Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. w 1846r. we wsi Gnojno pow. Biała Siedlecka, magazynier. Pozostawał pod rozkazami Krysińskiego. Pełnił służbę wywiadowczą pod kierunkiem oficerów Kamińskiego i Biernackiego. W dniu 04.12.1863r. dostał się wraz z całym plutonem do niewoli we wsi Tarnawka ziemi Lubelskiej. Osądzony i zesłany na Syberię. Na wygnaniu przebywał do 1870r.

(ok. 1819 - 28.04.1897 Kołczyn par. Malowa Góra) - powstaniec 1830/31[1] i powstaniec styczniowy (skazaniec 1863) [1], obywatel ziemski [1], jeden z pierwszych w kraju, którzy szerzyli w kraju myśl uwolnienia i uwłaszczenia włościan w myśl Manifestu Tstwa Demokratycznego [1]Wyborny rolnik, dobry obywatel, cieszył się poważaniem powszechnym. [8] "Kiedy zaczął się budzić duch postępu w kierunku uwłaszczenia włościan, śp. Buchowiecki, jako członek Tow. rolniczego, pod przewodnictwem hr. Andrzeja Zamoyskiego był jednym z najczynniejszych i najgorliwszych. Skazany na wygnanie po 1863 r., zaledwie powrócił do kraju , został wezwany do łoża umierającego przyjaciela na obczyźnie, w Paryżu znanego i zasłużonego literata Zienkowicza [Leon Zieńkowicz zm. 1870]. nieszczęśliwy wygnaniec, a serdeczny przyjaciel śp. Buchowieckiego schodząc z tej ziemi, nie pozostawił nic prócz cierpień za Ojczyznę i prac swych literackich. Pozostała jego rodzina w ciężkich została warunkach. Buchowiecki zamknął powieki drogiego przyjaciela, uspokajając go i upewniając, że dla pozostałej wdowy i sierót będzie opiekunem i ojcem. Szczytnie wywiazał się z przyrzeczenia, poświęciwszy osobiste swe widoki dla przybranej rodziny, sprowadził wdowę i córkę do majątk uswego w Kołczynie, a otaczając ich ojcowską pieczołowitością, kiedy po raz drugi powrócił z wygnania, adoptował przybraną córkę przyjaciela, przekazując w spuściźnie nietylko mająjątek, ale tradycyjną miłość do rodzinnego zagona . [3]W 1855 r Władysław Buchowiecki, właściciel dóbr, został mianowany Prezydującym w Radzie Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych Powiatu Bialskiego. [2] W 1856 r Władysław Buchowiecki, właściciel dóbr, został mianowany Sędzią Pokoju Okręgu Bialskiego. [4] W 1856 r Władysław Buchowiecki, dziedzic dóbr Kołczyna "chcąc przyspieszyć otworzenie tejże Sali [Sali Ochrony Zakładów Opiekuńczych Powiatu Bialskiego] zrobił zapis o dopłaceniu rs. 216 rocznie, jako sumę brakującą do utrzymania 30stu Sierotek w Sali Ochrony"[5] W 1890 r właściciel dóbr Kołczyn [6] Zmarł 28 kwietnia [7] 1897 r[1], [7], [8] w swoim majątku w m. Kołczyn [8] par. Malowa Góra [1], [8], powiat bielski, Królestwo Polskie [1] [obecnie gm. Zalesie, pow. bialski, woj. lubelskie] , lat 78 [7] Pochowany w grobie rodzinnym w Kołczynie. [8]