Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Józefow, mężcz. 40 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, warunki zesłania nieznane, z 1866 r. przebywał w Tomsku, czastnaja służba, przy nim dzieci i żona.

Józefow, mężcz. zesłany z pozbawieniem praw, k 1866 r. przebywał w Omsku, kopista (pismowodstwo).

H. Łodzia. syn Karola i Sabiny z Wiśniewskich, ur. w r. 1839 we Wrzawach, w pow. tarno-brzeskim. Studya gimnazyalne odbył częścią w Rzeszowie, częścią w Krakowie. Po śmierci ciotecznego dziadka, Franciszka Wiśniewskiego odziedziczył po nim dożywotnio majątek ziemski. Kozinę. Polska gorąca natura ideowo rozbudzona w 20-letnim młodzieńcu, pchnęła go wcześnie na drogę czynów rycerskich w imię ideałów wolności narodowej. Na wzór młodzieży polskiej, walczącej w epoce porewolucyjnej w szeregach napoleońskich, Bieniedzki uniesiony prądem idei republikańskiej, zaciągnął się pierwotnie w szeregi wielkiego rewolucyonisty Garibaldiego i z pułkiem węgierskim jako ochotnik powstańczy walczył za wolność i zjednoczenie Włoch. Tam nauczył się musztry i taktyki wojennej. Po skończonej kampanii powrócił w progi rodzinne, gdzie ojciec jego prowadził administracyę majątku jemu jako najstarszemu synowi przekazanego. W kilka lat po kampanii włoskiej wybuchło powstanie polskie z r. 1863. Jako dawny ochotnik włoski, rozgrzany nadzieją oswobodzenia własnej Ojczyzny od tyrańskiej grabieży ciemięzców, pospieszył Władysław Bieniedzki na pole rozpaczliwej, bohaterskiej walki polskich, pełnych męczeństwa patryo- tów z barbarzyńskimi, wrogimi zastępami. Wyćwiczony w powstaniu włoskiem i obeznany z taktyką wojenną, wyróżniał się Bieniedzki w pośród bezładnie zebranych ochotników i został niebawem mianowany porucznikiem małego oddziału, walczącego w szeregach naczelnego dowódcy Wiśniowskiego. Oddział ten wyszedł z Tarnopola i w Sokalskiem przeszedł granicę. Brał udział w kilku mniejszych potyczkach z wyćwiczoną armią rosyjskich kozaków w potrójnie przeważającej liczbie. W końcu rozbity, zdziesiątkowany, mały oddział z kilkunastu ludzi złożony, dowlókł się i przedostał napowrót przez granicę do Galicyi, przeprowadzony lasami przez Bieniedzkiego. Tenże po powrocie z powstania i dojściu do pełnoletności objął w zarząd własny majątek, w 10 lat później ożenił się i do końca życia pracował na roli jako krzewiciel i obrońca polskości na kresach granicznych Galicyi wschodniej w powiecie skałackim. Był opiekunem i ojcowskim doradcą wiejskiego ludu a przejęty szlachetną tradycyą polskiej gościnności miał dom i serce otwarte dla braci rodaków, dając w domu swym do końca życia przytułek rodzinie, wskutek długoletniej choroby ojca samoistnego utrzymania pozbawionej. Z wysokiego poziomu kulturalnego, niezwykłej pamięci i zdolności znany był w całej okolicy. Umarł po krótkiej chorobie sparaliżowany w r. 1901 w 62 roku życia jako prawy obywatel-patryota.

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

h. Łodzia. młodszy brat Władysława, ur. w r. 1845 w Kopkach, majątku Eustachego br. Horocha. którym podówczas zarządzał towarzysz broni z listopadowego powstania, śp. Karol Bieniedzki, ojciec Władysława i ]ana. Ten drugi obdarzony nadzwyczajnemi zdolnościami, chlubą i nadzieją był całej rodziny — uczył się w Rzeszowie a następnie po przesiedleniu się rodziców do Koziny w gimnazyum w Tarnopolu. Z siódmej klasy w lutym jako 18-letni młodzieniec zaciągnął się w szeregi powstańcze wraz ze starszym bratem Władysławem. Początkowo walczyli obok siebie, los jednak rozdzielił ich z chwilą, gdy Władysław został mianowany porucznikiem. ]an został ranny na polu walki w nogę a wskutek tego ubezwładniony dostał się do niewoli wroga, który nie znał względów litości dla bohaterów małoletnich. Pędzony pieszo rok cały od etapu do etapu, bity i katowany został wreszcie zagnany w Sybir. Z opisów historycznych i powieściowych aż nadto dobrze są znane nieprzesadzone bynajmniej dzieje martyrologii uczestników powstania na posileniu i w katorgach. Jan Bieniedzki przeżył je w najcięższych warunkach w czasie sześcioletniego odbywania karnego pochodu przez przeklętą krainę tortur fizycznych i moralnych, zadawanych nieszczęśliwym skazańcom przez dzikich siepaczy barbaryi i wstecznictwa. Nabawiwszy się ciężkich nieuleczalnych chorób reumatyzmu i wady serca powrócił Jan Bieniedzki do kraju jak nędzarz o kiju żebraczym w 25 roku życia, ofiara krwawej walki cywilizowanej ludzkości o wolność i niepodległość narodu. Wędrowca w łachmanach poznali pierwsi koledzy z ławy szkolnej w Tarnopolu ze łzami radości, współczucia i uwielbienia owacyjnie witali Sybiraka. Żądny dalszej nauki i łaknący pracy ukończył Jan Bieniedzki dwie najwyższe klasy gimnazyalne prywatnie w przeciągu kilku miesięcy, poczem złożył egzamin dojrzałości, i udał się do Krakowa, gdzie się poświęcił studyom medycznym. Utrzymywany przez brała Władysława ukończył w przeciągu czterech lat medycynę budząc zdolnościami swemi podziw kolegów i profesorów. Niezwykłe zalety serca i cierpieniem wyrobionego charakteru, pełnego typowej szlachetności, zjednały mu cześć i ogólny szacunek otoczenia, miłość i zaufanie towarzyszy i wprost fanatyczne uwielbienie rodziny. Przed złożeniem ostatniego rygorozum medycznego uległ chorobie serca w Krakowie w r. 1873 budząc przedwczesnym zgonem żal w szeregach młodzieży, czczącej w nim bohaterskiego męczennika sprawy ojczystej i wielkie nadzieje rokującego w kołach uniwersyteckich, żal i boleść nieopisaną rodziny, wśród której żyje zawsze pamięć najlepszego syna i brata.

h. Łodzia (1839 - 1901) - ur. we Wrzawach [1] w powiecie tarnobrzeskim [2], brat Jana. W 1360 służył pod rozkazami Giuseppe Garibaldiego we Włoszech. W 1863 walczył pod rozkazami Wiśniowskiego w randze porucznika. Po powstaniu osiadł w majątku Kozin [1]Studia gimazjalne odbył częscią w Rzeszowie, częścią w Krakowie, osiadł wreszcie w Kozinie, majątku odziedziczonym po swym ciotecznym dziadku, Franciszku Wiśniewskim. [2]Zaciągnął się w szeregi rewolucjonisty Garbaldiego i jako ochotnik walczył za wolność oraz zjednoczenie Włoch. [2] Po skończonej kampanii powrócił w progi rodzinnego domu, a gdy wybuchło powstanie wyruszył do oddziału. Obeznany z taktyką wojenną został mianowany porucznikiem małego oddziału walczącego w szeregach naczelnego dowódcy Wiśnioweskiego. Brał udział w kilku bitwach, poczem musiał się cofać wraz z oddziałem, który został rozbity i zdziesiątkowany przez nieprzyjaciela. Po powstaniu osiadł na roli własnej i do końca życia pracował jako krzewiciel i obrońca polskości na kresach granicznych Galicji wschodniej w powiecie skałackim. Zmarł w r. 1901 jako obywatel patriota. [2]Zmarł 1901 r. Kozina par. Grzymałów [obecnie na Ukrainie, obwód tarnopolski] [3]Zona - Joanna Madwej, córka Sabiny z domu Jezierskiej [4]Dzieci:1__Jan Franciszek Bieniedzki - ur. 1873 Kozina par. Grzymałów [4]Rodzice:2_Karol Bieniedzki [4]3_Sabina Wiśniewska po mężu Bieniedzka [4] - zm. 1881 Kozina par. Grzymałów [obwód tarnopolski] [5]

urodzony w Nowej Górze, z zawodu kamieniarz, służył w oddziale Langiewicza, potem Gorzkowskiego i Tetery, był zesłany na Sybir

Ur. 1842 Staszów, zm. przed 1919, żona: Kazimiera, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: XII-4

robotnik. Urodzony w 1841 roku w Staszowie, ziemi Kieleckiej. Początkowo pracował w organizacji cywilnej powiatowej a następnie walczył pod dowództwem Czachowskiego i Zawadzkiego, biorąc udział w bitwach pod Rudą Maleniecką, Suchedniowem i Małogoszczem. Ranny w lewe biodro.

Kazimiera, wdowa po weteranie, wymieniona w wykazie weteranów w Kielcach.Data 11.1.1922

Kazimirow, mężcz. warunki zesłania nieznane, przebywał w omskim okręgu, potem W Omsku, raznosczyk.

Osipow, mężcz. austriacki poddany, zesłany na osadzenie, przebywał w omskim okręgu.

mężcz. 24 lata w 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Omsku, w 1866 r. wyjechał w Siemipałatinsk, kopista (pismowodstwo), rodziny nie posiadał, kawaler.

syn Jana, ur. ok. 1839, z Hrubieszowskiego, wójt gminy, ze szlachty. Aresztowany za „przesadne i bezpodstawne doniesienie władzom w czasie prześladowania powstańców przez wojska rosyjskie 6—7 maja 1863" (!), został wysłany 31 marca 1864 w dwudziestej siódmej partu zesłańców do Pskowa, skąd na mocy rozporządzenia MSW skierowano go do gub. kazańskiej pod dozór policji. Do Jadrynia przybył 28 czerwca 1864, wyjechał do kraju w maju 1866.

rolnik, ur. w 1847r. w Wólce Grodziskiej. Walczył w szeregach powstania w Puszczy Białowieskiej. Zesłany na Sybir. Po powrocie z wygnania był pod nadzorem policji do 1873r.

Z Sierakowa, 46 lat wyrobnik, skazany przez ck sąd wojenny w Rzeszowie za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej na 6 miesięcy ciężkiego więzienia (obciążony kradzieżą).

Powstaniec figurujący w Archiwum ks. Ruczki

Odstawny porucznik, był dowódcą partii, w październiku 1863 r rozstrzelany.

zm. 1863.09.09, Wilno, felczer, wyrokiem sądu wojennego skazany na powieszenie

za wyrokiem Murawiewa rozstrzelany w Wilnie d. 9. sierpnia 1863.

Ur. 1839 Warszawa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: E-18

(ok. 1831 - 31.01.1905 Tyśmienica) - weteran Powstania Styczniowego zmarł w Tyśmienicy w wieku lat 74 [1]

ur. r. 1834 w Trześnio wie. jako pisarz gmin. Wyruszył w styczniu 1863 do oddz. Neczaja do DuVbianki. ztamtąd pod Hutę, gdzie stoczono bitwę z Moskwą. W Zelini otoczony przez moskali, wraz z 20-tu kolegami wzięty został do niewoli. W tej liczbie jeńców znajdował się Neczaj. W Krasnostawie Neczaja rozstrzelano, a resztę przewieziono po 4-eeh miesiącach pobytu do Zamościa, w rok później do Orła. ztąd po 2-óch latach do Permy, w końcu do guber. Jenisejskiej, skąd wrócił Bieńkowski do Galicji r. 1869.

Drugie imię: Marceli, oficjał przy Zakładzie dla Obłąkanych w Kulparkowie, adres zamieszkania: Kulparków poczta Lwów. Urodzony 4 stycznia 1842 r. w miejscowości Brzóstówek pow. Opoczno, gubernia Radom, wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, bezdzietny. W chwili składania przez niego oświadczenia rodzice nie żyli, dwaj bracia i trzy siostry mieszkały w Królestwie Polskim. Przed powstaniem – „przy familii”. W powstaniu walczył jako żołnierz a następnie podoficer w konnych strzelcach. W oddziale Dworzaczka i Sawickiego a po rozbiciu tego oddziału pod wsią Dobrą w oddziale Skowrońskiego pod dowództwem Parczewskiego i Orłowskiego w powiecie łęczyckim guberni warszawskiej. „Oddział Skowrońskiego, w którym od początku do samego końca byłem, brał udział w bitwach pod Kutnem, Kterami, Łodzią, Popowem Górnym, Kołem, Walewicami, Cymsową Wolą, Krykowem a ostatecznie pod Balkowem został zupełnie rozbity”. Nie był ranny. „Dokumentów nie mam żadnych. Powołuję się na kolegów z oddziału Skowrońskiego, którzy prawdopodobnie w Galicyi się znajdują, a przy obecnej sposobności razem się skoncentrują, gdzie pod moim nazwiskiem mnie znali, jak również na współkolegów z oddziałów Skrzyńskiego, Syrewicza, Kaliego (?) i Szumlańskiego jako należących pod jeneralne dowództwo Taczanowskiego, z którymi oddział Skowrońskiego brał wspólny udział w niektórych bitwach”. Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 1 złotego i składki rocznej w wysokości 4 złotych, płaconej w ratach kwartalnych. Oświadczenie podpisał w Kulparkowie 17 maja 1888 r. Przyjęty na członka czynnego 23 czerwca 1888r.

ur. w Brzostówku gub. Radom. r. 1842. służył jako żołn., następnie podof. w konn. strzelc., a to w oddz. Dworzaczka i Sawickiego, później w oddz. Skowrońskiego pod dowództ. Parczewskiego i Orłowskiego. Walczył pod Kutnem. Kterami, Łodzią. Cepówem górnym. Kołem. Walewicami. Cyrusową wolą. Stiykowem i pod Balkowem. Po powst. urzędn. zakładu dla obłąkanych w Kulparkowie.

uczestnictwo w potyczkach: augustowskie: Kadysz 21.05.1863

informacja taka sama jak rekord nr 23960

lat 22, nauki kończył w Paryżu, zkąd na hasło powstania pospieszył do szeregów, w potyczce pod Rygoltą w Augustowskiem będąc rannym, 21 Maja 1863 r. wzięty do niewoli, umieszczony w szpitalu w Suwałkach, podług jednych tamże umarł, podług innych podań ztamtąd na Syberyę wywiezionym został.

ur. 1835 w Myślenicach, walczył pod rozkazami Leona Czechowskiego i Borelowskiego, m.in. nad Tanwią pod Panasówką i Batorzem

urodź, w Myślenicach r. 1885. Służył w powst. jako oiic. pod Czechowskim. Jeziorańskim i Lelewelem. Walczył nad Tanwią, pod Kobylanką, Panasówką i Batorzem. Ranny pod Batorzem.

de Bieńkowski. Ur. 11.08.1835r., Myślenice. Akwizytor krakowskiego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń, zamieszkały we Lwowie przy ul. Rzeźnickiej 7, żonaty, 1 dziecko, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był guwernerem Mioduszewskiego we wsi Sucha gub. radomska, natomiast w czasie powstania był oficerem. Służył u Czechowskiego, Jeziorańskiego i Lelewela. Walczył nad Tanwią, pod Kobylanką, Panasówką i Batorzem, gdzie został ranny. Deklarację podpisał 19.04.1894r.

Ur. 1841 Ciechanów, miejscowość w 1923: Łódz, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VII-6

ppor. (1841) Łódz

ur. 1838, zm. 11 Xli 1896, powstaniec styczniowy, poch. Lwów

ur. r. 1888 w Radomiu. Inżynier Zarządu komunik. lądów, i wodn. w Warszawie. Służył jako podpor. jazdy w oddz. inżyn. wojew. krakowsk.. następnie w jeździe oddziału Brzezińskiego, wreszcie w jeździe ruskiej Różyckiego. Walczył pod Pieskową skałą. Glanowem i Imbramowicami. Po powstaniu inżynier Wydziału kraj. we Lwowie.

z Krakowa, 24 l. stanu wolnego bez zatrudnienia, sądzony za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym §§. 569 i 571, skazany na 8 dni aresztu.

syn Tomasza, włościanin gub. Warszawskiej i powiatu, felczer.Skazany na mocy konfirmacji Głównego Naczelnika Kraju. Powieszony w m. Wilnie 28 sierpnia 1863 roku, za służenie Powstańczemu Komitetowi w charakterze szpiega i policjanta w Wilnie dla dokonania zamachu i zabójstwa na życie wileńskiego marszałka szlachty Domejkę.

stracony Wilno 9.9.1863