Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.
Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.
Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 1401
Strona z 36 < Poprzednia Następna >
Ludwik Dowbor
W latach 1847-1863 burmistrz Pilicy. Postać negatywna pomimo tego że żona burmistrza była matką chrzestną Adama Czaplica (syna słynnej Pani Czaplicowej - wielkiej patriotki). W lipcu 1863 zamknął w skarbcu miejskim dwóch wysłanników Rządu Narodowego po czym wydał ich Rosjanom, którzy ich powiesili. Następnie, wraz synem Walerianem i innymi, udając oddział powstańczy napadał na dwory i "pobierał kontrybucję" rzekomo na rzecz Powstania. Wiadomo że strzelali w Kowalewie do właściciela wsi Keferszteina jego żony i córki, znanych z patriotyzmu, w Sędziszowie związali i męczyli tamtejszego proboszcza, również gorliwego patrjotę, a w Obiechowie zrabowali doszczętnie dwór, ubożąc znaną z zacności obywatelską rodzinę. Skazany został za to przez sąd powstańczy na karę śmierci. Stacjonujący w Chlewskiej Woli Chmieliński wysłała oddział pod komendą por. Józefa Neumana, który zaaresztował burmistrza i jego syna (doszło do strzelaniny i szarpaniny). Wyrok wykonano w okolicy Dzierzgowa. Z powodu skruchy syna wcielono do oddziału, lecz on po kilku dniach uciekł i został konfidentem moskiewskim. Prasa w grudniu pisała (bez podawania daty) o rzekomym znęcaniu się powstańców podczas wyroku, którzy mieli go żywcem zakopać, potem powiesić obcinając jednocześnie uszy i nos. Powodem miało być ukrycie przed powstańcami pieniędzy miejskich. Żona Ludwika Dowbora wraz z dziećmi wywieziona została na Sybir z Olkusza w lutym 1864.
Bonifacy Dziadulewicz
herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”
Seweryn Wiktor Aleksy Ksawery Elzanowski
(1821 - ) - Powstaniec 1863 r. [4]. Pierwszy Komisarz Rządu Narodowego w zachodniej Galicji [4], Dziennikarz [4] , redaktor "Przeglądu rzeczy polskich w Paryżu. [4] Ur. 12.08.1821 Niesułków [obecnie pow. zgierski, woj, łódzkie] [1] Katolik [4] Pierwsze wykształcenie odebrał w domu matki. [5] "W 15 roku wieku swego chodził do gymnazyum w Warszawie a potem do instytutu pedagogicznego. W roku 1840 powrócił Elżanowski do swojej matki i poświęcił się gospodarstwu. Nie chcąc być karanym za odbytą mimo pozwolenia podróż do Pruss, przeszedł dotąd w pierwszej połowie Stycznia 1844 r. i udał się do pani Jeżewskiej, krewnej matki swojej, do Topolna, u której przebywał aż do Czerwca 1845 roku. O ten czad dostał się pod opiekę majora Radkoeowcza do Brzyzna, u którego aż do swego aresztowania dnia 4go Stycznia 1846 roku za domownika był uważany. Według urzędowego doniesienia radcy kolegialnego rossyjskiego Massona z dnia 4go wrześ nia 1846 r. Elżanowski zdaje się, że należał do towarzystwa demokratycznego, które na początku Stycznia 1846 r. w Warszawie odkrytem zostało. Jako cudzoziemiec naturalizowany nie był obowiązany służyć w wojsku pruskiem. Seweryn Elżanowski już w gymnazyum trudnił się dochodzeniem przyczyn, które naród polski do upadku przyprowadziły. Spowodowany przez pisma Lelewela poznał jako najgłówniejszą przyczynę pogwałcenie praw klass niższych; wniesienie tychże zdawało smu się więc środkiem przywrócenia potęgi Polski. - (...) W miesiącu Czerwcu 1846 roku udał się Elżanowski do Poznania, aby tam się dokładniej nauczyć języka niemieckiego. Uważał to szczególnie dla tego za potrzebne, ponieważ miał zamiar słuchać później kollegia na uniwersytecie w Berlinie. Przez inspektora ekonomicznego Migdalskiego w Topolnie został rekomendowany przyjacielowi tegoż, Fr. Karoólowi Libeltowi w Poznaniu, który mu się u nauczyciela znającego jeżyk niemiecki wystarał. W Poznaniu Elżanowski zabrał znajaomość z Franciszkiem Przyborowskim, Alfonsem Białkowskim, Michałem Słomczewskim, Janem Słupeckim, Nepomucenem Sadowskim, Janem Pozorskim, Felixem Jaroszyńskim i z Kantakiem zamieszkałym z nim w domu kupca Leitgebera, na ten czas tylko powierowsnie mu znanym byłym gymnazyalistą" ." [5] W 1863 r. "Przybywszy do Krakowa wkrótce po uwięzieniu Dyktatora i znalazłszy bezład ogromny i upadek ducha przystąpił do zorganizowania Komitetu obywatelskiego, do którego weszło trzech obywateli zielmskich i dwóch dawnej ławy (Baum, Benoe, Haler, Rogawski, hr. Starzyński). Zaczęło się formowanie i wysyłanie małych oddziałów na pole walki. Tym sposobem id lutego 1863 do września do Kongresówki wkroczyły następujące oddziały: Grekowicza, Wierzbickiego, Miniewskiego, Rumockiego, Denisowicza, Rogalińskiego, Mycielskiego, Chrościkiewicza, Krukowieckiego, Taniewskiego, Jordana i Dunajewskiego). [4] Rodzeństwo: 1__Teodora Apolonia Felicjana Paula Elżanowska - ur 1823 r. Niesułków [2] 2__Antonina Wiktoria Paulina Eustachia Elżanowska [3] po mężu Skrzyńska [11] - ur 1825 r. Niesułków [3] - zm. 09.09.1900 r Orenice par. Oszkowice [11], dziedziczka Orenic [11] Rodzice: 1__Piotr [1] , [6] Józef Kalasanty [6] Elżanowski [1], [6] - ur ok. 1796 r. [1] ( lat 27 w 1821 r [1]) -- ur. 1794 Rybie par. Łęki Kościelne [woj. łódzkie] [9] - dzierżawca dóbr Niesukłów [5] - zm. przed 1848 r. [5] - zm. 1825 Niesułów [7], lat 31 [7] 2__Franciszka [1], [6] Barbara Józefa [6] Skrzyńska po mężu Elżanowska [1], [6] - ur. ok. 1798 r [1] ( lat 23 w 1821 r [1]) - po śmierci męża "zakupiła dobra w Polsce rossyjskiej polłożone Orenice i Dmosiu" [5] __ślub 17.05.1820 Niesułów [6] On lat 25 [6], Ona lat 22. [6] Dziadkowie 1.1__Michał Elżanowski [6] , [7] - ur ok. 1755 [7] - w 1825 r lat 70 i zamieszkały w Niesułkowie, razem ze swoim bratem Mikołajem lat 61, zgłosił zgon swojego syna Piotra [7] - zm. 15.05.1827 Niesułków [8], wdowiec lat 73 [8] 1.2__Antonina Stępowska po mężu Elżanowska [6] __ślub 25.11.1787 r Oporów. [10] On Magnific. Ruszki par. Bedlno [10] Ona Magnicica Jaworzyna [10] świadkowie Magnificos Stanisław Gadomski wojewoda łęczycki [1] i Kossowski kasztelan inowłodzki [10] 2.1__Wincenty Skrzyński [6] 2.2__Wiktoria Łobudzka po mężu Skrzyńska [6] Pra-dzaidkowie 1.1.1__Wojciech Elżanowski [8] 1.1.2__Agata po mężu Elżanowska [8] ___ślub
Strona z 36 < Poprzednia Następna >