Istniejący cmentarz żydowski został założony w 1698 roku. Położony jest w północno-zachodniej części miasta w sąsiedztwie obecnego szpitala, przy ulicy Zamenhofa. Cmentarz jest usytuowany na silnie pofałdowanym wzgórzu ukształtowanym ze żwirów i piasków. Cmentarz dzieli się na “część starą” położoną we wschodniej części i “część nową” w części północno-zachodniej. Część stara jest zachowana względnie dobrze. Na jej terenie znajduje się 915 macew, w większości wykonanych z kamienia zlepieniowego. W północnej części cmentarza starego układ mogił jest rzędowy, regularny. Można tu spotkać macewy ze zlepienia szlifowanego, wiele z nich zwalonych na ziemię. Niektóre po podniesieniu zachowały szczątkowe kolory, co oznacza, że lico nagrobków było kolorowane. W części południowej zachował się relikt układu gniazdowego. Pochówki odbywały się promieniście od grobu najstarszego z rodu. Najstarszą macewą jaką udało się odnotować szacuje się na 1751 rok. Na terenie cmentarza “starego” po jego stronie wschodniej zachował się w postaci szczątkowej mur cmentarny wzniesiony prawdopodobnie na początku XX wieku. Część nowa zachowała się względnie dobrze. Przetrwało tu około 60-70 procent przedwojennego stanu. Jest oddzielona od części starszej alejką. Znajdują się tu 152 macewy i 24 betonowe przypory (stele). Dominuje regularny rzędowy układ macew. Na tej części cmentarza dominują macewy wykonane ze zlepienia, niektóre są szlifowane. Dominuje na nich skromna oszczędna symbolika: gwiazda Dawida, złamane świece na grobach kobiet, skromne ornamenty. Epitafia napisane są w języku hebrajskim, w niektórych miejscach w języku żydowskim (idysz). Daty na nagrobkach wypisywane są hebraiką, ale zdarzają się także cyfry rzymskie i arabskie. Ta część cmentarza została założona w końcu XIX wieku.