Typ szlachcica zagrodowego, związanego z miejscem swego życia tak bardzo, że nie interesuje go nic więcej, zazwyczaj dość biednego (hreczkosieja) ale grubego, rubasznego, pracującego na swoją powagę bardziej wyglądem niż zasobnością. W XIX- i XX-wiecznej Polsce słowo to kojarzyło się raczej z kimś bardzo związanym z tradycją, silnie przywiązanego do tradycji narodowych, co w obliczu zaborów było raczej pozytywne, tym bardziej że spora grupa szlachty utraciła ziemię i majątki walcząc w powstaniach.