Brant, potem Brandt - herb szlachecki. Na tarczy w polu srebrnym pochodnia, lub dwa bierwiona buchające płomieniem. Prawdopodobnie pierwotnie przedstawienie obrazowe procesu alchemicznego w którym uzyskiwano czyste złoto lub srebro (por. brant, Waga) - co potwierdza pierwotny opis herbu "flamam ex igne procedentem in campo albo" - płomień buchający z ognia na białym polu Trzej bracia: Oswald, Michał i Achacy Brantowie z wojew. pomorskiego, otrzymali ten herb ze szlachectwem polskim w r. 1512.
Rodziny należące do herbu: Brancewicz, Brant, Brański, Sarnowski