Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
Mackiewicz Stanisław
27.05.2010 02:20
Stanisław Mackiewicz (1896-1966)
H. Bożawola, pseudonimy: „Cat”, „Gallieni Gallus”, „Quand meme”, „Gaston de Cerizay” – polski publicysta polityczny, konserwatysta zaliczany do stronnictwa „Żubrów kresowych”, monarchista.
Starszy brat Józefa Mackiewicza. Pseudonim „Cat” zaczerpnął z opowiadania Rudyarda Kiplinga o kocie, który chodził własnymi ścieżkami.
Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej pieczętującej się herbem Boża Wola. W 1907 rodzina Mackiewiczów przeniosła się z Sankt Petersburga do Wilna, gdzie Stanisław uczęszczał do Gimnazjum im. Cara Aleksandra I, a od 1910 do prywatnego Gimnazjum im. N.A. Winogradowa. W 1913 przerwał naukę w gimnazjum i wyjechał do Krakowa, gdzie był wolnym słuchaczem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W maju 1914 powrócił do Wilna.
Od 1916 r. był członkiem „Zetu”, a od 1917 r. związał się z Polską Organizacją Wojskową.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 wstąpił ochotniczo do partyzanckiego oddziału jazdy mjr. Władysława Dąbrowskiego (późniejszy 13. Pułk Ułanów Wileńskich). W 1920 ożenił się z Wandą Krahelską, z którą miał dwie córki: Barbarę Rzepecką i Aleksandrę Niemczykową. W latach 1922-1939 był założycielem, wydawcą i redaktorem naczelnym gazety Słowo wychodzącego w Wilnie dziennika konserwatywnego popieranego i finansowanego przez kresowe środowiska ziemiańskie, głównie przez Jana Tyszkiewicza. W 1931 r. odbył podróż po ZSRR, której owocem była publicystyczna książka Myśl w obcęgach, krytykująca tamtejsze stosunki.
Zwolennik Józefa Piłsudskiego; po zamachu majowym 1926 r. doprowadził do spotkania Piłsudskiego z arystokracją na zamku Radziwiłłów w Nieświeżu 25 października 1926 r. W okresie od 1928 r. do 1935 r. był posłem na Sejm z ramienia BBWR. Po śmierci Józefa Piłsudskiego znajdował się w opozycji wobec ostatnich rządów sanacji, za co w 1939 r. przez 17 dni więziony był w obozie w Berezie Kartuskiej pod zarzutem osłabiania ducha obronnego Polaków, gdyż ostro krytykował politykę obronną ówczesnych władz.
18 września 1939 opuścił kraj i wyjechał na Zachód. Był zajadłym przeciwnikiem polityki gen. Władysława Sikorskiego. W latach 1946-1950 wydawał w Londynie tygodnik Lwów i Wilno. Był premierem Rządu na Uchodźstwie od 7 czerwca 1954 do 21 czerwca 1955.
W sierpniu 1955 został zarejestrowany przez Departament I Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego jako kontakt operacyjny „Rober”. Dzięki wsparciu bezpieki 14 czerwca 1956 powrócił do Polski.
Po powrocie publikował głównie w wydawnictwie PAX; pisywał też (pod pseudonimem) do paryskiej Kultury.
Ważniejsze książki: „Historia Polski od 11 listopada 1918 r. do 17 września 1939 r.”; „Historia Polski od 17 września 1939 r. do lipca 1945 r.”; „Myśl w obcęgach”; „Londyniszcze”; „Europa in flagranti”; „Był bal”; „Zielone oczy”; „Muchy chodzą po mózgu”; „Dostojewski”; „Stanisław August”; „Dom Radziwiłłów”; „Herezje i prawdy”; „Klucz do Piłsudskiego”; „Kto mnie wołał czego chciał”; „Odeszli w zmierzch”
Źródło:/www.wilniuki.lt
H. Bożawola, pseudonimy: „Cat”, „Gallieni Gallus”, „Quand meme”, „Gaston de Cerizay” – polski publicysta polityczny, konserwatysta zaliczany do stronnictwa „Żubrów kresowych”, monarchista.
Starszy brat Józefa Mackiewicza. Pseudonim „Cat” zaczerpnął z opowiadania Rudyarda Kiplinga o kocie, który chodził własnymi ścieżkami.
Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej pieczętującej się herbem Boża Wola. W 1907 rodzina Mackiewiczów przeniosła się z Sankt Petersburga do Wilna, gdzie Stanisław uczęszczał do Gimnazjum im. Cara Aleksandra I, a od 1910 do prywatnego Gimnazjum im. N.A. Winogradowa. W 1913 przerwał naukę w gimnazjum i wyjechał do Krakowa, gdzie był wolnym słuchaczem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W maju 1914 powrócił do Wilna.
Od 1916 r. był członkiem „Zetu”, a od 1917 r. związał się z Polską Organizacją Wojskową.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 wstąpił ochotniczo do partyzanckiego oddziału jazdy mjr. Władysława Dąbrowskiego (późniejszy 13. Pułk Ułanów Wileńskich). W 1920 ożenił się z Wandą Krahelską, z którą miał dwie córki: Barbarę Rzepecką i Aleksandrę Niemczykową. W latach 1922-1939 był założycielem, wydawcą i redaktorem naczelnym gazety Słowo wychodzącego w Wilnie dziennika konserwatywnego popieranego i finansowanego przez kresowe środowiska ziemiańskie, głównie przez Jana Tyszkiewicza. W 1931 r. odbył podróż po ZSRR, której owocem była publicystyczna książka Myśl w obcęgach, krytykująca tamtejsze stosunki.
Zwolennik Józefa Piłsudskiego; po zamachu majowym 1926 r. doprowadził do spotkania Piłsudskiego z arystokracją na zamku Radziwiłłów w Nieświeżu 25 października 1926 r. W okresie od 1928 r. do 1935 r. był posłem na Sejm z ramienia BBWR. Po śmierci Józefa Piłsudskiego znajdował się w opozycji wobec ostatnich rządów sanacji, za co w 1939 r. przez 17 dni więziony był w obozie w Berezie Kartuskiej pod zarzutem osłabiania ducha obronnego Polaków, gdyż ostro krytykował politykę obronną ówczesnych władz.
18 września 1939 opuścił kraj i wyjechał na Zachód. Był zajadłym przeciwnikiem polityki gen. Władysława Sikorskiego. W latach 1946-1950 wydawał w Londynie tygodnik Lwów i Wilno. Był premierem Rządu na Uchodźstwie od 7 czerwca 1954 do 21 czerwca 1955.
W sierpniu 1955 został zarejestrowany przez Departament I Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego jako kontakt operacyjny „Rober”. Dzięki wsparciu bezpieki 14 czerwca 1956 powrócił do Polski.
Po powrocie publikował głównie w wydawnictwie PAX; pisywał też (pod pseudonimem) do paryskiej Kultury.
Ważniejsze książki: „Historia Polski od 11 listopada 1918 r. do 17 września 1939 r.”; „Historia Polski od 17 września 1939 r. do lipca 1945 r.”; „Myśl w obcęgach”; „Londyniszcze”; „Europa in flagranti”; „Był bal”; „Zielone oczy”; „Muchy chodzą po mózgu”; „Dostojewski”; „Stanisław August”; „Dom Radziwiłłów”; „Herezje i prawdy”; „Klucz do Piłsudskiego”; „Kto mnie wołał czego chciał”; „Odeszli w zmierzch”
Źródło:/www.wilniuki.lt