Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 23.10.1834 Biłgoraj, zm. 20.8.1919 Warszawa. Syn Antoniego, rejenta powiatu tarnagrodzkiego i Teresy Szczurkowskiej. Miał 10 rodzeństwa.Do 1848 uczył się w szkole im. Zamoyskich w Szczebrzeszynie, a następnie w Lublinie w gimnazjum, które ukończył w 1852 roku. Następnie studiował medycynę w Moskwie. W 1859 osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą gdzie rozpoczął praktykę lekarską.W czasie powstania zaangażował się w służbę rannym, odwiedząc szpitale i lazarety w Nowym Mieście na Pilicą, Rzeczycy w rawskim, Ossie, Studziannej w opoczyńskim, Potworowie i Mokrzanach w radomskiem.Po powstaniu wyjechał do Paryża, gdzie uczył się zawodu pod kierunkiem Troussera, Bouchuta, Charcota, Nelatone'a i in. W powrotnej drodze zatrzymał się w Graefenbergu gdzie poznał zalety hydroterapii. Od tego czasu stał się jej gorący propagatorem. W 1873 w Domaniewicach wziął ślub z Wandą Sokolnicką. W tym samym roku założył zakład przyrodo-leczniczy w Nowym Mieście, który często odwiedzała np. Eliza Orzeszkowa, bywali tu Henryk Sienkiewicz, Maria Rodziewiczówna, Narcyza Żmichowska, Michał Andriolli, Józef Chełmoński, Ignacy Jan Paderewski i wielu innych. Zakład prowadził i rozbudowywał do I Wojny Światowej, która zrujnowała placówkę. Ostatnie lata życia spędził w Warszawie, gdzie był honorowym członkiem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Został pochowany na Powązkach. W Nowym Mieście istnieje jego dom stojący przy ulicy jego imienia. Jest też zlokalizowany pomnik pamiątkowy na cmentarzu parafialnym.Dzieci: Marian Bolesław Franciszek, ur. 1879 Nowe Miasto nad Pilicą, zm. 1902Wnuczką jego brata była nauczycielka z Białej Podlaskiej Jadwiga Krzowska, c. Marii Bielińskiej.

Ur. 24.2.1842 Brno, Szwajcaria, zm. 21.4.1923 Lwów[5][6]. Syn Edwarda Tadeusza, kapitana Powstania Listopadowego i Julii Antoniny Kieszkowskiej.[8]1861-65 słuchacz prawa Uniwersytetu Lwowskiej i Jagiellońskiego. W 1863 był w oddziale powstańczym, w stopniu szeregowca kawalerii. Komendant policji narodowej we Lwowie. W marcu 1863 roku spiesząc do oddziału Czechowskiego został aresztowany. Po wypuszczeniu z więzienia wstąpił do oddziału Zapałowicza i brał udział w bitwach pod Tyszowcami i Tuczępami w lubelskim, następnie wstąpił do oddziału Wysockiego i brał udział w bitwie pod Radziwiłłowem.Sądzony przez sąd wojenny i uwolniony. Po powstaniu 31.8.1865 uzyskał absolutorium UJ i 24.3.1868 doktora obojga praw - Wydział Prawa[2]. Od ok. 1872 adwokat w Sanoku, i dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego tamże. Członek rady powiatu sanockiego z grupy większych posiadłości ziemskich. . W 1875 wybrany do Rady Miejskiej w Sanoku. W kadencji Sejmu Krajowego 1877-1882 poseł z okręgu Sanok-Rymanów-Bukowsko. Został wybrany posłem na Sejm Krajowy Galicji IV kadencji (1877-1882) w IV kurii w okręgu Sanok-Rymanów-Bukowsko[10], jednak 1 listopada został przeniesiony do Lwowa co poskutkowało zrzeczeniem mandatu. We Lwowie był w składzie Izby Adwokackiej i Senatu Dyscyplinarnego Sądu Krajowego. Długoletni syndyk Wydziału Krajowego. Jeden z założycieli Związku Adwokatów Polskich i jego honorowy członek[3]. Senior adwokatów polskich.[5] Był też członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarczego. Jest autorem opracowania "Sprawa kredytu melioracyjnego dla rolników w Galicyi" (Lwów 1891)09.10.1888 podpisał deklarację o przestąpieniu do Towarzystwa Weteranów. Po odzyskaniu niepodległości przeprowadził formalnie odzyskanie Wawelu przez państwo polskie[13].Pogrzeb miał miejsce w kaplicy Boimów przy katedrze lwowskiej z które wyruszył kondukt na cmentarz Łyczakowski - gdzie Stanisław Bieliński został pochowany na górce, w kwaterze powstańczej nr 40. (Na wykonanych później tabliczkach widniała błędna data zgonu).