Portal w trakcie przebudowywania.
Niektóre funkcje są tymczasowo wyłączone, inne mogą nie działać poprawnie.
PARCZEWSCY
6.10.2011 15:54
Poszukuję wiadomości o rodzinie PARCZEWSKICH Z dotychczasowych wiadomości wynika, że nazwisko to było związane z miejscowością PARCZÓW powiat opoczyński i według Ks. prof. dr hab. Henryk Karbownik „Białaczów i okolica w latach 1233-1914. Studium historyczno-prawne.” pochodzili z rodu Odrowązów
http://www.opoczno-top.pl/artykul,Dwór_białaczowski_jako_siedziba_rodów_szlacheckich,1356.html
http://www.opoczno-top.pl/artykul,Dwór_białaczowski_jako_siedziba_rodów_szlacheckich,1356.html
Odpowiedzi (3)
6.10.2011 17:42
Proszę także szukać korzeni Parczewskich na ..Litwie
tu zdjęcia grobów
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/th ... n&type=AND
i
Czerwony Dwór Parczewskich
Nowe realia polityczne zmieniły życie Czerwonego Dworu. W 1801 roku majątek stał się własnością podpułkownika Ignacego Parczewskiego (herbu Nałęcz). Rodzina Parczewskich pochodziła z województwa kaliskiego, skąd jedna jej gałąź już w XVI wieku przeniosła się do WKL. Ignacy i Salomea z Dziekońskich Parczewscy doczekali się gromadki dzieci. Synowie Aleksander, Antoni i Konstanty oraz córka Róża z czasem stali się chlubą rodziny. Zwłaszcza swój ślad w historii zostawili Konstanty i Róża Parczewscy.
Konstanty Parczewski (1801-1850) urodził się w Czerwonym Dworze. Wykształcenie początkowe otrzymał w domu (wchodziła także nauka gry na skrzypcach). Przez jakiś czas studiował na Uniwersytecie Wileńskim, podobno należał do grona Filaretów. Po otrzymaniu wiadomości o wybuchu powstania listopadowego w Królestwie, na wiosnę 1831 roku w okolicach Niemenczyna zorganizował duży oddział powstańczy. Przez kilka tygodni powstańcy Parczewskiego utrzymywali w swych rękach Niemenczyn i unieruchomili prom na Wilii. Doszło do kilku starć z wojskami rosyjskimi. Parczewski został obrany dowódcą wojsk powstańczych powiatu wileńskiego.
Po załamaniu się powstania na Litwie (lato 1831) Parczewski przekroczył granicę pruską i przez Niemcy udał się do Francji. Ogłoszony przez władze rosyjskie przestępcą politycznym poszukiwanym przez państwo nie mógł już nigdy wrócić do swej Ojczyzny. Większą część swego tułactwa spędził w Paryżu. Na emigracji żył w trudnych warunkach materialnych. Głównym źródłem utrzymania była gra na skrzypcach, m.in. w orkiestrze Paryskiej Opery Komicznej. Przez dłuższy czas Konstanty Parczewski był członkiem kilkuosobowej Komisji Funduszów Emigracji Polskiej, utworzonej w roku 1834. Prawdopodobnie należał do Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. Pozostawał w bliskich stosunkach z A.Mickiewiczem, u którego w domu bywał i czasem koncertował wspólnie z Julianem Fontaną, pianistą, kompozytorem i przyjacielem Chopina. Był również wśród 40 uczestników wieczoru u Eustachego Januszkiewicza w dniu 25 grudnia 1840 roku, podczas którego doszło do konfrontacji poetyckiej Słowackiego z Mickiewiczem oraz słynnej improwizacji autora "Dziadów". W 1845 roku Parczewski w paryskich "Pamiętnikach Polskich" opublikował swe wspomnienia z czasów powstania pt. "Powstanie w okolicach Niemenczyna". Jest to cenne źródło do poznania dziejów Powstania Listopadowego na Wileńszczyźnie. Konstanty Parczewski zmarł 8 września 1855 roku w Auxerre, został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Róża Parczewska, siostra Konstantego, była także osobą ciekawą i naonczas dość znaną. Zacytuję tu urywek z książki "Wilija i jej brzegi". "Panna Róża Parczewska urodzona 15 września 1799 roku w młodości rysunkowi miniatur oddana, nad tymi długo pracowała. Miniatury pędzla tej artystki znane są nie tylko na Litwie wśród rodzin prywatnych, a jej przyjaznych, jakim ta artystka ze swoich robót dary pamiątkowe czyniła, lecz i galeria cesarska w Ermitażu kilka takowych posiada. Od miniatur przeszła Róża Parczewska do robót olejnych. Sceny święte stały się wyłącznym przedmiotem dla jej pędzla - celem zaś prac tej artystki były najczęściej obrazy do nowo wznoszących się kościołów na Litwie, do których okazałe ze swego talentu ofiary czyniła. (...)Panna Róża Parczewska umarła dnia 20 października 1852 roku. Zwłoki jej pochowanymi zostały w kościele niemenczyńskim_.
Niektóre informacje o majątku Czerwony Dwór zawierają dokumenty pochodzące z 1836 roku. Akta podają także opisy zabudowań dworskich. Dom mieszkalny był z drewna, dach miał kryty słomą. Bardziej okazale zapewne wyglądała oficyna. Był to dwupiętrowy murowany budynek z dachem z desek, na każdym piętrze było po 4 pokoje. Oficyna zbudowana została w roku 1800. Naokoło dworu był liczący 300 drzew sad owocowy. Na ziemiach majątkowych czynne były karczmy w kilku miejscowościach: w Czerwonce (na trakcie święciańskim), Aleksandrówce (na tymże trakcie), Jusinie, Liucianach, Gawendach (przy wsi Sudenie).
W połowie XIX wieku majątek należał do Aleksandra Parczewskiego. Był on m.in. jednym z fundatorów obecnego kościoła w Niemenczynie. Konstanty hr. Tyszkiewicz podczas swej podróży Wilią nie odwiedził Czerwonego Dworu, jednak w książce podał, że niedaleko Świętej Skały znajduje się dwór Parczewskiego "znany w Litwie z piwowarni, na wielką bardzo skalę prowadzonej, która porterem, piwem bawarskim i innymi miasto Wilno i połowę Litwy zaopatruje".
Przy nowym kościele parafialnym w Niemenczynie w 1854 roku Parczewscy zbudowali murowaną kaplicę rodową, gdzie miejscu wiecznego spoczynku znalazło wielu przedstawicieli tej rodziny. Trzeba tu dodać, że na początku XIX wieku w samym Czerwonym Dworze istniała nieduża drewniana kapliczka dworska, wybudowana pewnie za czasów biskupa Massalskiego.
Zapewne interesy z piwem szły dobrze, gdyż Parczewscy w drugiej połowie XIX wieku wybudowali piękny murowany pałac, cały szereg różnych murowanych budynków gospodarczych (obory, stajnie itp.). Prawdopodobnie także w owym okresie powstał murowany z czerwonej cegły browar, mało ustępujący niedużej fabryce. Na początku XX wieku Czerwony Dwór należał do Tomasza Parczewskiego, następnie do Ignacego, a przed 1939 rokiem do jego synów, Jana i Andrzeja Parczewskich. Pałac zapewne ucierpiał podczas I wojny światowej, a do 1914 roku wnętrze dworu miało zawierać stylowe urządzenie oraz liczne pamiątki rodzinne i dzieła sztuki, gromadzone co najmniej w ciągu całego XIX wieku. W 1931r. pałac został zrekonstruowany (zmieniono m.in.kształt dachu). Dookoła domu był duży park krajobrazowy, którego jednym z walorów było położenie na mocno sfałdowanej i malowniczej okolicy. Niewątpliwie ówczesny Czerwony Dwór był jednym z piękniejszych majątków na północnych krańcach przedwojennego powiatu wileńsko-trockiego.
Po 1939 roku nastąpiła epoka, której rezultaty są widoczne do naszych dni. Bezpański pałac (a raczej to, co z niego zostało) niszczeje, z pięknych obór i stajen zachowały się jedynie fragmenty ścian, klomby zamiast kwiatów porosłe są chwastami, z parku krajobrazowego zostało kilka starych drzew. Czerwony Dwór jest jednak nadal godny zwiedzania, można tutaj odczuć aurę dawnej i już zapomnianej historii tej ziemi.
Źródła archiwalne i
http://www.pogon.lt/Fundacja/Biblioteka ... czyzn.html
tu zdjęcia grobów
http://www.genealogia.okiem.pl/foto2/th ... n&type=AND
i
Czerwony Dwór Parczewskich
Nowe realia polityczne zmieniły życie Czerwonego Dworu. W 1801 roku majątek stał się własnością podpułkownika Ignacego Parczewskiego (herbu Nałęcz). Rodzina Parczewskich pochodziła z województwa kaliskiego, skąd jedna jej gałąź już w XVI wieku przeniosła się do WKL. Ignacy i Salomea z Dziekońskich Parczewscy doczekali się gromadki dzieci. Synowie Aleksander, Antoni i Konstanty oraz córka Róża z czasem stali się chlubą rodziny. Zwłaszcza swój ślad w historii zostawili Konstanty i Róża Parczewscy.
Konstanty Parczewski (1801-1850) urodził się w Czerwonym Dworze. Wykształcenie początkowe otrzymał w domu (wchodziła także nauka gry na skrzypcach). Przez jakiś czas studiował na Uniwersytecie Wileńskim, podobno należał do grona Filaretów. Po otrzymaniu wiadomości o wybuchu powstania listopadowego w Królestwie, na wiosnę 1831 roku w okolicach Niemenczyna zorganizował duży oddział powstańczy. Przez kilka tygodni powstańcy Parczewskiego utrzymywali w swych rękach Niemenczyn i unieruchomili prom na Wilii. Doszło do kilku starć z wojskami rosyjskimi. Parczewski został obrany dowódcą wojsk powstańczych powiatu wileńskiego.
Po załamaniu się powstania na Litwie (lato 1831) Parczewski przekroczył granicę pruską i przez Niemcy udał się do Francji. Ogłoszony przez władze rosyjskie przestępcą politycznym poszukiwanym przez państwo nie mógł już nigdy wrócić do swej Ojczyzny. Większą część swego tułactwa spędził w Paryżu. Na emigracji żył w trudnych warunkach materialnych. Głównym źródłem utrzymania była gra na skrzypcach, m.in. w orkiestrze Paryskiej Opery Komicznej. Przez dłuższy czas Konstanty Parczewski był członkiem kilkuosobowej Komisji Funduszów Emigracji Polskiej, utworzonej w roku 1834. Prawdopodobnie należał do Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. Pozostawał w bliskich stosunkach z A.Mickiewiczem, u którego w domu bywał i czasem koncertował wspólnie z Julianem Fontaną, pianistą, kompozytorem i przyjacielem Chopina. Był również wśród 40 uczestników wieczoru u Eustachego Januszkiewicza w dniu 25 grudnia 1840 roku, podczas którego doszło do konfrontacji poetyckiej Słowackiego z Mickiewiczem oraz słynnej improwizacji autora "Dziadów". W 1845 roku Parczewski w paryskich "Pamiętnikach Polskich" opublikował swe wspomnienia z czasów powstania pt. "Powstanie w okolicach Niemenczyna". Jest to cenne źródło do poznania dziejów Powstania Listopadowego na Wileńszczyźnie. Konstanty Parczewski zmarł 8 września 1855 roku w Auxerre, został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Róża Parczewska, siostra Konstantego, była także osobą ciekawą i naonczas dość znaną. Zacytuję tu urywek z książki "Wilija i jej brzegi". "Panna Róża Parczewska urodzona 15 września 1799 roku w młodości rysunkowi miniatur oddana, nad tymi długo pracowała. Miniatury pędzla tej artystki znane są nie tylko na Litwie wśród rodzin prywatnych, a jej przyjaznych, jakim ta artystka ze swoich robót dary pamiątkowe czyniła, lecz i galeria cesarska w Ermitażu kilka takowych posiada. Od miniatur przeszła Róża Parczewska do robót olejnych. Sceny święte stały się wyłącznym przedmiotem dla jej pędzla - celem zaś prac tej artystki były najczęściej obrazy do nowo wznoszących się kościołów na Litwie, do których okazałe ze swego talentu ofiary czyniła. (...)Panna Róża Parczewska umarła dnia 20 października 1852 roku. Zwłoki jej pochowanymi zostały w kościele niemenczyńskim_.
Niektóre informacje o majątku Czerwony Dwór zawierają dokumenty pochodzące z 1836 roku. Akta podają także opisy zabudowań dworskich. Dom mieszkalny był z drewna, dach miał kryty słomą. Bardziej okazale zapewne wyglądała oficyna. Był to dwupiętrowy murowany budynek z dachem z desek, na każdym piętrze było po 4 pokoje. Oficyna zbudowana została w roku 1800. Naokoło dworu był liczący 300 drzew sad owocowy. Na ziemiach majątkowych czynne były karczmy w kilku miejscowościach: w Czerwonce (na trakcie święciańskim), Aleksandrówce (na tymże trakcie), Jusinie, Liucianach, Gawendach (przy wsi Sudenie).
W połowie XIX wieku majątek należał do Aleksandra Parczewskiego. Był on m.in. jednym z fundatorów obecnego kościoła w Niemenczynie. Konstanty hr. Tyszkiewicz podczas swej podróży Wilią nie odwiedził Czerwonego Dworu, jednak w książce podał, że niedaleko Świętej Skały znajduje się dwór Parczewskiego "znany w Litwie z piwowarni, na wielką bardzo skalę prowadzonej, która porterem, piwem bawarskim i innymi miasto Wilno i połowę Litwy zaopatruje".
Przy nowym kościele parafialnym w Niemenczynie w 1854 roku Parczewscy zbudowali murowaną kaplicę rodową, gdzie miejscu wiecznego spoczynku znalazło wielu przedstawicieli tej rodziny. Trzeba tu dodać, że na początku XIX wieku w samym Czerwonym Dworze istniała nieduża drewniana kapliczka dworska, wybudowana pewnie za czasów biskupa Massalskiego.
Zapewne interesy z piwem szły dobrze, gdyż Parczewscy w drugiej połowie XIX wieku wybudowali piękny murowany pałac, cały szereg różnych murowanych budynków gospodarczych (obory, stajnie itp.). Prawdopodobnie także w owym okresie powstał murowany z czerwonej cegły browar, mało ustępujący niedużej fabryce. Na początku XX wieku Czerwony Dwór należał do Tomasza Parczewskiego, następnie do Ignacego, a przed 1939 rokiem do jego synów, Jana i Andrzeja Parczewskich. Pałac zapewne ucierpiał podczas I wojny światowej, a do 1914 roku wnętrze dworu miało zawierać stylowe urządzenie oraz liczne pamiątki rodzinne i dzieła sztuki, gromadzone co najmniej w ciągu całego XIX wieku. W 1931r. pałac został zrekonstruowany (zmieniono m.in.kształt dachu). Dookoła domu był duży park krajobrazowy, którego jednym z walorów było położenie na mocno sfałdowanej i malowniczej okolicy. Niewątpliwie ówczesny Czerwony Dwór był jednym z piękniejszych majątków na północnych krańcach przedwojennego powiatu wileńsko-trockiego.
Po 1939 roku nastąpiła epoka, której rezultaty są widoczne do naszych dni. Bezpański pałac (a raczej to, co z niego zostało) niszczeje, z pięknych obór i stajen zachowały się jedynie fragmenty ścian, klomby zamiast kwiatów porosłe są chwastami, z parku krajobrazowego zostało kilka starych drzew. Czerwony Dwór jest jednak nadal godny zwiedzania, można tutaj odczuć aurę dawnej i już zapomnianej historii tej ziemi.
Źródła archiwalne i
http://www.pogon.lt/Fundacja/Biblioteka ... czyzn.html
12.04.2012 16:35
Myślę, że pewnym uzupełnieniem postu wanka będzie załączony Biogram Marii Salmonowicz, żony Tomasza Parczewskiego
Maria Salmonowiczówna
ur. 28 III 1902 r. w Podziśniu zm. 29 VII 1944 r. w Taranto (Włochy), pochow. na Polskim Cmentarzu w Cassamassima, grób 12A-II
córka Karola (B9) i Stefanii Rzewuskiej
mąż Tomasz Parczewski (właśc. maj. Staszkuniszki)
dzieci: Maria, Krzysztof Ignacy, Mikołaj
- w rodzinie nazywana „Mińcia”
- mało znana poetka; [patrz wiersz pt. Sygnet]
- siostra-przełożona PCK
- przeszła kampanię włoską (II wojna światowa) jako przełożona pielęgniarek Drugiego Szpitala Wojskowego w II Korpusie
Polskim gen. Władysława Andersa
- Tomasz Parczewski s. Ignacego h. Nałęcz, ur. w Czerwonym Dworze k. Niemenczyna (pow. Wilno)
- z Archiwum „Arkonii”:
Tomasz Parczewski (ur. 26 grudnia 1882 - ) z gub. wileńskiej, s. Ignacego, brat Andrzeja (Arkonia), uczeń Szkoły Realnej w Wilnie, student i absolwent
Wydziału Rolniczego PR 1903-08, przyjęty do Arkonii 1903 (nr ew. 769), wystąpił z Arkonii 1904, od 1908 gospodarował w dobrach ojcowskich Czerwony
Dwór w gub. wileńskiej
Andrzej Parczewski, (8 listopada 1894 - 17 lipca 1978), z gub. wileńskiej, s. Ignacego, brat Tomasza (Arkonia), absolwent Gimnazjum w Wilnie, student
Wydziału Handlowego PR 1913-1917 i SGGW 1922-1924, przyjęty do Arkonii 1913 (nr ew. 875), właściciel ziemski maj. Parczew w woj. wileńskim
- Tomasz Parczewski wywieziony z całą rodziną na Syberię w 1941 r., tam zmarł
- „14 czerwca 1941 roku zjawilo sie kilku uzbrojonych żołnierzy i oficer NKWD. Powiedziano nam, że władze 16 republiki
Związku Sowieckiego postanowiły przenieść nas w głąb Rosji, za wyjątkiem ojca, który był aresztowany na podstawie jakiegoś
tam artykułu prawnego.
Wsadzono nas do wagonu towarowego i następnego dnia zaczęliśmy podróż na wschód. Nie muszę dodawać, że podróż nie byla
luksusowa. Tak podróżowaliśmy przez dwa tygodnie i w początkach lipca przyjechaliśmy do miasteczka Szypunowo w Ałtaj-
skim Kraju (na pół drogi pomiędzy Barnaułem a Semipałatyńskiem). Po przybyciu zawieziono nas do pobliskiego Sowchozu,
gdzie mieliśmy zacząć naszą pracę. Sowchoz produkował zboże i nasza praca polegała na wykonywaniu różnych czynności.
Nie trwało to jednak dlugo, gdyż już w październiku dostaliśmy nasze dokumenty i mogliśmy jechać gdzie chcemy.
Wybraliśmy naturalnie miejsce, gdzie formowała sie polska armia. Były to Guzary*), gdzie formowała sie 7 Dywizja polskiej
armii (podległa Polskiemu Rządowi w Londynie). W kilka miesięcy zaczątki tej armii zostały przetransportowane na Środ-
kowy Wschód do Persji (Iranu), później do Iraku, Palestyny i Egiptu, gdzie pod dowództwem generała Andersa formował się
Drugi Korpus.
Maria (Matka) dostała się do służby sanitarnej Drugiego Korpusu, z którym przeszła całą kampanię włoską jako siostra przeło-
żona Drugiego Szpitala Wojskowego.
Zmarła na serce w sierpniu 1944 r., pochowana na polskim cmentarzu wojskowym, położonym pomiędzy Bari i Taranto.”
[relacja Krzysztofa Parczewskiego przekazana przez Celinę Imielińską w lipcu 2009 r.]
*) błąd pamięci? 7 Dywizja była formowana w Kermine w Uzbeckiej S.R.R. (150 km na półn.zach. od Samarkandy).
Staszkuniszki: 1. wś i folw. pow. wileński, gm. i par. Szyrwinty, okr. wiejski Leoniszki [Sul]
Czerwony Dwór, folw. nad Wilią, pow. wileński, gm. Rzesza [Sul]
Maria Parczewska
ur. 2.VIII.1925 r.
mąż Józef Mierzejewski (zmarły)
troje dzieci
- jest chemikiem
- zamieszkuje w Cambridge (Anglia) – Cambridgeshire, CB1
Krzysztof Ignacy Parczewski
ur. 23.IX.1926 r. w Wilnie (mieszka w USA od 1958 r.; 4977 Bateria [Battery] Lane # 513, Bethesda, MD 20814 )
żona
dzieci
- w l. 1942-44 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Bliskim Wschodzie
- inżynier chemii jądrowej
- wykształcenie: National University of Ireland, Galway, 1951, Bachelor of Science (BS), dyplom inżyniera,
Uniwersytet w Londynie, 1952
Uniwersytet w Nottingham (Wielka Brytania), 1956, doktorat
- 1981 r. – nagroda Nuclear Regulatory Commission za specjalne osiągnięcia
- hobby: narty, spacery, fotografia
Mikołaj Parczewski
ur. XII.1929 r. zm. VIII.1939 r. „na udar ślepej kiszki”
Witold Salmonowicz
Maria Salmonowiczówna
ur. 28 III 1902 r. w Podziśniu zm. 29 VII 1944 r. w Taranto (Włochy), pochow. na Polskim Cmentarzu w Cassamassima, grób 12A-II
córka Karola (B9) i Stefanii Rzewuskiej
mąż Tomasz Parczewski (właśc. maj. Staszkuniszki)
dzieci: Maria, Krzysztof Ignacy, Mikołaj
- w rodzinie nazywana „Mińcia”
- mało znana poetka; [patrz wiersz pt. Sygnet]
- siostra-przełożona PCK
- przeszła kampanię włoską (II wojna światowa) jako przełożona pielęgniarek Drugiego Szpitala Wojskowego w II Korpusie
Polskim gen. Władysława Andersa
- Tomasz Parczewski s. Ignacego h. Nałęcz, ur. w Czerwonym Dworze k. Niemenczyna (pow. Wilno)
- z Archiwum „Arkonii”:
Tomasz Parczewski (ur. 26 grudnia 1882 - ) z gub. wileńskiej, s. Ignacego, brat Andrzeja (Arkonia), uczeń Szkoły Realnej w Wilnie, student i absolwent
Wydziału Rolniczego PR 1903-08, przyjęty do Arkonii 1903 (nr ew. 769), wystąpił z Arkonii 1904, od 1908 gospodarował w dobrach ojcowskich Czerwony
Dwór w gub. wileńskiej
Andrzej Parczewski, (8 listopada 1894 - 17 lipca 1978), z gub. wileńskiej, s. Ignacego, brat Tomasza (Arkonia), absolwent Gimnazjum w Wilnie, student
Wydziału Handlowego PR 1913-1917 i SGGW 1922-1924, przyjęty do Arkonii 1913 (nr ew. 875), właściciel ziemski maj. Parczew w woj. wileńskim
- Tomasz Parczewski wywieziony z całą rodziną na Syberię w 1941 r., tam zmarł
- „14 czerwca 1941 roku zjawilo sie kilku uzbrojonych żołnierzy i oficer NKWD. Powiedziano nam, że władze 16 republiki
Związku Sowieckiego postanowiły przenieść nas w głąb Rosji, za wyjątkiem ojca, który był aresztowany na podstawie jakiegoś
tam artykułu prawnego.
Wsadzono nas do wagonu towarowego i następnego dnia zaczęliśmy podróż na wschód. Nie muszę dodawać, że podróż nie byla
luksusowa. Tak podróżowaliśmy przez dwa tygodnie i w początkach lipca przyjechaliśmy do miasteczka Szypunowo w Ałtaj-
skim Kraju (na pół drogi pomiędzy Barnaułem a Semipałatyńskiem). Po przybyciu zawieziono nas do pobliskiego Sowchozu,
gdzie mieliśmy zacząć naszą pracę. Sowchoz produkował zboże i nasza praca polegała na wykonywaniu różnych czynności.
Nie trwało to jednak dlugo, gdyż już w październiku dostaliśmy nasze dokumenty i mogliśmy jechać gdzie chcemy.
Wybraliśmy naturalnie miejsce, gdzie formowała sie polska armia. Były to Guzary*), gdzie formowała sie 7 Dywizja polskiej
armii (podległa Polskiemu Rządowi w Londynie). W kilka miesięcy zaczątki tej armii zostały przetransportowane na Środ-
kowy Wschód do Persji (Iranu), później do Iraku, Palestyny i Egiptu, gdzie pod dowództwem generała Andersa formował się
Drugi Korpus.
Maria (Matka) dostała się do służby sanitarnej Drugiego Korpusu, z którym przeszła całą kampanię włoską jako siostra przeło-
żona Drugiego Szpitala Wojskowego.
Zmarła na serce w sierpniu 1944 r., pochowana na polskim cmentarzu wojskowym, położonym pomiędzy Bari i Taranto.”
[relacja Krzysztofa Parczewskiego przekazana przez Celinę Imielińską w lipcu 2009 r.]
*) błąd pamięci? 7 Dywizja była formowana w Kermine w Uzbeckiej S.R.R. (150 km na półn.zach. od Samarkandy).
Staszkuniszki: 1. wś i folw. pow. wileński, gm. i par. Szyrwinty, okr. wiejski Leoniszki [Sul]
Czerwony Dwór, folw. nad Wilią, pow. wileński, gm. Rzesza [Sul]
Maria Parczewska
ur. 2.VIII.1925 r.
mąż Józef Mierzejewski (zmarły)
troje dzieci
- jest chemikiem
- zamieszkuje w Cambridge (Anglia) – Cambridgeshire, CB1
Krzysztof Ignacy Parczewski
ur. 23.IX.1926 r. w Wilnie (mieszka w USA od 1958 r.; 4977 Bateria [Battery] Lane # 513, Bethesda, MD 20814 )
żona
dzieci
- w l. 1942-44 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Bliskim Wschodzie
- inżynier chemii jądrowej
- wykształcenie: National University of Ireland, Galway, 1951, Bachelor of Science (BS), dyplom inżyniera,
Uniwersytet w Londynie, 1952
Uniwersytet w Nottingham (Wielka Brytania), 1956, doktorat
- 1981 r. – nagroda Nuclear Regulatory Commission za specjalne osiągnięcia
- hobby: narty, spacery, fotografia
Mikołaj Parczewski
ur. XII.1929 r. zm. VIII.1939 r. „na udar ślepej kiszki”
Witold Salmonowicz
19.11.2014 22:49
Żona Ignacego Parczewskiego była z domu Dziewońska, a nie jak mylnie podano Dziekońska. Pochodziła z Dziekanowic k. Krakowa. Swojego męża poznała w Krakowie w roku 1794.