Zaniewska Irena (numer obozowy 43445) urodziła się 10 kwietnia 1919 r. w Poznaniu. Od 1931 r. należy do ZHP. W latach 1936-1939 studiowała filologię romańską na Uniwersytecie Poznańskim. W okresie okupacji hitlerowskiej od samego początku była członkiem Pogotowia Harcerek w Poznaniu, kierowanego przez przez harcmistrzynię Irenę Tarnowską. Równocześnie należała do działającego w ramach Szarych Szeregów Akademickiego Koła Harcerskiego im. Helidora Święcickiego w Poznaniu. W tym okresie prowadziła zastęp harcerski "Bobry", łącznie z tajnym nauczaniem na poziomie szkoły średniej. Uczestniczyła w kursie instruktorskim, zorganizowanym przez Komendę Pogotowia Harcerek, uzyskując stopień podharcmistrzyni. Aresztowana za działalność w Szarych szeregach 18 lutego 1944 r., została osadzona w obozie w Żabikowie pod Poznaniem. Po przeprowadzonym śledztwie w siedzibie poznańskiego gestapo, przewieziono ja w czerwcu 1944 r. do Ravensbrück. Tam przyjęta została do "Murów" (zastęp "Kielnie"). W lipcu 1944 r. przewieziona została do obozu koncentracyjnego w Buchenwald (Arbeitskommando Leipzig), gdzie pracowała w fabryce. Po ewakuacji obozu 13 kwietnia 1945 r. i po ucieczce z "kolumny" wróciła do kraju 22 maja 1945 r. Niedługo potem osiedliła się w Szczecinie, rozpoczynając tam pracę zawodową. Do 1949 r. pracowała również w harcerstwie, zakładając w Szczecinie pierwsze drużyny harcerskie.. W latach 1947-1957 pracowała w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Szczecinie na stanowisku kierownika referatu wczasów dla dzieci i młodzieży, potem w szkolnictwie jako nauczycielka i bibliotekarka. Zaocznie ukończyła filologię romańską na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1970 r. do przejścia na emeryturę pracowała jako lektor języków obcych w Szczecinie. Od grudnia 1979 r. była sekretarzem Komisji Historycznej przy Komendzie Chorągwi w Szczecinie. Odznaczona m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem za Zasługi dla ZHP. Źródło: jtajchert.w.interia.pl