Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Czerkas kadet z Petersburga, rodem z Połocka zm. w listopadzie 1863 r. w Kamyszłowie", Kolumna, 1,41, z błędem: „rodem z Płocka", za nim błąd ten powtórzył Diaków (Dejatieli, s. 183). Zapewne: Czerkos (?) Edward z witebskiej gub., był wychowankiem Konstantynowskiej Szkoły Kadetów. Pozbawiony praw stanu, zesłany na ciężkie roboty. majątek skonfiskowany. Bibl. Nauk. AN Ukr., rkps Ossol. 4533, k. 140.

fornal z wsi Reszki w Płockiem, zamordowany w drodze przez kozaków 15 Maja 1863 r. (Czas N. 127.)

syn Michała, ur. ok. 1816 lub 1846 (?), rodem z Płocka, szlachcic. Za udział w powstaniu zesłany na podstawie rozporządzenia MSW do gub. kazańskiej pod dozór policji. Wyruszył z Warszawy 5 maja 1864 w trzydziestej partu zesłańców. W Jadrymu mieszkał od 16 czerwca 1864 do co najmniej 1866. Rodzina pozostała w Płocku.

W 1863 lat 31, ur. Grójsk, zamieszkały: Płock, syn Henryka i Łucji Strzeleckiej, właściciel folwarku pobenedyktyńskiego, kawaler. Poległ w 16.4.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Ligowo]

właściciel majątku, zamieszkały w Płocku, lat 31

( 1838 Leśniewice - 16.04.1907 Warszawa) - Powstaniec Styczniowy [1] urzędnik prywatny [1] "Urodzony w 1838 r w Leśniewicach, po ukończeniu szkół brał czynny udział w wypadkach krajowych 1863/64 roku na Kujawach i w Mazowszu. Po upadku powstania zesłany został na Syberię. Po uwolnieniu wstąpił na wydział prawa do Szkoły Głównej, poczem poświęcił się pracy biurowej. Ciężka chorona przerwała nić jego pracowitego i pełnego zasług żywota" [1] Zmarł w 1907 r w Warszawie [4] Rodzice: 1_Józef Dąbski [2] - ur. 1773 Rataje par. Gostynin akt nr 9 2_Anastazja Tępińska [2] _ślub 1837 Gostynin, miejscowość Leśniewice [3] Dziadkowie 1.1_Jan Dąmbski [3] 1.2_Antonina Przysiecka [3] _ślub 2.1_Michał Tempiński vel Tępiński [3] 2.2_Anna [3]

Zamieszkały w Tłuchowie, wyrobnik, pozostawił żonę Anastazję. Poległ w 9.7.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Grójsk].

Zamieszkiwał w miejscowości Włóki Majki. Poległ w 9.7.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Grójsk].

(1835 Płock -1916 Warszawa ) - Powstaniec Styczniowy [1] Zmarł w Warszawie, lat 82. Jeden z ostatnich wychowańców Instytutu Rolniczego w Marymoncie. Po powrocie z Syberii gospodarował w "rodzinnym zagonie". Sędzia gminnych wyborów. [1] Zmarł 1916 w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 25, w wieku 82 lat, były obywatel ziemski [5] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie, kwatera 112 rząd 5, miejsce 2,4. [2] W tym samym grobie są pochowani min [2].: - Zofia de Makay (zm. 1885), - Józefa de Makay (1854 - 1938) [2] drugie imię Joanna [3], wdowa lat 83 , jej rodzice: Tadeusz Puciatycka [3] i Natalia Korczakowska [3] urodzona w Podliszewie [3] - Władysław de Makay (1880 - 1939). [2] Urodzony 1836 (na nagrobku błędna data 1935 [2]) Płocku [5]. Rodzeństwo 1__Cecylia Henryka Wirginia Natalia Makay - ur 1828 Płock ale metryka urodzenia w Warszawie [8] 2__Przemysław Makay - ślub 1858 Warszawa św. Andrzej akt nr 140 , żona Franciszka Julia Rzeszotarska Rodzice: 1__Demetriusz Józef Antoni Makay [5] [6] ur. w Sandomierzu [7] w 1836 r Adiunkt Wydziału w Płocku zamieszkały w Płocku lat 42 [6] 2__Leokadia [5] Tekla Józefa [7] Lechowicz [5] vel Lechoniewicz [6], [7] lat 29 w 1836 r , po mężu Makay [6] ur. Łabu..... [7] - ślub 1826 Warszawa [7], on kawaler lat 32 Dziadkowie 1.1__Józef de Makay [7] 1.2__Antonina de P......iwlle 1-vo de Makay 2.1__ Ignacy Lechoniewicz ur. ok. 1780, zamieszkały w Warszawie , w 1828 r lat 48 , zm. 1835 Warszawa, żonaty lat 59, rodem z Ropczy (?) Galicji Austriackiej [9] 2.2.__ Józefa Naumow (?) 1-vo Lechoniewicz zamieszkała w Warszawie .; jej brat Wiktor Karol Antoni Lechonowicz ur 1812 Biała Podlaska św. Anna akt nr 74 Ślub: 1878 Warszawa [4], on trojga imion: Wacław Jerzy Stanisław, ona Józefa Joanna Puciatycka [3] Dzieci: 1__Janina Makay 1-vo Mikoszewska - ślub 18.10.1902 Warszawa, mąż Edward Teodor Mikoszewski [4]

v. Dombkowski, wspólnie z Jasińskim dowodzili oddziałem w Płockiem zebranym po rozbiciu Rzempołowskiego w maju 1863 r.

W 1863 - 18 lat, uczeń gimnazjum płockiego. Poległ w 16.4.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Ligowo].

(1830 Suchympum k. Gabina - 1896) - powstaniec styczniowy [1], [2], redaktor naczelny Dziennika Poznańskiego [1], [2] Urodził się 1830 r. Suchympum k. Gabina, na Kujawach, w Królestwie Polskim. [1] "Gimnazjum skończył w Płocku, poczem udał się na uniwersytet w Moskwie, gdzie słuchał prawa. Do służby rządowej wstąpił w roku 1850 i był pewien czas w Warszawie sekretarzem 10-go oddziału rządzącego Senatu. [1] W Moskwie "kolegował się ze znanym petersburskim prawnikiem i krytykiem Włodzimierzem Spasowiczem."[2] "Po uzyskaniu patentu prawniczego wstąpił do służby rządowej w Królestwie Polskim w r. 1850, a odbywszy aplikację sądową, urzędował naprzód w sądzie powiatowym w Kowalu, a następnie w Brzezinach, a później w Warszawie, jako sekretarz dziesiątego rządzącego senatu" [2] "W r. 1863 brał gorący udział w ruchu narodowym: był naczelnikiem powiatu rawskiego, dwakroć członkiem rządu narodowego, a wreszcie ministrem spraw wewnętrznych. Wywieziony do Rosji w r. 1864 , powrócił w r. 1865, poczem schronił się zagranicą, z powodu iż wykryto na podstawie zeznań więźniów w cytadeli wybitną rolę, jaką w organizacji odbywał. [1] "Aresztowany 1 marca 1864 r wywieziony został na wygnanie do gubernii wproneskiej, do miasta Nowochopiórska, skąd pozwolono mu wrócić we wrześniu 1865 r. Wskutek zeznań aresztowanych w cytadeli warszawskiej, wykryto jego wybitne działanie podczas powstania. Zagrożony ponownym aresztowaniem i prawdopodobnie daleko surowszą karą, aniżeli niąbyła pierwsza, emigrował za granicę Królestwa Polskiego i osiadł w Dreźnie, gdzie zajmował się lekcjami języka i literatury polskiej. W r. 1870 uzyskał w Dreźnie obywatelstwo saskie. W kolonji polskiej w stolicy Królestwa saskiego wkrótce zajął wybitne stanowisko i zawiązał ścisłe stosunki przyjacielskie z Józefem Kraszewskim. Tutaj rozpoczął także swoją działalność publicystyczną. Z pod jego pióra wychodziły w tym czasie znakomite korespondencje Dziennika Poznańskiego o stosunkach rosyjskich, których wybornym był znawcą. "[2] W r. 1870 otrzymał obywatelstwo saskie w Dreźnie i zawiązał stosunek przyjacielski z Kraszewskim. Za tegoż tadą powierzono mu w r. 1871 redakcję "Dziennika Poznańskiego" i na tem stanowisku śmierć go zaskoczyła".[1] "Człowiek niezmiernie czynny i pracowity był do końca życia sekretarzem Centralnego komitetu wyborczego za W. Ks. Poznańskie, do niedawnego czasu był prezesem komitetu wyborczego na miasto Poznań, był współzałożycielem i członkiem dyrekcji Tow. Pomocy Naukowej dla dziewcząt polskich, należał przez lat 25 do najstarszego towarzystwa polskiego w Poznaniu, Towarzystwa Przemysłowego, był członkiem "Stelli" i "Koła śpiewackiego polskiego", które go w uznaniu zasług odznaczyły godnością członka honorowego , od lat trzynastu bezinteresownie zarządzał Teatrem polskim w Poznaniu, od lat kilkunastu urządzał "Gwiazdkę" dla biednych dzieci i był inicjatorem polskich kolonij wakacyjnych w Poznaniu i zajmował się wysyłką dzieci poznańskich na kolonie wakacyjne przez lat 13." [1] Zmarł 11.07.1896 r w Poznaniu [2] Pochowany na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu. [3]

(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?

( - ) - Powstaniec Styczniowy, misjonarz z Płocka [1], za udział w Powstaniu Styczniowym zesłany na Syberię do miejscowości Tunka. Był tam na pewno 31.01.1869 r. Po zakończeniu zesłania mieszkał na Syberii. [1]

Ur. Płock, zm. przed 1919, żona: Aleksandra, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: W-158

ppor. (1637) Płock

Ur. 1837 Koźle, miejscowość w 1923: Płock, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: V-16

Ur. 1845 Płock, miejscowość w 1923: Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-143

naczelny redaktor ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘, mąż niezmiernie zasłużony około rozwoju ducha narodowego i całego życia społecznego w Wielkim Księstwie Poznańskim, zmarł w 1896 r. Urodzony 20 lipca 1830 r. w wiosce rodzinnej w Suchym Pniu pod Gąbinem na Kujawach ukończył szkoły w Płocku, a uniwersytet w Moskwie. W końcu został sekretarzem dziesiątego oddziału rządzącego senatu w Warszawie. W 1863 r. brał czynny udział w organizacji narodowej. Aresztowany 1 marca 1864 r., wywieziony do guberni woroneskiej powrócił we wrześniu 1865 r. Emigrował i osiadł w Dreźnie. Gdy w 1870 r., po śmierci Waligórskiego zawakowała posada naczelnego redaktora ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘ Kraszewski wskazał Dobrowolskiego jako najodpowiedniejszego na kierownika. Na nowym stanowisku, objętym 1 stycznia 1871 r. rozwinął nadzwyczaj ruchliwą działalność. Był duszą całego życia publicznego, które przez długie lata grupowało się koło jego osoby.

Artykuł | Mieczysław Dzikowski h. Doliwa ur. 29.10.1837 Płock, ojciec:. Antoni (oficer wojsk polskich), matka: (Urszula) Martyna Chamska. Pisarz, publicysta, dramaturg, powstaniec 1863, Pochowany Lwów, kw. 14

Brat Wacława, walczył w powstaniu z bronią w ręku. h. Pobóg/ 1843-1900/, powstaniec styczniowy, inżynier. Urodził się 2 maja w majątku rodzinnym Obrytki, jako syn ziemianina i byłego majora wojsk polskich Ksawerego i Marianny z Sumińskich. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku rozpoczął studia na Uniwersytecie w Petersburgu. Na wieść o wybuchu powstania wraca do kraju i wstępuje z bratem Wacławem prawdopodobnie do oddziału Konstantego Ramotowskiego Wawra. Według tradycji rodzinnej miał dostać się do niewoli. Uniknął wprawdzie zesłania, został jednak wydalony z granic Królestwa. Przebywał jakiś czas w zaborze pruskim, a następnie udał się na studia do Paryża, a po roku do Gandawy, gdzie w 1865 roku ukończył Szkołę Inżynierii Cywilnej. Po ukończeniu studiów pracował jako inżynier przy budowie kolei w Petersburg i Kiszyniowie. Po kilku latach powrócił do kraju i w Warszawie otrzymał stanowisko inżyniera w fabryce Machin i Odlewów Żelaznych Konstantego Rudzkiego. Z czasem awansował na stanowisko głównego dyrektora. Poza pracą zawodową zajmował się działalnością charytatywną. Był m.in. członkiem Towarzystwa Dobroczynności, utrzymywał czytelnię ludową, schronisko dla ubogich, ochronkę dla dzieci. Jest pochowany na Powązkach w kw.24

Poległ w utarczce pod Rydawem w płockiem, 7.09.1863

obywatel ziemski ze wsi Chudzynka powiatu Płockiego zginął w odwrocie po niefortunnym ataku na Płock 22 Stycznia 1863 r.

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1864 miejsce wysyłki: płocka, miejsce zsyłki: penzeńska, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

Ur. Płock, zm. przed 1919, żona: Oktawia, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: III-207

Gasztowtt (także Gasztowd) Bronisław (zm. 1863) komisarz Rządu Naród, w r. 1863 w Płockiem. Rodzina G-tów licznie rozrodzona w Kowieńszczyźnie i patriotycznie nastrojona, już w powstaniu listopadowym zaznaczyła znaczny swój w nim udział. Bronisław, syn nieustalonego imienia uczestnika powstania listopadowego, i matki Francuzki, urodził się na emigracji. Po kilkunastu latach ojciec powrócił do kraju, a syn zaciągnął się w szeregi francuskich żuawów. Na wieść o powstaniu w Polsce rzucił wojsko i przybył do kraju, zamianowany z ramienia R. N. komisarzem na woj. płockie. Ale to stanowisko nie odpowiadało jego żołnierskiej ambicji. W lipcu, na. czele małego oddziału, w randze kapitana wziął udział w akcji z innymi oddziałami w bitwie pod Dziwami (Mławskie 28 VII), gdzie się wybitnie odznaczył. Również wałczył dzielnie pod Chromakowem (10 VIII). W starciu pod Osówką (14 X) ciężko ranny, zmarł po kilku godzinach. Niektóre źródła wymieniają tę bitwę jako bój pod Stokiem.

Powstaniec z Kongresówki. Ukończył gimnazjum w Płocku, a potem Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie z patentem, następnie pracował w Warszawie w Komisji Skarbu w Wydziale Dóbr i Lasów Rządowych, a potem gospodarował na własnym gospodarstwie. Po wypadkach 1863-4 przebywał w Anglii Belgii i We Francji, skąd przybywszy do Galicji zostawał naprzód w dobrach Sieniawskich a potem był administratorem i kasjerem w zakładzie rolniczym w Czernichowie pod Krakowem. Od 1881 pracował we Lwowie w magistracie.

urodzony w Galicji w 1811 r. Służył w 1831 r. w Pułku Krakusów Paszyca, w korpusie Rybińskiego. Był w bitwach pod Płońskiem, Raciążem i Płockiem. Po upadku Warszawy wrócił do Galicji. W czasie powstania w 1863 r. był czynnym we wszystkich usługach rycerskich, gdzie tylko śmiałość, odwaga i poświęcenie się dobrej sprawie tego wymagały.

(Gargilewicz) duchowny katolicki, zesłaniec miejsce wysyłki: płocka, miejsce zsyłki: katorga, 12 lat, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

Handlowiec Płock woj.

furman z m. Płocka. 25.7. wywieziony z Warszawy (nocą) do pułków orenburskich karnych.

urzędnik szpitala św. Łazarza, zamieszkały w Krakowie. Urodzony 24 lipca 1823r., wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, ojciec 6 synów. Przed powstaniem urzędnik Rządu gub. Płockiej, naczelnik miasta Płocka. Również podczas powstania na tym samym stanowisku. Aresztowany w 1866 r., uwięziony w Cytadeli warszawskiej i przez 4 miesiące w Modlinie. Na świadków powołał Chądzyńskiego („Białego”) i „dzieło Berga, w którem jest wymieniony”. Zobowiązał się do wpisowego 1 florena i składki rocznej w wysokości 3 florenów. Oświadczenie podpisał 6 maja 1888 r. Przyjęty na członka czynnego 23 czerwca 1888r.

1822 - 1884. Urodził się we wsi Godlewie Łubach z Idziego i Urszuli Stokowskich. W szkołach świeckich był w Sokołach, pow. tykocińskim, gub. aug. W 1840 r. wstąpił do refor matów w Węgr. w pow. siedl., gub. lubi., teologję kończył w Płocku, w 1846 wyśw. na kapł. W 1849 został prefektem szkół elem. w Żurominie, pow. mław., gub. płoc kiej, 1853 r. został kaznodzieją w Węgrowie, pow. siedl., gub. lubi., 1856 r. sekularyzowany i został wikarjuszem w m. Łosicach do grud. 1857 r. a od 1857 r. w m. Stężycy. 1. Ks. C. G. wiedział zawczasu o mającem wybuchnąć powstaniu, a nie doniósł o tern właściwym władzom rządowym, owszem sam brał czynny udział w nocnym napadzie na wojska w Radzyniu. Nadto w kościele w Wohyniu, pow. radzyń., gub. siedl., podczas rewizji władze wojskowe znalazły 4 funty prochu i pół puda tabaki. Wobec powyższych danych po zatwierdzeniu przez nmka Kr. P. wniosku audytorjatu polowego z dnia 20 lip. 1863 r. księdza C. G. zesłano do katorżnych robót na lat 10 do jednej z fortec Syberji. 2. Arcbp metrop. warsz. 28 maja 1863 r. Nr. 1563 1 zwracał się do dra gł. kom. rz. spr. d. i o. p. o zwolnie nie księdza C. G., wik. par. Wohyń, pow. radzyń., gub. siedl., którego 2 lut. 1863 r. zaaresztowały władze woj skowe z Radzynia. 3. 29 lut. 1884 r. cesarz pozwolił wrócić do kraju księdzu C. G., byłemu wik. par. Wohyń, pow. radzyń., gub. siedl. ale zastrzegł, że mu nie będzie wolno speł niać żadnych obowiązków religijnych ani zająć żadnego stanowiska kościelnego.- 4. Odbywając jeszcze karę na wygnaniu, ksiądz C. G., były wik. par. Wohyń, pow. radzyń., gub. siedl., otrzymał paszport do Warszawy na 5 miesięcy, przyje chał do kraju i 23 paźdz. (3 list.) 1884 r. umarł u krew nych w par. Metele, pow. sejn., gub. łomż.

W 1863 - 18 lat.. Zamieszkały w Lipnie, syn Tomasza, archiwisty biura naczelnika powiatu lipnowskiego, kawaler. Poległ w 9.7.1863 [wg danych Księgi Zgonów par. Grójsk].