Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Iwicki Witold ks. (1884-1943)
2.07.2008 08:28
Ksiądz Witold Iwicki
Ks. prof. Roman Dzwonkowski SAC, KUL, Lublin
Wspomnienie o ks. Witoldzie Iwickim, zasłużonym kapłanie dla Polesia, drukujemy na podstawie Martyrologium autorstwa ks. Romana Dzwonkowskiego SAC pt. „Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR 1917-1939", wydanego przez TN KUL w Lublinie w 1998 r.
Genealogia Iwickich
Witold Iwicki syn Bronisława urodził się 10 maja 1884 r. Należał do archidiecezji mohylewskiej, później do diecezji mińskiej (po jej reaktywowaniu w 1917 r.), zaś od 1926 roku - do nowoutworzonej diecezji pińskiej. Studiował najpierw w metropolitarnym seminarium duchownym, a następnie w Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył, uzyskując stopień magistra prawa kanonicznego. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1907 roku. Był wikariuszem parafii Mozyrz i katechetą w miejscowym progimnazjum i prywatnym gimnazjum dla dziewcząt (1911-1912). W latach 1914-1915 studiował w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Od 1915 roku był wikariuszem metropolitarnego kościoła i parafii prokatedralnej pw. Wniebowzięcia NMP na I Rocie w Petersburgu, a następnie proboszczem parafii św. Stanisława BM przy ul. Targowej. Brał udział w zebraniach duchowieństwa, zwoływanych przez abpa Edwarda Roppa, a następnie abpa Jana Cieplaka, w okresie 18.12.1918 do 7.04.1920, na których dyskutowano o sytuacji Kościoła w Rosji po rewolucji bolszewickiej.
We wrześniu 1920 został aresztowany i wywieziony do więzienia w Moskwie. 14 września 1920 roku OO WCIK skazał go na pobyt w więzieniu do końca wojny domowej. W tym samym roku drogą wymiany więźniów politycznych znalazł się w Polsce. W latach 1921-1925 był administratorem parafii Niehniewicze dekanatu Nowogródek.
W 1923 roku został mianowany rektorem i profesorem seminarium duchownego diecezji mińskiej w Polsce. W diecezji pińskiej był w latach 1926-1930 wikariuszem generalnym biskupa Zygmunta Łozińskiego, dziekanem pińskim i profesorem teologii pastoralnej w seminarium duchownym w Pińsku. W latach 1933- 1937 był wizytatorem nauki religii, sędzią synodalnym i członkiem komisji synodalnej, proboszczem parafii pw. Podwyższenia Krzyża św. i dziekanem w Brześciu nad Bugiem, w 1939 - p.o. oficjała sądu biskupiego. Na początku 1940 roku w czasie okupacji niemieckiej brał udział w pracy patriotycznej, organizował pomoc dla ludności żydowskiej, dla rodzin bez środków utrzymania i więźniów politycznych. W odwecie za rozbicie więzienia niemieckiego przez żołnierzy Armii Krajowej 18 stycznia 1943 roku i uwolnienie więźniów został aresztowany, przetrzymywany wraz z 39 zakładnikami w więzieniu pińskim oraz rozstrzelany przez Niemców w dniu 22 stycznia 1943 roku w grupie 38 mieszkańców Pińska w Janowie Poleskim w pobliżu cmentarza żydowskiego. O jego wielkości ducha świadczy fakt, że nie skorzystał z propozycji uwolnienia w ostatniej chwili i zszedł ostatni do wykopanego rowu, w którym rozstrzeliwano pojmanych.
Był kanonikiem teologiem kapituły mińskiej i prałatem kapituły katedralnej w Pińsku.
[]
Ks. prof. Roman Dzwonkowski SAC, KUL, Lublin
Wspomnienie o ks. Witoldzie Iwickim, zasłużonym kapłanie dla Polesia, drukujemy na podstawie Martyrologium autorstwa ks. Romana Dzwonkowskiego SAC pt. „Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR 1917-1939", wydanego przez TN KUL w Lublinie w 1998 r.
Genealogia Iwickich
Witold Iwicki syn Bronisława urodził się 10 maja 1884 r. Należał do archidiecezji mohylewskiej, później do diecezji mińskiej (po jej reaktywowaniu w 1917 r.), zaś od 1926 roku - do nowoutworzonej diecezji pińskiej. Studiował najpierw w metropolitarnym seminarium duchownym, a następnie w Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył, uzyskując stopień magistra prawa kanonicznego. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1907 roku. Był wikariuszem parafii Mozyrz i katechetą w miejscowym progimnazjum i prywatnym gimnazjum dla dziewcząt (1911-1912). W latach 1914-1915 studiował w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Od 1915 roku był wikariuszem metropolitarnego kościoła i parafii prokatedralnej pw. Wniebowzięcia NMP na I Rocie w Petersburgu, a następnie proboszczem parafii św. Stanisława BM przy ul. Targowej. Brał udział w zebraniach duchowieństwa, zwoływanych przez abpa Edwarda Roppa, a następnie abpa Jana Cieplaka, w okresie 18.12.1918 do 7.04.1920, na których dyskutowano o sytuacji Kościoła w Rosji po rewolucji bolszewickiej.
We wrześniu 1920 został aresztowany i wywieziony do więzienia w Moskwie. 14 września 1920 roku OO WCIK skazał go na pobyt w więzieniu do końca wojny domowej. W tym samym roku drogą wymiany więźniów politycznych znalazł się w Polsce. W latach 1921-1925 był administratorem parafii Niehniewicze dekanatu Nowogródek.
W 1923 roku został mianowany rektorem i profesorem seminarium duchownego diecezji mińskiej w Polsce. W diecezji pińskiej był w latach 1926-1930 wikariuszem generalnym biskupa Zygmunta Łozińskiego, dziekanem pińskim i profesorem teologii pastoralnej w seminarium duchownym w Pińsku. W latach 1933- 1937 był wizytatorem nauki religii, sędzią synodalnym i członkiem komisji synodalnej, proboszczem parafii pw. Podwyższenia Krzyża św. i dziekanem w Brześciu nad Bugiem, w 1939 - p.o. oficjała sądu biskupiego. Na początku 1940 roku w czasie okupacji niemieckiej brał udział w pracy patriotycznej, organizował pomoc dla ludności żydowskiej, dla rodzin bez środków utrzymania i więźniów politycznych. W odwecie za rozbicie więzienia niemieckiego przez żołnierzy Armii Krajowej 18 stycznia 1943 roku i uwolnienie więźniów został aresztowany, przetrzymywany wraz z 39 zakładnikami w więzieniu pińskim oraz rozstrzelany przez Niemców w dniu 22 stycznia 1943 roku w grupie 38 mieszkańców Pińska w Janowie Poleskim w pobliżu cmentarza żydowskiego. O jego wielkości ducha świadczy fakt, że nie skorzystał z propozycji uwolnienia w ostatniej chwili i zszedł ostatni do wykopanego rowu, w którym rozstrzeliwano pojmanych.
Był kanonikiem teologiem kapituły mińskiej i prałatem kapituły katedralnej w Pińsku.
[]