otrok

(z ros. ot-rok = "nie rzec") Ktoś kto nie miał prawa głosu. Nazywano tak zarówno dzieci (z racji na ich młody wiek), niewolników na Rusi w wiekach IX-XIII, jak też poddanych właściciela ziemskiego. W Czeskim zachowało się to słowo w znaczeniu niewolnik.
(dawn.) chłopak, parobek niewolny (a dzieciak płci męskiej - otroczek lub otroczę)