Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 1842, miejscowość w 1923: Siedlce, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: IV-186

"Oksiński", major, stracony 24.8.1863 w Siedlcach

obywatel ziemski, zamordowany przez Moskali w Siedlcach dnia 22.listopada 1863 r.

szlachcic, lat 23. Aresztowany w Siedlcach dnia 19 maja 1864 r. Oskarżony o udział w powieszeniu Polikarpa Mikulskiego. W więzieniu od 19 maja. Dnia 3 lipca skazany na 12 lat ciężkich robót, katorgi, w kopalniach

Więzień cytadeli warszawskiej. szlachcic ze wsi Dziewule, pow. siedlecki, lat 23. Kawaler. Aresztowany w Siedlcach 19 maja 1864 r. za "udział w powieszeniu Polikarpa Mikulskiego". W więzieniu od 19 maja 1864 r. 3 sierpnia skazany na 12 lat ciężkich robót w kopalniach syberyjskich. (0-19).

Ps. ''Struk'', syn Katarzyny. Komendant żandarmów narodowych z rejonu Olędy-Orlice. Wykonano na nim publiczny wyrok 25.8.1864 w rodzinne wsi. 73–letnia matka zmarł podcza wykonywania tego wyroku.

za wyrokiem moskiewskiego sądu wojennego rozstrzelany w Siedlcach 4. marca 1863 r.

rozstrzelany 09.03.1863 r w Siedlcach, o godzinie 6 rano.

Rozstrzelany 09.03.1863 r w Siedlcach, o godzinie 6 rano.

lub Piesiewicz, rodem z okręgu Łukowskiego, wieku lat 23 żołnierz w szeregach powstańczych, internowany w jednej z twierdz państwa Austryjackiego, w końcu r, 1864 r. wstąpił w szeregi armii meksykańskiej, zginął dnia 16 Lutego 1865 Akt zejścia przesłany prokuratorowi królewskiemu w Siedlcach.

oberżysta w Borze, za udzielenie ochrony kilku rannym powstańcom skazany na śmierć przez powieszenie , którą odniósł w Siedlcach dnia 6. lutego 1864 r.

szeregowy, uczestniczył z powstańcami w bitwie przeciw wojsku 12 sierpnia 1863 r. rozstrzelany w Siedlcach.

Ur. ok. 1839. Powstaniec. Zmarł w Siedlcach 19.1.1923 roku pozostawiając żonę, córkę, syna i synową. Miał 84 lata.

ppro. (1839) Siedlce

Ur. 1839 Pułtusk, miejscowość w 1923: Siedlce, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XII-46

Gorzelany. Ur. w 1842r. we wsi Ząbków. Walczył pod rozkazami Matlińskiego (Sokoła), a później Krysińskiego i Kruka. Brał udział w bitwach pod Węgrowem, Siemiatyczami, Międzyrzeczem, Dołną, w Lubartowskich lasach, Sobolewem, Częstochową i wielu innych. W bitwie pod Węgrowem został kontuzjowany. Więziony przez 4 miesiące w Siedlcach. Zesłany na Sybir do tomskiej guberni Wrócił do kraju za amnestią w 1872r.

lat 24. Wojn. nlk na od dział siedl. 1 lut. 1864 r. Nr. 415 5 i 6 rozkazał zaaresztować księdza P. P. z Międzyrzeca za to, że wiózł z Warszawy przez Siedlce w czerwcu 1863 r. dowódcę Kruka i młodego lekarza do wsi Zbuczyn, do właściciela ziemskiego Lisikiewicza. Nadto ksiądz ten dawał pieniądze na kupno broni i zajmował wybitne stanowisko w rządzie rewolucyjnym. Tegoż 1 lut. władze wojskowe zaareszto wały księdza P. P. i osadziły w więzieniu w Siedlcach.

nadleśny. Urodzony w 1841 roku w majątku Zamołodycze powiatu Włodawskiego. Walczył pod dowództwem Neckiego i Rogińskiego. Wzięty do niewoli przez oddział kozacki. Więziony w twierdzy Brześć Litewski oraz w Siedlcach. Wykazany przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie: Akta Naczelnika Wojennego Oddziału Siedleckiego— volumin 7607 p. t. O przestępcach politycznych, odesłanych z powrotem do Komendanta twierdzy Brześć Litewski,

Ur. 1834r., Siedlce. Dyrektor Towarzystwa Zaliczkowego, urzędnik, właściciel realności. Zamieszkały w Zborowie, żonaty, 3 dzieci, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był urzędnikiem Rządu Gubernialnego Lubelskiego, natomiast w czasie powstania był w oddziale Krysińskiego jako szeregowy. W bitwie pod Fajsławicami został wzięty do niewoli i osądzony do ciężkich robót na 12 lat na Syberii. Deklarację podpisał 11.06.1893r.

ur. r. 1834 w Siedlcach, urzędnik rządu gubern. Lubelskiego, służył jako szereg, w oddz. Krysińskiego. Pod wzięty do niewoli i zal ądzony do ciężkich robót na lat 12, przebył cały ten czas na Syberyi. Po powrocie dyrektor Towarz. zaliczkowego w Zborowie.

szlachcic ze wsi Radomyśli, lat 43,Aresztowany w Siedlcach dnia 6 maja 1864 r. za ukrywanie buntownika Piotrowskiego. W więzieniu od 6 maja. Dnia 4 czerwca przekazany naczelnikowi powiatu siedleckiego.

szlachcic, był adjutantem przy naczelniku partii Grzymajle, potem' dowodził oddzielną partyą 5 sierpnia 1863 r. rozstrzelany w Siedlcach.

stracony 17.8.1863 w Siedlcach

Rodem z powiatu brzesko-litewskiego, uczeń szkoły wojskowej w Cuneo. Jako dowódca kawalerii służył w oddziale Rogińskiego i w bitwie pod Niemirowem zasłaniał przeprawę przez Bug polskiej piechoty. Sformowawszy osobny oddział stoczył kilka pomyślnych potyczek z Moskalami, lecz ze wszech stron otoczony rozpuścił oddział, a sam wkrótce wytropiony przez Kozaków schwytany został i rozstrzelany w Siedlcach 18 sierpnia 1863 r.. Sześciu jego krewnych tego samego nazwiska poległo w walce w 1863 r.

ppro.(1844) Siedlce

Ur. 1844 Siedlce, miejscowość w 1923: Siedlce, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-474

9/21 listopada 1863 r w Siedlcu powieszony.

za wyrokiem sądu moskiewskiego stracony na szubienicy w Siedlcach dnia 21. listopada 1863 r.

służył w oddziale Kosy, schwytany po kilku dniach został powieszony w Siedlcach w końcu 1863 r.

oficjalista. Urodzony w 1841 roku we wsi Sucha powiatu Węgrowskiego. Walczył przeciw oddziałom generała Maniukina. Więziony w Węgrowie : w Siedlcach. Wykazany przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie: Skorowidz p. t. Ałfawitnyj spisok licam, sudziwszymsia w Siedleckom Wojennom Otdielie, w latach 1865— 1864.

Ur. 1834 r. Skończył szkołę powiatową w Białej Podl. w 1851 r., wstąpił do semin. duch. w Janowie na Podlasiu, skąd został prze niesiony do semin. gł. w Warszawie na studja wyższe teologiczne, które ukończył w 1857 r. ze stopniem Kand. św. Teoi. Wtedy bp podl. powołał go na sekretarza oso bistego. W 1860 r. otrzymał nominację na komendarza par. Miastków, pow. łuk., gub. siedl., a w końcu tegoż roku na prob. tamże. W 1862 r. został prefektem 5-cio klasowej szkoły w Siedlcach. W księdze konduit kancelarji w. jen. gbra tyle o nim czytamy: „Alfons Rempalski, wik. par. Siedlce i były prefekt gimnazjum siedl., za udział w powstaniu, należenie do oddziału powstańczego (w ory ginale: szajki) Zielińskiego i dostarczanie do tego oddz. (w oryginale znów: szajki) patronów i różnych rzeczy, potrzebnych do umundurowania, na zasadzie zatwierdze nia nmka Kr. P. z 4 maja 1864 r. został pozbawiony wszystkich praw stanu, zesłany na osiedlenie do Syberji, a ma jątek jego uległ konfiskacie na rzecz państwa rosyjskiego. Kom. Rz. Spr. W. i D. 16 (28) lip. 1864 r. Nr. 4937 (17276) powiadomiła bpa pódl., że ksiądz A. R., nauczy ciel religji gimnazjum siedl., na mocy konfirmacji nmka Kr. P. skazany został na osiedlenie w Syberji. W archi wum zaś państwowem lubi. jest podany ten szczegół, że księdza A. R. nakazał zaaresztować w Siedlcach tamtej szy nlk wojn. i oddał go pod sąd 29 st. 1864 r. i że po czątkowo ksiądz A. R. siedział w więzieniu zamkowem w Siedlcach. Wreszcie w osobistych aktach księdza A. R., które przechowuje Kurja Podl., są tylko dwa krótkie ra porty dziekana siedl. do Konsyst. Jen. Diec. Podl. w Ja nowie, dotyczące tego wywiezienia. Jeden raport z 30 paźdz. 1863 r. Nr. 53, w którym jest mowa, że ksiądz A. R., prefekt i nauczyciel religji gimnazjum siedl. w dn. 29 b. m. został uwięziony przez władze wojn. Drugi, że 30 gr. 1863 r. władze te oddały księdza A. R. pod sąd wojn., który skazał go na wywiezienie do Rosji, a stało się to 17 wrz. 1864 r

Dwaj bracia o tym nazwisku zostali za udział w powstaniu 1863 powieszeni na rynku w Sokołowie Podlaskim (?) lub w Siedlcach (?)

sukiennik. Urodzony w 18383 roku we wsi Połazie, W powstaniu był żandarmem wieszającym, Oraz poborcą podatków na rzecz powstania. Więziony w Siedlcach i Cytadeli Warszawskiej Wykazany przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie: Akta b. Zarządu Siedleckiego Wojennego Oddziału vol. Ne 490, vol. 45, karta 97 Zarządu Siedlecko-Bialskiego Wojennego Oddziału 1 vol. 60, karta Ne 5 1 voi. 122, K.9i10 b. Zarządu Siedlecko -Bialskiego Wojennego Oddziału,

syn Franciszka i Kunegundy z Dembowskich, urodził się w Terespolu, w województwie Podlaskiem, dnia 23 lipca 1825 r. Skończywszy szkoły obwodowe w Siedlcach, za namową stryja swojego, kanonika w Lubotyniu, Józefa Romana, wstąpił do seminaryum, ale przekonawszy się o zupełnym braku powołania kapłańskiego, po czterech latach, nie otrzymawszy jeszcze żadnych święceń, suknię kleryka zrzucił i zaciągnął się do wojska (1847). Zostawał w niem do 1860 r., w którym wziął dymisyą w stopniu kapitana. Powstanie 1863 r. podało mu znowu broń do ręki; pożądanym był dla powstańców jako dawny wojskowy, i razem z kilku współtowarzyszami, jak Brandt, Baranowicz i Miciewicz bił się pod Siemia tyczami, gdzie lekką ranę bagnetem otrzymał. Wyleczywszy się z niej, miał polecenie sformowania oddziału Kurpiów w puszczy Myszynieckiej, dokąd się udał w miesiącu czerwcu, ale dla niedostatku broni, której organizacya powstańcza dostarczyć mu nie mogła, pozostał bezczynnym aż do października, kiedy go ówczesny rząd narodowy mianował naczelnikiem sił zbrojnych województwa Płockiego. — Roman miał pod swem zwierzchnictwem cztery oddziały, tak zwany: Myszyniecki (Rynarzewskiego) Zanarwiański (Lasockiego), Przasnyski (Nowickiego) i jazdy Pułtuskiej (Ziembińskie go), ale sam temu zadaniu podołać nie mógł; wydawszy upoważnienie do działania wymienionym naczelnikom oddziałów, sam udał się do Prus Zachodnich, zkąd już do kraju nie wrócił. Upadek powstania wstrząsnął jego organizm, już w grudniu dały się postrzegać symptomata pomięszania umysłu. W początkach 1864 r. przybył do Belgii, a w lipcu do Paryża; — tu dla utrzymania życia wziął się do ręcznej pracy przechodzącej jego siły; pracował w fabryce wyrobów żelaznych, ale stan umysłowy pogarszał się ciągle; w 186G r. musiano go zamknąć w Bicetre, w domu obłąkanych: wy szedłszy ztamtąd po 14 miesiącach, niebawem znowu do domu zdrowia św. Anny się dostał, gdzie przebył półtora roku. — Wyleczony tam został o tyle, że był spokojny, ale smutny i jakby melancholią cierpiący; życie bardzo ciche i skromne w niedostatku prowadził. Umarł dnia 22 lipca 1872 roku; spoczywa na cmentarzu Cliohy