Bielecki h. Janina

BIELECKI h. JANINA. Jedna z gałęzi rodu Janinów, w wojew. sandomierskiem osiedlona, nabywszy już w końcu XIV stolecia wieś Biele, na Rusi Czerwonej, od niej wzięła nazwisko Bielecki. Jan, dziedzic wsi Biele 1409 r. Wojciech, starosta grodkowski, podpisany na akcie z 1424 r. Mikołaj zastawił wieś Biele w 1460 r. arcybiskupowi lwowskiemu Grzegorzowi z Sanoka, a jego syn, czy też synowiec Klemens, sprzedał ją temuż arcybiskupowi w 1463 r. Jan, wzięty w dzieciństwie do niewoli przez Tatarów i w wierze mahometańskiej wychowany, powróciwszy około 1580 r. do ojczyzny, został od króla Stefana Batorego mianowany tłumaczem języka tureckiego i nadany był królewszczyzną, tę jednak odjęto mu 1587 r. Bielecki upominał się o nią u króla Zygmunta III, a gdy sprawiedliwości nie otrzymał, rozgniewany udał się na Krym i namówił hana do napadu na południowe prowincye Rzeczypospolitej, będące właśnie bez żadnej obrony, ten napad należał do najstraszniejszych, cała prawie Ruś Czerwona i Po-dole były zniszczone ogniem i mieczem; wzruszony tą ruiną Bielecki uprosił hana, aby powrócił na Krym, a jeńców bez okupu uwolnił. Umarł w kilka lat później w Krymie w wierze mahometańskiej. Jan, pułkownik wojsk królewskich, dzielnie walczył przeciwko rokoszanom 1606 r. Aleksander, wojski lubaczowski, sędzia gr. krzemieniecki 1630 r., dziedzic dóbr Barszczowa, z żony Elżbiety Łosiatyńskiej zostawił pięciu synów: z tych: Jan-Karol, wojski sanocki, burgrabia łucki, ożeniony z Anną Cieplińską; Antoni, regent gr. krzemieniecki 1671 r., ożeniony z Ewą Bębnowską, i Piotr-Krzysztof, sędzia gr. krzemieniecki 1660 r. Marcin, kanonik krakowski i tarnowski, profesor akademii krakowskiej 1689—1697 r. Józef, sub-delegai gr. opoczyński 1763—1780 r. Walenty, miecznik brzeziński 1793 r. Stanisław, subdelegat gr. łęczycki 1793 r. Ignacy, porucznik artyleryi koronnej 1793 r. Stefan, syn Michała, sędzia pow. kowelskiego i Jan, syn Jana, sztabs-lekarz gwardyi ros. 1844 r. Daniel, syn Kajetana, deputat sądów pow. czauskiego i Szymon, syn Andrzeja, deputat sądów pow. wileńskiego 1840 r. Antoni, syn Wincentego, strapczy pow. bracławskiego 1849 roku.
Aleksander, Franciszek i Michał 1782 r., Jan 1783 r., a jego syn Andrzej 1833 r., Karol-Józef i Leopold w 1810 r. wylegitymowani w Galicyi. Jan, syn Ignacego i Jakób, syn Antoniego z potomstwem, w 1813 r.; Jan, syn Stefana z potomstwem, 1802 r. i Dominik z potomstwem, 1816 r., razem przeszło 40 osób zapisano do ksiąg szlachty gub. kijowskiej.
Po Erazmie, cześniku sanockim w 1620 r., pochodzący Otto, syn Mikołaja, w 1838 r., a po Romanie, w 1742 r. dziedzicu dóbr Wołotyn, pochodzący: Franciszek, Aleksander, Jakób i Karol, synowie Filipa; Andrzej, Kazimierz z synem Romanem i Marcin z synami: Piotrem, Stanisławem i Mikołajem, synowie Józefa i inni; Tymoteusz z synami: Michałem, Stefanem, Franciszkiem i Janem, w 1841—1858 r. wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. podolskiej.
Z osiedlonych w w. Ks. Litewskiem, a z których niektórzy brali przydomek Brański: Andrzej, podstoli witebski, Jan-Kazimierz, podczaszy witebski i Kazimierz-Władysław, cześnik Słonimski podpisali elekcyę 1674 r. Jan, syn Pawła, z synem Pawłem i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1830—1835 r.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego