osełedec

Fryzura typowa dla kultury moskiewskiej, czarnomorskiej i ukraińskiej, charakteryzująca się wygoleniem niemal całej głowy z zostawionym długim kosmykiem spadającym na czoło. Rosyjska nazwa wywodzi się z gwarowego określenia chechłaków (swój), potem upowszechnionego jako słowo "chachoł" właśnie od typu fryzury, która jednak była bardziej czubem niż kosmykiem. W wilgotnych obszarach łatwiej było utrzymać w ten sposób głowę pozbawioną insektów.

Chachoł określał też czasem początkowe, niewyrośnięte stadium, podczas gdy osełedec był już dobrze uformowanym, i często wiązanym w warkocz kosmykiem, po czym zawijano go za ucho. Do pielęgnacji warkocza używano tłuszczu. Kozacy wierzyli, że w osołedcu mieszka część {{dusza|duszy}+}, dlatego niekiedy w niewoli ścinano go im aby uzyskać pokorę. Podczas koliszczyzny Kozacy sami ścinali osełedec, aby uniknąć śmierci uchodząc za chłopów.

Polska średniowieczna fryzura wygolona różniła się od niej zostawieniem równej linii włosów powyżej uszu (później zwana łaszczówką), bardziej bliższa chachołowi niż osełedcowi.