Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Syn lekarza z Austrii. Zarejestrowano jego pobyt w więzieniu w Petersburgu w trakcie przejścia na zesłanie, jednakże został w tym mieście uwolniony z zarządzenia petersburskiego generał-gubernatora.

Z Tarnowa, 16 lat, obrz. łac., stanu wolnego, student. W 1864/5 sądzony przez Sąd Wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi. Skazany na 8 dni więzienia.

- obywatel małogoski, 43 lat, zastrzelony przez moskali.

mężcz. warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w tobolskiej guberni Bieriezowskom okręgu, kriesćjańskiie raboty.

Z Bochni, 19 lat, czeladnik stolarski. W 1864/5 sądzony przez Sąd Wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej, zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi. Uwolniony z braku dowodów.

ur. r. 1828 w Birzanach. Awansował w powst. do rangi kapit. Służył w oddz. Czacho wskiego, później dowodził własną komp. strzelców. Brał udział we wszystkich bitwach Czachowskiego.

kapitan

Lat 26, włościanin z Sąspowa, zbiegł do oddziałów powstańczych w czerwcu 1863

Ur. 1843 Ostrów, miejscowość w 1923: Ostrów Łomż., stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-640

ppor., odzn. Krzyżem Niepodległości z mieczami za udział w Powstaniu 1863

ppor.(1843) Ostrówkomt.

1814-1902 oficer, Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w kwaterze 40 - powstańczej.

zob. Biendariek Michajło

(Biendarczyk), mężcz. warunki zesłania nieznane, proiezdom przebywał w tomskiej guberni w 1864 r. zmarł w dorogie.

mężcz. 24 lata w 1868 r., zesłany na osadzenie, z 1864 r. przebywał w marińskim okręgu, wziął zasiłek na kupienie domu, rodziny nie posiadał.

Prowizor szpitala. Wraz z córką Anną zbierał podatek narodowy na podstawie pełnomocnictwa wydanego przez rząd Narodowy. , co wyśledziła policja i przekazała sądowi kryminalnemu.

(Boniak), mężcz. 22 lata w 1868 r., jednodworzec Radomskiej gub., zesłany na osadzenie, z 1864 r. przebywał w marińskim okręgu, potem przebywał w nieizwiestnoj otłuczkie, kriesćjańskiie raboty, rodziny nie posiadał, kawaler.

lat 20, ze wsi Radesz w Wołyńskiem Polesiu, w obozie pod Białą przez nieuwagę sam się zastrzelił.

informacja taka sama jak rekord nr 23958

uczestnictwo w potyczkach: lubelskie: Sobolew 24.05.1863

Ksiądz ukarany za zakończenie kazania w Proskurowskim kościele słowami: Boże, wprowadź nas do Ojczyzny, wybaw z tych wężów i gadów, z tej ciężkiej niewoli, chociaż my późno Ciebie o to prosimy. W maju 1863r. za wypowiedzenie w ormiańskim kościele w Kamieńcu Podolskim: „Królowo Ojczyzny naszej, kraju polskiego, zmiłuj się nad nami. Królowo korony polskiej, zmiłuj się nad nami” został zesłany do guberni kostromskiej.

(Bieniedzki) h. Łodzia, syn Karola, urodzony w Kopkach, uczeń gimnazjum tarnopolskiego, wzięty do niewoli pod Korytnicami na Wołyniu (28.7), zesłany na Syberię, 1866 w Irkucku. Po powrocie ukończył medycynę w Krakowie.

mężcz. 26 lat na 1868 r., zesłany na osadzenie, z 1864 r. przebywał w marińskim okręgu, rodziny nie posiadał.

uczeń gimnazyum Lwowskiego, poległ pod Tuczapami 19 Maja 1863 r.

informacja taka sama jak rekord nr 19695

uczeń 6. klasy gimnazjalnej lwowskiej, poległ pod Tuczampami dnia 19. maja 1863.

Józefow, mężcz. 40 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1866 r. przebywał w Tomsku, czastnaja służba, przy nim dzieci i żona.

Józefow, mężcz. zesłany z pozbawieniem praw, k 1866 r. przebywał w Omsku, kopista (pismowodstwo).

H. Łodzia. syn Karola i Sabiny z Wiśniewskich, ur. w r. 1839 we Wrzawach, w pow. tarno-brzeskim. Studya gimnazyalne odbył częścią w Rzeszowie, częścią w Krakowie. Po śmierci ciotecznego dziadka, Franciszka Wiśniewskiego odziedziczył po nim dożywotnio majątek ziemski. Kozinę. Polska gorąca natura ideowo rozbudzona w 20-letnim młodzieńcu, pchnęła go wcześnie na drogę czynów rycerskich w imię ideałów wolności narodowej. Na wzór młodzieży polskiej, walczącej w epoce porewolucyjnej w szeregach napoleońskich, Bieniedzki uniesiony prądem idei republikańskiej, zaciągnął się pierwotnie w szeregi wielkiego rewolucyonisty Garibaldiego i z pułkiem węgierskim jako ochotnik powstańczy walczył za wolność i zjednoczenie Włoch. Tam nauczył się musztry i taktyki wojennej. Po skończonej kampanii powrócił w progi rodzinne, gdzie ojciec jego prowadził administracyę majątku jemu jako najstarszemu synowi przekazanego. W kilka lat po kampanii włoskiej wybuchło powstanie polskie z r. 1863. Jako dawny ochotnik włoski, rozgrzany nadzieją oswobodzenia własnej Ojczyzny od tyrańskiej grabieży ciemięzców, pospieszył Władysław Bieniedzki na pole rozpaczliwej, bohaterskiej walki polskich, pełnych męczeństwa patryo- tów z barbarzyńskimi, wrogimi zastępami. Wyćwiczony w powstaniu włoskiem i obeznany z taktyką wojenną, wyróżniał się Bieniedzki w pośród bezładnie zebranych ochotników i został niebawem mianowany porucznikiem małego oddziału, walczącego w szeregach naczelnego dowódcy Wiśniowskiego. Oddział ten wyszedł z Tarnopola i w Sokalskiem przeszedł granicę. Brał udział w kilku mniejszych potyczkach z wyćwiczoną armią rosyjskich kozaków w potrójnie przeważającej liczbie. W końcu rozbity, zdziesiątkowany, mały oddział z kilkunastu ludzi złożony, dowlókł się i przedostał napowrót przez granicę do Galicyi, przeprowadzony lasami przez Bieniedzkiego. Tenże po powrocie z powstania i dojściu do pełnoletności objął w zarząd własny majątek, w 10 lat później ożenił się i do końca życia pracował na roli jako krzewiciel i obrońca polskości na kresach granicznych Galicyi wschodniej w powiecie skałackim. Był opiekunem i ojcowskim doradcą wiejskiego ludu a przejęty szlachetną tradycyą polskiej gościnności miał dom i serce otwarte dla braci rodaków, dając w domu swym do końca życia przytułek rodzinie, wskutek długoletniej choroby ojca samoistnego utrzymania pozbawionej. Z wysokiego poziomu kulturalnego, niezwykłej pamięci i zdolności znany był w całej okolicy. Umarł po krótkiej chorobie sparaliżowany w r. 1901 w 62 roku życia jako prawy obywatel-patryota.

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

h. Łodzia. młodszy brat Władysława, ur. w r. 1845 w Kopkach, majątku Eustachego br. Horocha. którym podówczas zarządzał towarzysz broni z listopadowego powstania, śp. Karol Bieniedzki, ojciec Władysława i ]ana. Ten drugi obdarzony nadzwyczajnemi zdolnościami, chlubą i nadzieją był całej rodziny — uczył się w Rzeszowie a następnie po przesiedleniu się rodziców do Koziny w gimnazyum w Tarnopolu. Z siódmej klasy w lutym jako 18-letni młodzieniec zaciągnął się w szeregi powstańcze wraz ze starszym bratem Władysławem. Początkowo walczyli obok siebie, los jednak rozdzielił ich z chwilą, gdy Władysław został mianowany porucznikiem. ]an został ranny na polu walki w nogę a wskutek tego ubezwładniony dostał się do niewoli wroga, który nie znał względów litości dla bohaterów małoletnich. Pędzony pieszo rok cały od etapu do etapu, bity i katowany został wreszcie zagnany w Sybir. Z opisów historycznych i powieściowych aż nadto dobrze są znane nieprzesadzone bynajmniej dzieje martyrologii uczestników powstania na posileniu i w katorgach. Jan Bieniedzki przeżył je w najcięższych warunkach w czasie sześcioletniego odbywania karnego pochodu przez przeklętą krainę tortur fizycznych i moralnych, zadawanych nieszczęśliwym skazańcom przez dzikich siepaczy barbaryi i wstecznictwa. Nabawiwszy się ciężkich nieuleczalnych chorób reumatyzmu i wady serca powrócił Jan Bieniedzki do kraju jak nędzarz o kiju żebraczym w 25 roku życia, ofiara krwawej walki cywilizowanej ludzkości o wolność i niepodległość narodu. Wędrowca w łachmanach poznali pierwsi koledzy z ławy szkolnej w Tarnopolu ze łzami radości, współczucia i uwielbienia owacyjnie witali Sybiraka. Żądny dalszej nauki i łaknący pracy ukończył Jan Bieniedzki dwie najwyższe klasy gimnazyalne prywatnie w przeciągu kilku miesięcy, poczem złożył egzamin dojrzałości, i udał się do Krakowa, gdzie się poświęcił studyom medycznym. Utrzymywany przez brała Władysława ukończył w przeciągu czterech lat medycynę budząc zdolnościami swemi podziw kolegów i profesorów. Niezwykłe zalety serca i cierpieniem wyrobionego charakteru, pełnego typowej szlachetności, zjednały mu cześć i ogólny szacunek otoczenia, miłość i zaufanie towarzyszy i wprost fanatyczne uwielbienie rodziny. Przed złożeniem ostatniego rygorozum medycznego uległ chorobie serca w Krakowie w r. 1873 budząc przedwczesnym zgonem żal w szeregach młodzieży, czczącej w nim bohaterskiego męczennika sprawy ojczystej i wielkie nadzieje rokującego w kołach uniwersyteckich, żal i boleść nieopisaną rodziny, wśród której żyje zawsze pamięć najlepszego syna i brata.

h. Łodzia (1839 - 1901) - ur. we Wrzawach, brat Jana. W 1360 służył pod rozkazami Giuseppe Garibaldiego we Włoszech. W 1863 walczył pod rozkazami Wiśniowskiego w randze porucznika. Po powstaniu osiadł w majątku Kozin

urodzony w Nowej Górze, z zawodu kamieniarz, służył w oddziale Langiewicza, potem Gorzkowskiego i Tetery, był zesłany na Sybir

robotnik. Urodzony w 1841 roku w Staszowie, ziemi Kieleckiej. Początkowo pracował w organizacji cywilnej powiatowej a następnie walczył pod dowództwem Czachowskiego i Zawadzkiego, biorąc udział w bitwach pod Rudą Maleniecką, Suchedniowem i Małogoszczem. Ranny w lewe biodro.

Ur. 1842 Staszów, zm. przed 1919, żona: Kazimiera, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XII-4

Kazimiera, wdowa po weteranie, wymieniona w wykazie weteranów w Kielcach. Data 11.1.1922

Kazimirow, mężcz. warunki zesłania nieznane, przebywał w omskim okręgu, potem W Omsku, raznosczyk.

Osipow, mężcz. austriacki poddany, zesłany na osadzenie, przebywał w omskim okręgu.