Leszek Wiśniowski

rodem z Sambora, za udział w powstaniu węgierskiem oddany do kompanii karnej w fortecy Komornie, uszedł z tamtąd za granicę, a dostawszy się do Francyi, poświęcił się naukom technicznym, i jako dyplomowany inżynier przyjął czynność przy budowie kolei żelaznej w kongresowej Polsce. Tamże z powodów manifestacyi uwięziony a potem wywieziony za granicę, z Wrocławia udał się do Wiednia, gdzie przedstawiwszy się ministrowi wojny, za wpływem ziomków swoich uzyskał ułaskawienie. We Lwowie oddając się powołaniu nauczycielskiemu i dziennikarstwu, w czasie wybuchu powstania sformował mały oddział ochotników, na którego czele wstargnął na Wołyń, gdzie atoli w okolicy miasteczka Świniuch otoczony od przeważającej siły moskiewskiej, po krótkiej walce rozbity w szybkim odwrocie szukał ocalenia. Już blisko granicy wstąpiwszy do młyna dla pokrzepienia sił, ujęty został przez naprowadzonych objeżdczyków i odstawiony do Włodzimierza, tamże wyrokiem moskiewskiego sądu wojennego skazany na śmierć, którą z pełną rezygnacyą odebrał przez rozstrzelanie dnia 27. listopada 1863 r.