Pawłowski Antoni Wincenty (1781-1859)

Generał brygady WP Antoni Wincenty Pawłowski (1781-1859) Był synem Franciszka i Tekli Dąbskiej. Urodził się w Tęgoborzu, ale większość dzieciństwa i wieku młodzieńczego spędził we wsi Jastrzębie koło Łukowicy. Przebywał więc na Sądecczyźnie 25 lat swego życia, tj. około 32%. Do służby wojskowej wstąpił w 1806 roku zaciągając się do 2. pp Księstwa Warszawskiego. Awansował błyskawicznie. W 1807 roku jako kapitan dowodził 1. kompanią grenadierów w wojnie z Prusami, w 1809 roku walczył przeciwko Austrii m.in. pod Raszynem i Zamościem. Jako major i dowódca batalionu wziął udział w wyprawie Napoleona przeciwko Rosji w 1812 roku. Po odwrocie Wielkiej Armii znalazł się w Krakowie, a w 1813 roku na terenie Saksonii (brał udział w bitwie pod Dreznem). Po upadku Napoleona powrócił do Polski z Francji w 1814 roku. W armii Królestwa Polskiego był m.in. dowódcą 6. pp liniowej i 2. brygady piechoty. Generałem brygady mianowany został w 1828 roku w wieku 47 lat, a generałem-majorem armii carskiej w 1834 roku. Choć niechętny idei powstania listopadowego, wziął w nim udział m.in. jako organizator wojska w województwie płockim i augustowskim, a później dowódca zakładu ogólnego piechoty. Po upadku powstania pozostał w kraju. Należał m.in. do komisji odbierającej wiernopoddańcze przysięgi od oficerów i urzędników wojskowych. W końcu sam wstąpił do służby rosyjskiej pełniąc m.in. funkcję naczelnika wojennego guberni mazowieckiej. Zmarł w Warszawie i pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m.in. Orderem Wojennym Virtuti Militari 3. klasy, Orderem Św. Anny 2. klasy i Orderem Św. Stanisława.

Genealogia Pawłowskich

[nad. Wanda Korzeniewska]