Bogumił Gałuszka

Teofil (Bogumił) Gałuszka. Ur. 15.4.1846 Andrychów nr 107, zm. 5.12.1922 Kraków. Syn Franciszka i Julianny Hanuszewskiej. Stryj poety Józefa Aleksandra Gałuszki.

Imię Bogumił jest tłumaczeniem greckiego imienia Teofil. Przed powstaniem uczeń gimnazjum św. Anny w Krakowie.

W 1863 wszedł do oddziałów powstańczych. Walczył w Żuawach Rochebruna. Potem w Wysockiego, Komorowskiego, Miniewskiego, Krysińskiego. Był m.in. w bitwie pod Fajsławicami Ciężko ranny w bitwie pod Starą Wsią 18.1.1864 (pod Nowosiółkami). Został znaleziony na pobojowisku przez Rosjan. Odbył w więzienie w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Podawał się tam za Władysława (Teofila) Gniewosza, syna Wojciecha, szlachcica zagrodowego z Kęt lub Lwowa.

31.3.1864 został wysłany z Warszawy do Pskowa w 27 partii. Sądzony we Włodzimierzu i skazany na osiedlenie się w guberni jenisejskiej. W czasie drogi na katorgę między 262. a 28.3.1865 znalazł się w szpitalu w Tomsku, 22.5.1865 był w Krasnojarsku a następnie w gm. Kazaczinskaja w okręgu krasnojarskim. W 1868 mieszkał w Jenisejsku. O jego powrót starał się ks. Ruczka.

Do kraju wrócił w wyniku amnestii w 1870 roku. Chociaż był politycznie podejrzany został wcielony do armii austriackiej, gdzie ukończył szkołę kadetów, kursy dla oficerów sztabowych i przeszedł awans aż do stopnia pułkownika. Służył w 56 Pułku Piechoty w Wadowicach, 11 Pułku Piechoty w Krakowie i 6 Pułku Piechoty w Budapeszcie. Zasłynął z publicznej odpowiedzi cesarzowi podczas obiadu galowego. Na pytanie "Co Pan robiłeś w Powstaniu 1863?" odparł: "Walczyłem za swoją Ojczyznę".

Na emeryturze osiadł w Krakowie. Weteran Powstania - liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: B-27. Skarbnik a następnie komendant Przytuliska Weteranów w Krakowie. Pochowany na Rakowicach w grobowców weteranów w kwaterze R.

Żona: Kaliksta Florkiewicz
Syn: Ludomir Rudolf (ur. 1901 Sanok, ożeniony z Marianną Karoliną Ruczka)