacy SADKOWSKI
Kościół drewniany znajdował się na wzgórzu a zabudowa plebani o kilkaset metrów niżej, gdzie pewnie znajdował się też folwark. Restaurowany w 1806 r.
1818-1819 – proboszcz ks. MĘCIŃSKI
Istnieje tu szkoła parafialna
1841-1849 – proboszcz ks. Wincenty TAROLLEWICZ
Wspomagał w pracy plebana w kolejnych latach: 1842-1843 - ks. Mateusz Norwiłł (w),
Parafia była źle oceniona w czasie wizytacji z 1829 r. jako posiadająca większe zaplecze plebańskie niż sakralne. Kościół był drewniany ale bardzo zaniedbany, czekano na wykończenie rozpoczętej budowy. Natomiast parafia w 1842 r. liczyła 2.188 osób. Istniała też kaplica Krasnesioło.
W 1846 „odnowiono kościół” była to drewniana świątynia „maleńka niedogodna dla znacznej liczby parafian” liczącej wtedy 2.138 kat.
W diecezji wileńskiej – 1849-1905 r.
1849-1856 – proboszcz ks. Wincenty TAROLLEWICZ
Wspomagali: 1851-1852 - ks. Alojzy Ambrosewicz (w), 1855-1856 - ks. Polikarp Jusewicz (w), 1858 - ks. Łukasz Dalecki .
1848-1858 – budowa i konsekracja kościoła.
Zabranie funduszu parafialnego w 1848 r. przez władze carskie nie ułatwiał wykonania zamierzonych prac przy ukończeniu murowanej świątyni. Przy budowie nowej świątyni wykorzystano stare fundamenty (z 1800 r.) ale zmieniono optykę (szerokość została długością), za to obok kościoła połączoną gankiem zbudowano kaplice dla Cudownej figury Pana Jezusa. Przy budowie nowego kościoła najwięcej trudu położyli E. Rotyński i Tyszyński.
Pomimo trudności z wykończeniem wnętrza w kilka lat później w 1858 r. dokonano jej konsekracji.
1865 – proboszcz ks. Polikarp JUSIEWICZ
Wspomina się o pracy w tej parafii w roku 1865 ks. Polikarpa Jusiewicza. Represje carskie doprowadziły do zamknięcia świątyni, często podaje się tu rok 1864 jako data zabrania kościoła na cerkiew , może jednak chodzi o rok 1865. Trudno też ustalić czy przez 7 lat świątynia stała nieczynna, czy tylko podlegając prawosławnym duchownym nie była przystosowana do kultu cerkiewnego?
1869 – rusyfikacja liturgii
Wiadomo, że ok. 1870 r. pracował w tym terenie – ks. Kopcedewicz .
Ok. 1872 – przebudowa kościoła na cerkiew
Przebudowa świątyni na cerkiew nastąpiła prawdopodobnie w 1872 r.
W diecezji wileńskiej – 1905-1925 r.
1905-1908 – odrodzenie parafii
Po ukazie tolerancyjnym z 1905 r. rozpoczęło się ożywienie religijne w diecezji wileńskiej, jakie nie ominęło i tej skasowanej przez władze carskie parafii, niestety nie udało się odzyskać zamienionej na cerkiew świątyni, więc katolicy postarali się o pozwolenie na budowę nowego kościoła.
1908-1912 – proboszcz ks. Leon WOJTKIEWICZ
Uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę nowej świątyń i miała miejsce w dniu 15.08.1908 r. Kilka miesięcy wcześniej poświęcono drewnianą świątynie jaka gromadzić miała wiernych w czasie budowy właściwego kościoła; parafia liczy w tym czasie: 1909 r. = 915 kat. .
Budowla nowego murowanego kościoła w stylu neogotyckim ukończona była, staraniem ks. Wojtkiewicza , prawdopodobnie w 1911 r. a poświęcona rok później. W tym czasie parafia liczy: 1910 r. = 1.151 kat., 1912 r. = 1.200 kat. , brak kaplic.
1912-1920 – proboszcz ks. Paweł SIENKIEWICZ
Parafia liczyła w 1914-1915 r. = 1.260 kat. , 1917-1920 r. = 1.200 kat.
1921-1925x – proboszcz ks. Wacław DRABB
Po ustaniu działań wojennych udało się w 1921 r. odzyskać, zabrany przez prawosławnych, kościoła w Plebani
W archidiecezji wileńskiej – 1925-1944 r.
x1925-1938 – proboszcz ks. Wacław DRABB
[początkowo obsługiwał go sam, później pracował tu jako rektor: 1933-1935 - ks. Tadeusz Sieczka ].
W roku 1931 ks. abp R. Jałbrzykowski dokonał konsekracji świątyni . Proboszcz ks. W. Drabb był jednocześnie kapelanem pomocniczym w wojsku.
Wzrost liczbowy parafii, nazywanej często „Krasne nad Uszą” dokonywał się w znaczącym tempie, np.: 1925 r. = 2.200 kat. , 1928 r. = 1.965 kat. , 1931 r. = 2.040 kat. , 1934 r. = 2.120 kat. , 1936 r. = 2.260 kat.
1938-1939 – proboszcz ks. Józef PUCIŁOWSKI
W pobliskiej miejscowości Plebania, pracę ekumeniczną prowadził w latach: 1935-1942 - ks. Karol Lublianiec. W 1939 r. parafia liczy 1.650 kat.
1939 – proboszcz ks. Władysław KASZCZYC
We wrześniu 1939 r. miasteczko przezywało dramat II wojny i pierwsze aresztowania wśród parafian, zabroniono też proboszczowi chodzić w stroju duchownym po ulicach.
1939 – proboszcz ks. Stanisław WYSIADŁOWSKI
Nie wykluczone, że pojawił się tu dopiero z końcem roku, bo wcześniej pracował w Lebiedziewie, gdzie przebywał jeszcze we wrześniu 1939 r.
1941-1942 – proboszcz ks. Józef MALINOWSKI
Trudno coś więcej powiedzieć na temat sytuacji z lat wojny, prawdopodobnie w czasie nieobecności kapłana nabożeństwa sprawował dojeżdżający z Mołodeczna ks. B. Łozowski.
W archidiecezji wileńskiej – 1944-1989 r.
1944-1957 – proboszcz ks. Józef MARSANGER (SJ).
Pracę w parafii podjął w IX.1944 r. W latach 1954-1955 pracował tu także ks. Jan Tokarski (SAC). W 1953 zamieszkał tu na krótko o. Alfons Czyżewski SJ
1956-1968 - proboszcz ks. Stanisław SZYMAŃSKI
1959-1968 - proboszcz ks. Józef MARSANGER (SJ)
1969-1983 – proboszcz ks. Jan ADAMOWICZ
Po śmierci ks. Mansangera (zmarł w Sołach) opiekę nad parafia przejęli duszpasterze zamieszkujący sąsiedni rejon, zwłaszcza w parafii Dołginowo.
Od 1980 r. proboszcz pracował w Mińsku jako duszpasterz na Kalwarii
1984-1991 – proboszcz ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI
Przez czas pobytu przy tej parafii, była to jedna z nielicznych otwartych świątyń na północ od Mińska, proboszcz prowadził starania o odzyskanie kościołów w miejscowościach Chochłowo i Wilejce,
Czas odrodzenia – 1989-2011 r.
1989-1991 – proboszcz ks. Edmund DOŁGIŁOWICZ-NOWICKI
Rozpoczęto budowę świątyni w Mołodecznie i Połaczanach.
1997-2006 – proboszczem ks. Piotr PIETRAGO
Staraniem proboszcza i parafian ogrodzono teren kościelny i przeprowadzono remonty w zewnętrznym wyglądzie kościoła.
Niestety nie udało się zatrzymać jako filialnego kościoła w Plebani, który w stanie ruiny bez dachu został przejęty przez cerkiew prawosławną.
2006-2011 – proboszcz ks. Andrzej JARKOWIEC