bartnictwo

Profesja polegająca na pozyskiwaniu miodu z barci pszczelich. Bartodzieje zrzeszali się w bractwa cechowe, a praca bartników zazwyczaj przechodziła z ojca na syna. Każda rodzina miała swoje znamię bartne. Bartnictwo trwało do XIX wieku, poprzednio już wypierane przez dłubanki ogrodowe, a później pszczelarstwo skrzyniowe.

Bartnictwo pozyskiwało miód leśny, przy czym pszczoły miały lepsze warunki, nie uciekały na zimę z powodu niskiego położenia ula, i miały lepszy zasięg lotu, dlatego też barcie były znacznie wydajniejsze od uli. W szczytowym okresie w całej Rzeczpospolitej mogło być nawet kilkaset tysięcy barci.

Uroczyska - czyli poszczególne lasy, grupowały bory bartne (tj 60 barci). Cechy pilnowały właściwej gospodarki, zatrudniania pomocników, a nawet regulowały ilość budowanych nowych barci na danym ternie.

Miód liczono na beczki, pokowy lub rączki