diduch

(dziad, król, okłót, łokót) Zwyczaj wywodzący się z czasów przedchrześcijańskich. Snop zboża, zazwyczaj pierwszy ścięty w czasie żniw, zachowywany, gustownie pleciony i ozdabiany w okresie Godów (Nowego Roku). Był palony lub utrzymywany do wiosny, gdy jego ziarna używano do pierwszego symbolicznego siewu. Oznaczał przechodzenie starego ziarna w nowe, odnawiania się życia, życzenie dobrobytu, opiekę dobrych duchów, bóstw - Boga. W wielu regionach ozdabiany był m.in gałązkami czy nawet całymi drzewkami. (Nie jest prawdą, że zwyczaj choinki nie ma z tym nic wspólnego. Świerk nie był powszechną rośliną, a dopiero jego rozplenienie się w czasach zaborów, zanik tradycji dichucha i zlanie się z tradycją podłaźniczki spowodowały elizję w powszechne drzewko bożonarodzeniowe).