Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.

Baublis (dąb) Dionizego Paszkiewicza

25.05.2009 08:35
Księga rzeczy polskich
Autor : Gloger, Zygmunt

Baublis. Nazwę powyższą nosił sławny starością i
ogromem dąb w majętności Bordzie, w pow. Bosieńskim na
Żmudzi. Przypuszczano, że miał przeszło tysiąc lat wieku
i że już za czasów pogańskich uważany za święte drzewo,
odbierał cześć Żmudzinów. To pewna, że Żmudzini i Loty-
sze stare a wypróchniałe dęby uważali do naszych
czasów jako mieszkania duchów tajemniczych, którym jeszcze
niedawno znoszono tam ofiary. Baublis zaś był
majestatycznym podobnego drzewa okazem. W r. 1811 miał już
gałęzie po większej części suche, a listki na innych małe
i jakby zwiędnięte. Gdy przez pastucha podpalony został,
właściciel w obawie, żeby bez śladu nie zniknął, ściął go
w marcu r. 1812. Dziesięciu ludzi cały dzień pracowało
nad jego powaleniem. Pień miał obwodu łokci litewskich
19 i cali 6, średnicy przy ziemi łokci 7, wyżej 5l/2.
Sprowadzony kloc na 6 łokci wysoki, wypróchniały w środku,
ustawił Dyonizy Paszkiewicz w ogrodzie, pod cieniem
rozłożystego dębu i obrócił na altanę, mającą obwodu łokci
13, cali 5, poświęciwszy ją na zachowanie zebranych
pamiątek. Rozwiesił w niej zbroje, wykopaliska z mogił
żmudzkich i portrety znakomitych rodaków, ustawił też
śmigownicę z czasów szwedzkich. Dziesięć osób mogło we
wnętrzu tego pnia usiąść wygodnie, a gdy r. 1812
wkroczyła armia Napoleona I, wojskowi rozmaitych narodowości
oglądali z podziwem pień olbrzyma, zapewniając, że nie
widzieli nigdy dębu takiej wielkości. Starożytności
przechowywane w tern jedynem tego rodzaju muzeum w
Europie opisał Dziennik Wileński, z r. 1823, t. III, zaś opis
Baublisa podał Dziennik Warszawski, t. IV r. 1826. Mickie-
wicz w „Panu Tadeuszu" uwiecznił go także wzmianką:
„Drzewa moje ojczyste! jeśli niebo zdarzy,
Bym was oglądał znowu, przyjaciele starzy,
Czyli was znajdę jeszcze? czy dotąd żyjecie?
Wy, koto których niegdyś pełzałem jak dziecię:
Czy żyje wielki Baublis, w którego ogromie,
Wiekami wydrążonym, jakby w dobrym domie,
Dwunastu ludzi mogło wieczerzać za stołem.

http://www.dbc.wroc.pl/dlibra/docmetada ... 9339C77-1a