Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Steinman-Kamiński (1834-1907), kapelan polowy w wyprawie A. Kurowskiego na Miechów, następnie u M. Langiewicza. Aresztowany w 1863 przez władze austriackie. Od pocz. 1864 w Paryżu. Od 1871 ksiądz starokatolicki w Katowicach, następnie w Niemczech. Uległ wynarodowieniu.

ur. w Tarnowie r. 1835, służył jako szeregowiec w oddz. Kurowskiego, Langiewicza i Czachowskiego. Walczył pod Miechowem, Pieskową skałą, Skałą, Chrobrzą i Grochowiskami. Po powstaniu {{rządca}} dóbr.

Ur. 1835r., Tarnów. Rządca dóbr ze Złotkowic, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był w gospodarstwie, natomiast w czasie powstania walczył pod Miechowem, Skałą Pieskową, Skałą, Chrobrzem i Grochowiskami. Służył w oddziałach Kurowskiego, Langiewicza i Czachowskiego. Deklarację podpisał 06.02.1894r.

Górnik, ranny pod Miechowem,zmarł w Krakowie.

podczas rzezi Miechowa przez Moskali, zamordowany przez tychże dnia 17. lutego 1863.

Pochodził z Miechowa. Żuaw. Poległ w bitwie miechowskiej.

stolarz, zamordowany w Miechowie dnia 17 Lutego 1863 r. (Cz. Nr. 44).

Pod Kurowskim w oddziale Żuawów Śmierci Rochebruna. Walczył pod Miechowem. Miał przestrzeloną twarz. Po powstaniu drogomistrz w Gorlicach (zmarł po 1898)

Pod Kurowskim w oddziale Żuawów Śmierci Rochebruna. Ranny od pierwszej salwy pod Miechowem.

Urodził się w 1845 roku w Myślenicach. Kiedy w 1863 roku wybuchło powstanie styczniowe studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Mając zaledwie 18 lat przyłączył się do insurekcji. Wraz z wieloma ochotnikami z Galicji wstąpił do formującego się w Krakowie oddziału nad którym dowództwo objął kapitan Władysław Anastazy Mossakowski. 13 kwietnia 1863 roku jego oddział opuścił Kraków i 20 kwietnia wkroczył do Kongresówki. Klebert jako kosynier walczył w bitwie pod Golczewicami i pod Jaworznikiem koło Myszkowa. Po klęsce pod Jaworznikiem oddział Mossakowskiego poszedł w rozsypkę. Sam Klebert wraz z 3 towarzyszami poszli w kierunku Szczekocin. Wkrótce zostali pojmani przez Rosjan. Popędzono ich na Olkusz przez Pieskową Skałę do Michałowic. Po drodze dołączano następnych ujętych powstańców. Na trzy tygodnie osadzono ich w więzieniu w Miechowie, by przesłać później do Kielc. W więzieniu kieleckim Klebert przebywał od 23 maja do 19 czerwca 1863 r. Stąd wraz z 200 innymi więźniami odesłano go do Radomia, a następnie do Warszawy. Dwa tygodnie spędził w cytadeli, a następnie wraz z innymi powstańcami z Galicji przeniesiono go do ratusza. Po tygodniowym areszcie w ratuszu jako obywatel austriacki został odstawiony do granicy i oddany pod opiekę żandarmerii. Austriacy odtransportowali go do Krakowa. Po powstaniu powrócił do Myślenic. W rodzinnym mieście pracował jako urzędnik w administracji powiatowej. Następnie został sekretarzem rady powiatu. Stanowisko to piastował do 1911 roku. W latach 1912-1914 sprawował funkcję burmistrza Myślenic. Należał do szanowanych społeczników. Był współzałożycielem i prezesem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Oprócz pracy w administracji prowadził także skuteczną działalność gospodarczą. Z jego inicjatywy na początku XX wieku w Myślenicach otwarto pierwszą cegielnię i wytwórnię dachówek. Zmarł 17 kwietnia 1923 roku i został pochowany na cmentarzu w Myślenicach na Stradomiu.

Notariusz, poseł na sejm krajowy. Ur. Bochnia, 16.11.1839r. Zamieszkały w Grybowie, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem, natomiast w powstaniu podporucznikiem. Walczył w oddziale Kurowskiego w Ojcowie, brał udział w potyczce pod Sosnowcami i pod Miechowem. Pod Miechowem został ranny, wzięty do niewoli i wysłany na Sybir. Deklarację podpisał 20.08.1891r.

Ur. 1839r., Bochnia. Notariusz, zamieszkały w Krakowie, żonaty, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był akademikiem, natomiast w czasie powstania był w obozie ojcowskim. Walczył pod Sosnowcem i Miechowem. Został ranny pod Miechowem. Zesłany na Sybir. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego 1863/4 podpisał 27.11.1898r.

Pod Kurowskim w oddziale Żuawów Śmierci Rochebruna. Walczył pod Miechowem. Po powstaniu notariusz w Krakowie (zmarł po 1898)

wieku lat 28, z wojsk austryackich, poprzednio służył pod Garibaldym, w powstaniu w oddziale Kurowskiego, poległ w bitwie pod Miechowem 17 Lutego 1863 r.

wieku lat 20, górnik z Dąbrowy Górniczej w Olkuskiem, służył w oddziale Kurowskiego, zginął w bitwie pod Miechowem 2 Lutego 1863 r.

Powstaniec styczniowy. Opuścił pracę na początku 1863r., wstąpił do oddziału Kurowskiego. Walczył i zginął pod Miechowem.

Żyd rodem z Sanowa. Brat Filipa i Leona również biorących udział w powstaniu. Swoją karierę rozpoczął jako szeregowiec piechoty polskiej. Wkrótce jednak awansował na porucznika żuawów pod Kurowskim i walczył pod Miechowem. Następnie brał udział w bitwach pod Chrobrzem i Grochowiskami pod Langiewiczem, gdzie stracił prawe ramię. Już bez ręki służył pod Komorowskim i brał udział w bitwie pod Poryckiem. Wzięty do niewoli, przesiedział 6 miesięcy w więzieniu. zmarł w 1915r. w Łańcucie.

ur. w Biskowicach r. 1841, uczeń, służył jako podof. pod Kurowskim i walczył pod Miechowem. Po powst. dr. med. w Tarnowie.

weteran 1863r. Uczestniczył w bitwie, pod dowództwem naczelnego wodza Kurowskiego, w mieście Miechowie 17lutego. Następnie pod wodzem Langiewiczem pod Piaskową Skałą, Sosnówką, Chrobrzem i Grochowiskami, gdzie w bitwach tych prawie wszędzie dopomagali żuawi śmierci, pod dowództwem Rochebruna Walczył następnie pod dowództwem Czachowskiego, pod Rybnicą i Jurkowicami.. Bitwa pod Stefanowem 20kwietnia ze znacznym sukcesem. Zabitych zostało moskali kilkudziesięciu - do niewoli wzięto12-tu, wraz z kapitanem Nikiforowem, który przez sąd wojenny, za rozboje, niewinne mordy i palenie miast, skazany został na powieszenie. Z powodu zwycięstwa tego, i powieszenia Nikiforowa moskale zorganizowali wspólną zaciętą akcję bojową przeciw Czachowskiemu, wysyłając coraz to świeże siły zbrojne, ze strony gen. Uszakowa z Radomia i Czengerego z Kielc, które nie dawały powstańcom możności odpoczynku, a nawet przygotowania strawy, że Czachowski wskutek podeszłego wieku był tak zmęczony i z sił wyczerpany, że zaledwie mógł na nogach stać. Postanowiła wtedy rada wojenna, wysłać Czachowskiego za granicę dla poratowania zdrowia, co niebawem się stało. Po nim objął komendę szef sztabu Eminowicz. Po wyjeździe Czachowskiego, co miało miejsce w ostatnich dniach czerwca, aby wyjść z tego gorącego piekła, Eminowicz postanowił ujść w strony Lubelskie, rozpuściwszy poprzednio znaczną część po tutejszych bojach, pozostałych sił zbrojnych i pozostawiwszy przy boku swoim tylko niektórych, w bojach więcej zaprawionych. Przeszli Wisłę, w Puławach i połączyli się z oddziałem Cwieka, pod Wąwolnicą, co pozwoliło pod Depułtyczami, koło Chełma, z moskalami stoczyć zwycięską bitwę. Po bitwie powracają w strony Sandomierskie. Utarczka pod lIżą, wsią Kowale, pod wsią Wirem. Koleczko zistał ciężko ranny koło Zabrodzia, pod Wolbromiem. Po wyzdrowieniu, koło Niegardowa, wysłany na wywiady, przez kozaków ujęty i zbity, a gdyby nie natychmiastowa pomoc ze strony oddziału Chmieleńskiego zostałby powieszony. Dnia 15 grudnia jako chory, wszelkich już sił pozbawiony, prosił pod Bodzichowem, wodza Chmieleńskiego o zwolnienie, co ten ze łzami w oczach, dając mu srebrny medalik na pamiątkę, uczynił.

Uczeń gimnazjum tarnowskiego. Członek organizacji młodzieży tarnowskiej przygotowującej się do Powstania. Służył potem w oddziale strzelców tarnowskich Antoniego Uhmy w zgrupowaniu Kurowskiego. Ranny w bitwie pod Miechowem.

Urodzony w Cieszkowicach pow. Grybów 21/XI 1844 r. Jako uczeń 7 kl. gimnazjum w Tarnowie wstąpił do powstania. Brał udział w bitwie pod Miechowem, gdzie został ranny w głowę. Po wyleczeniu się brał udział dalej w akcji powstańczej, pełniąc funkcję w organizacji przy do­starczaniu amunicji z Galicji do Kongresówki w okolicach Szczucina i Mędrzechowa. Przy jednej z takich przepraw, pod kulami moskiewskiemi przepłynął wpław Wisłę pod Szczucinem. Z upadkiem powstania wyemigrował na Węgry, skończył tam gimnaz­jum, a nie mając środków do życia, wystarał się o przyjęcie do Wie­deńskiej Akademji dla lekarzy wojskowych „Josephinum", gdzie studjo­wał na koszt rządu austrjackiego, wskutek czego musiał odsłużyć przepisany okres czasu w wojsku austrjackiem. Po tym okresie wystąpił z wojska i zajmował się praktyką lekarską w Mikulińcach. Zmarł w Tarnopolu w 1907 r.

Uczestnik powstania 1863, czynny udział w bitwie pod Miechowem. Zarządca drukarni Uniwersytetu jagiellońskiego. Przeżywszy 56 lat zmarł w Krakowie 02.1900.

ur. r. 1844 w Szczurowej, uczeń gimn. udał się wraz z bratem Józefem do obozu w Ojcowie pod dowódz. Kurowskiego, następnie służył pod Cieszkowskim, Jeziorańskim i Langiewiczem. Walczył pod Miechowem, Pankami, Mrzygłodem, Pieskową skałą, Skałą. Po ogłoszeniu dyktatury Langiewicza w Goszczy, wrócił do Krakowa i po ukończeniu wydz. prawnego oddał się służbie sądowej. Zajął z czasem stanowisko prezydenta sądu w Nowym Sączu.

Student z Tarnowa, setnik zuzglerów z Ojcowa, kompanii kapitana Uhmy, aresztowany w nocy z 21 na 22 stycznia 1863 w Prądniku Białym, gdzie przebywał na kwaterze.

Lat 20, rytownik z Krakowa, wzięty w Miechowie, 2 marca przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

krakowianin, umarł d. 10. sierpnia 1863. z ran odniesionych pod Miechowem.

Krakowianin, umarł 10.8.1863 z ran otrzymanych pod Miechowem.

rodem z Krakowa, służył w piechocie, w skutek ran otrzymanych w bitwie pod Miechowem, zmarł 10 Sierp. 1863 r. (Zdaje się, że w Krakowie).

dr medycyny, chirurgii, magister akuszeryi. Zamieszkały w Tarnowie. Urodzony 11 kwietnia 1841r. w Biskowicach (Sambor). Wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, ojciec czworga dzieci. Przed powstaniem był uczniem 8 klasy gimnazjalnej w Krakowie. W powstaniu był podoficerem w batalionie strzelców pod dowództwem p. Jana Nepomucena Gniewosza. „W bitwie pod Miechowem jako kosynier ochotnik pod komendą p. Uhmy. Gdy dowódca oddziału p. Kurowski wyruszał z Ojcowa pod Miechów, wówczas kilku nas z oddziału strzelców, nie mającego jeszcze broni, za zezwoleniem p. Jana Nep. Gniewosza przystąpiło do oddziału kosynierów a mianowicie: Kazimierz Straszewski, który zginął w Miechowie, Stanisław Librowski, który po powrocie spod Miechowa kończył dalej nauki i zmarł w r. 1886 jako adjunkt sądowy w Krzeszowicach, Władysław Cyfrowicz, na którego się niżej powołuję i ja”. Powołał się na świadectwo Władysława Cyfrowicza, urzędnika kolei Karola Ludwika w Rzeszowie i na Jakóba Lemiarta, dra medycyny w Dembicy (Dębicy). Zobowiązał się do wpisowego 1 złotego reńskiego i składki rocznej w wysokości 3 złotych reńskich. Oświadczenie podpisał w Tarnowie 19 maja 1888r. Przyjęty na członka czynnego 23 czerwca 1888r.

Ur. 27.04.1845r., Mszana Dolna. Urzędnik sądowy zamieszkały w Jaśle, żonaty, 6 dzieci, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem uczęszczał do gimnazjum w Tarnowie, natomiast w czasie powstania służył w oddziale Kurowskiego jako porucznik, w innych oddziałach był szeregowcem. Był u Kurowskiego w Ojcowie, następnie u Langiewicza i Popiela. Brał udział w bitwie pod Miechowem, następnie w kompani żuawów pod Chrobrzem i Grochowiskami. Następnie pod Komorowem, gdzie z pola bitwy został zabrany do niewoli. Był tam też postrzelony w prawą rękę i ciężko ranny, raniony również pod Grochowiskami. Deklarację podpisał 24.02.1894r.

ur. r. 1845 w Mszanie dolnej, służył pod Kurowskim, Langiewiczem i Popielem, i walczył pod Miechowem, Chrobrzą i Grochowiskami. Pod Komorowem ciężko ranny postrzałem w prawą rękę, został wzięty do niewoli. Po wyleczeniu skazany przez sąd wojennj7" na więzienie. Po powst. urzędnik sądowy.

Akademik krakowski, poległ w bitwie pod Borowem 22 października 1863 r. Służył w oddziale majora . Wieku lat 20 ze Lwowa. Słuchacz prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Udał się do obozu w Ojcowie. Odbył wyprawę pod Miechów, w której cudem prawie ocalał. Później należał do oddziału Miniewskiego. Nareszcie przyłączył się do wyprawy Slaskiego i bitwie pod Borowem 22 października 1863 r. padł kulą przeszyty. Łagodny i uprzejmy charakter jego obok niepospolitego wykształcenia, umysłu i serca, jednał mu przyjaźń i miłość kolegów. Stratę jego dotkliwie uczuli wszyscy.