Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Monogrfia Ródu Daszkiewicz h.Korybut
30.04.2010 17:12
DASZKIEWICZ h. KORYBUT. Senator w rodzinie, Ignacy, kasztelan mścisławski 1791—1795 r.
Że przydomkiem Daszkiewiczów' mogło być litewskie imię Korybut, lub Korbut, temu nie zaprzeczamy, lecz pochodzenie ich, podług genealogii tego domu, od książąt Korybutów jest legendą urosła w zeszłym wieku, gdy jeden z członków tej rodziny podniósł się do senatorskiej godności. Co więcej w Metr. Lit. z 1528 r. znajdujemy kilku Daszkiewiczów i Daszkowiczówr na Żmudzi i na Białej Rusi, szlachtę małoznaczną, bo tylko po jednym koniu na potrzeby wojenne dostawiającą, i żaden z nich nie jest cytowany z przydomkiem Korybut; pokazuje się on stale dopiero w XVII wie¬ku, a w XVIII stoleciu niektórzy z członków rodziny przybierają jeszcze drugi przydomek Gedymin, aby lepiej utwierdzić swoje pochodzenie od pa¬nującej dynastyi litewskiej. Otóż rodzina Daszkiewiczów jest litewska, a raczej rusko żmudzka, wzięła za nazwisko imię któregoś z swych przodków Daniela (Daszka), a za przydomek imię litewskie innego Korbut v. Korybut. Sasin, Piotr i Jakób na Żmudzi cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Stanisław trzymał zastawą majątek Jukietry od Gedrojciów 1559 r. Marek, żyjący około 1650 r. i jego pięciu braci, podług genealogii, synowie Sienka, są protoplastami większej części obecnie żyjących Daszkiewiczów, a po Janie, synu Marka, pochodzi główna, t. j. najmajętniejsza jej linia.
Jan na Żmudzi 1671 r. Stanisław, miecznik smoleński 1702 r. Andrzej, krajczy smoleński 1756 r. Leon-Antoni podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Wincenty podpisał elekcyę z wojew. nowogrodzkiem 1764 r.; był on następnie regentem grodzkim nowogrodzkim. Józef, miecznik smoleński 1766 r., poślubił Katarzynę Haciską i z niej pozostawił syna Władysława, podpułkownika wojsk litewskich, żonatego z Weroniką Barwulską.
Józef 1689 r., miał syna Kazimierza, po którym syn Mikołaj, łowczy nowogrodzki 1730 r., z żony Apolonii Micuta pozostawił synów: Jana, chorążego wojsk litewskich, bezpotomnego, Hilarego, Pelicyana, zmarłego dzie¬ckiem, Stanisława, sędziego grodzkiego i łowczego grodzieńskiego 1768— 1778 r., po którym syn Ignacy bezpotomny, i Ludwika Kazimierza.
Hilary, łowczy grodzieński, słynny i zabiegły gospodarz, pozostawił syna Michała, zasłużonego w obywatelstwie sędziego ziemskiego grodzieńskiego 1781 r., a po upadku kraju prezesa sądu głównego grodzieńskiego, dziedzica dóbr Dziemitkowa, Chojnik i innych, zm. 1823 r., po którym z żony Małgorzaty Kobylińskiej, podstolanki mścisławskiej, synowie: 1) Ryszard, podkomorzy prużański, dziedzic dóbr Chojnik, z żony Teresy Jundził miał syna Dymitra i córkę Teresę; 2) Antoni, zm. 1863 r.; 3) Kazimierz zm. 1861 r.; 4) Michał zm. 1861 r.; 5) Aleksander zm. 1856 r. i 6) Plato. Ta linia wylegitymowana w Cesarstwie i zapisana do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1835 roku.
Ludwik-Kazimierz, syn Mikołaja i Apolonii Micuta, koniuszy grodzieński, sędzia grodzki i podstarosta grodzieński 1770 r., z Anny Wierzbickiej pozostawił trzech synów: Józefa, Ignacego i Wiktora. Z nich:
Józef, podstoli grodzieński 1788—1793 r., z żony Katarzyny Bykowskiej pozostawił córki: Barbarę Głuską, Franciszkę Owsianą i Elżbietę Du-chnowską, oraz syna Stefana, marszałka szlachty pow. bobruj skiego 1820 r., po którym z Ludwiki Nowickiej synowie, Tytus i Hektor, rotmistrze lejbgwardyi rosyjskiej.
Ignacy, koniuszy 1769 r., miecznik 1772 r., podczaszy 1777 r.. podstoli grodzieński 1786 r., sędzia ziemski miński 1787 r., ostatnio 1791 r. kasztelan mścisławski i kawaler orderu św. Stanisława, prezes sądu sejmowego 1791 r., a po upadku kraju rzeczywisty radca stanu ros. i prezes sądu głównego gub. mińskiej, mąż wielkiej prawości i powszechnie poważany w obywatelstwie, miał dwie żony, Franciszkę Grochowską i Ludwikę Unichowską; z pierwszej żony miał synów: Kazimierza, Ludwika i Franciszka, a z drugiej synów, Franciszka i Ferdynanda. Z nich:
Kazimierz, porucznik kawaleryi narodowej, Ludwik, radca honorowy, z Dominiki Bartoszewicz pozostawił syna Maksymiliana-Wawrzyńca; Franciszek, po którym z Florencyi Moszyńskiej syn Hipolit, a Ferdynand z Katarzyny Sołtan miał syna Tadeusza.
Wiktor, najmłodszy syn Ludwika i Anny Wierzbickiej, szambelan królewski 1782 r., z żony Katarzyny Marcinkiewicz pozostawił syna Andrzeja, komornika pińskiego 1791 r., po którym z Teresy Ciechanowicz synowie, Karol i Aleksander, rotmistrze wojsk ros., wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1843 roku.
Z innych członków tej rodziny. Jan, podstoli miński i Filip Ne-reusz, krajczy mścisławski 1788—1793 r. Józef, porucznik w legionach włoskich 1800 r. Onufry, Wincenty i Ludwik, oficerowie wojsk polskich 1822 r. Koźma, syn Marcina, urzędnik w okręgu białostockim, a Wawrzy¬niec, zasiadający w sądach pow. kopylskiego 1840 r. Ignacy, syn Stanisława, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1856 r.
Aleksander, wylegitymowany w Galicyi 1782 r., z Teresy Koszutskiej pozostawił syna Jana. Tadeusz, syn Józefa, Józef, syn Jerzego, Maciej, syn Jerzego, Józef, syn Jana, z potomstwem i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1851 r. Konrad i Bolesław, sy¬nowie Michała, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1858 r. Julian z synem Leonardem, syn Jakóba, wnuk Michała, prawnuk Pawła, syna Cypryana, wnuka Daniela, wylegitymowani w Cesarstwie 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego tom 3
Że przydomkiem Daszkiewiczów' mogło być litewskie imię Korybut, lub Korbut, temu nie zaprzeczamy, lecz pochodzenie ich, podług genealogii tego domu, od książąt Korybutów jest legendą urosła w zeszłym wieku, gdy jeden z członków tej rodziny podniósł się do senatorskiej godności. Co więcej w Metr. Lit. z 1528 r. znajdujemy kilku Daszkiewiczów i Daszkowiczówr na Żmudzi i na Białej Rusi, szlachtę małoznaczną, bo tylko po jednym koniu na potrzeby wojenne dostawiającą, i żaden z nich nie jest cytowany z przydomkiem Korybut; pokazuje się on stale dopiero w XVII wie¬ku, a w XVIII stoleciu niektórzy z członków rodziny przybierają jeszcze drugi przydomek Gedymin, aby lepiej utwierdzić swoje pochodzenie od pa¬nującej dynastyi litewskiej. Otóż rodzina Daszkiewiczów jest litewska, a raczej rusko żmudzka, wzięła za nazwisko imię któregoś z swych przodków Daniela (Daszka), a za przydomek imię litewskie innego Korbut v. Korybut. Sasin, Piotr i Jakób na Żmudzi cytowani w Metr. Lit. 1528 r. Stanisław trzymał zastawą majątek Jukietry od Gedrojciów 1559 r. Marek, żyjący około 1650 r. i jego pięciu braci, podług genealogii, synowie Sienka, są protoplastami większej części obecnie żyjących Daszkiewiczów, a po Janie, synu Marka, pochodzi główna, t. j. najmajętniejsza jej linia.
Jan na Żmudzi 1671 r. Stanisław, miecznik smoleński 1702 r. Andrzej, krajczy smoleński 1756 r. Leon-Antoni podpisał manifest szlachty litewskiej 1763 r. Wincenty podpisał elekcyę z wojew. nowogrodzkiem 1764 r.; był on następnie regentem grodzkim nowogrodzkim. Józef, miecznik smoleński 1766 r., poślubił Katarzynę Haciską i z niej pozostawił syna Władysława, podpułkownika wojsk litewskich, żonatego z Weroniką Barwulską.
Józef 1689 r., miał syna Kazimierza, po którym syn Mikołaj, łowczy nowogrodzki 1730 r., z żony Apolonii Micuta pozostawił synów: Jana, chorążego wojsk litewskich, bezpotomnego, Hilarego, Pelicyana, zmarłego dzie¬ckiem, Stanisława, sędziego grodzkiego i łowczego grodzieńskiego 1768— 1778 r., po którym syn Ignacy bezpotomny, i Ludwika Kazimierza.
Hilary, łowczy grodzieński, słynny i zabiegły gospodarz, pozostawił syna Michała, zasłużonego w obywatelstwie sędziego ziemskiego grodzieńskiego 1781 r., a po upadku kraju prezesa sądu głównego grodzieńskiego, dziedzica dóbr Dziemitkowa, Chojnik i innych, zm. 1823 r., po którym z żony Małgorzaty Kobylińskiej, podstolanki mścisławskiej, synowie: 1) Ryszard, podkomorzy prużański, dziedzic dóbr Chojnik, z żony Teresy Jundził miał syna Dymitra i córkę Teresę; 2) Antoni, zm. 1863 r.; 3) Kazimierz zm. 1861 r.; 4) Michał zm. 1861 r.; 5) Aleksander zm. 1856 r. i 6) Plato. Ta linia wylegitymowana w Cesarstwie i zapisana do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1835 roku.
Ludwik-Kazimierz, syn Mikołaja i Apolonii Micuta, koniuszy grodzieński, sędzia grodzki i podstarosta grodzieński 1770 r., z Anny Wierzbickiej pozostawił trzech synów: Józefa, Ignacego i Wiktora. Z nich:
Józef, podstoli grodzieński 1788—1793 r., z żony Katarzyny Bykowskiej pozostawił córki: Barbarę Głuską, Franciszkę Owsianą i Elżbietę Du-chnowską, oraz syna Stefana, marszałka szlachty pow. bobruj skiego 1820 r., po którym z Ludwiki Nowickiej synowie, Tytus i Hektor, rotmistrze lejbgwardyi rosyjskiej.
Ignacy, koniuszy 1769 r., miecznik 1772 r., podczaszy 1777 r.. podstoli grodzieński 1786 r., sędzia ziemski miński 1787 r., ostatnio 1791 r. kasztelan mścisławski i kawaler orderu św. Stanisława, prezes sądu sejmowego 1791 r., a po upadku kraju rzeczywisty radca stanu ros. i prezes sądu głównego gub. mińskiej, mąż wielkiej prawości i powszechnie poważany w obywatelstwie, miał dwie żony, Franciszkę Grochowską i Ludwikę Unichowską; z pierwszej żony miał synów: Kazimierza, Ludwika i Franciszka, a z drugiej synów, Franciszka i Ferdynanda. Z nich:
Kazimierz, porucznik kawaleryi narodowej, Ludwik, radca honorowy, z Dominiki Bartoszewicz pozostawił syna Maksymiliana-Wawrzyńca; Franciszek, po którym z Florencyi Moszyńskiej syn Hipolit, a Ferdynand z Katarzyny Sołtan miał syna Tadeusza.
Wiktor, najmłodszy syn Ludwika i Anny Wierzbickiej, szambelan królewski 1782 r., z żony Katarzyny Marcinkiewicz pozostawił syna Andrzeja, komornika pińskiego 1791 r., po którym z Teresy Ciechanowicz synowie, Karol i Aleksander, rotmistrze wojsk ros., wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1843 roku.
Z innych członków tej rodziny. Jan, podstoli miński i Filip Ne-reusz, krajczy mścisławski 1788—1793 r. Józef, porucznik w legionach włoskich 1800 r. Onufry, Wincenty i Ludwik, oficerowie wojsk polskich 1822 r. Koźma, syn Marcina, urzędnik w okręgu białostockim, a Wawrzy¬niec, zasiadający w sądach pow. kopylskiego 1840 r. Ignacy, syn Stanisława, urzędnik w gub. grodzieńskiej 1856 r.
Aleksander, wylegitymowany w Galicyi 1782 r., z Teresy Koszutskiej pozostawił syna Jana. Tadeusz, syn Józefa, Józef, syn Jerzego, Maciej, syn Jerzego, Józef, syn Jana, z potomstwem i inni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1851 r. Konrad i Bolesław, sy¬nowie Michała, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. grodzieńskiej 1858 r. Julian z synem Leonardem, syn Jakóba, wnuk Michała, prawnuk Pawła, syna Cypryana, wnuka Daniela, wylegitymowani w Cesarstwie 1852 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. mińskiej.
http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/
Herbarz Seweryna Uruskiego tom 3