Franciszek Wiśniewski
(Białaczewski herbu Odrowąż), ur. r. 1845 w Warszawie, uczeń szkoły kadeckiej w Petersburgu, służył jako podoficer piechoty w oddz. Zameczka, Jeziorańskiego, Czarkowskiego, Sołowieja i Lutyńskiego. Walczył w guber. Siedleckiej, Lubelskiej, Łomżyńskiej i Grodzieńskiej, pod Siemiatyczami, Węgrowem, Sokołowem, Kosowem, Małkinią, Porębą, Czyżewem, Pułtuskiem i Nagorzewiem. Ranny dwukrotnie, po wyzdrowieniu wywieziony do Irkucka, uciekł z Sybiru. Po powrocie introligator w Cieszynie.