Leon Korolec

ksiądz, urodził się na Podlasiu. Po skończeniu szkół poświęcił się stanowi duchownemu, był proboszczem w powiecie Łukowskim. Na tem stanowisku gorliwie zajmował się szerzeniem moralności między swemi parafianami, a kiedy naród budzić się począł, śp. Korolec przewidując, że powstanie jest nieuchronnem, nieustannie gotował lud do niego. Wpływał również na właśeicieli ziemskich wołając o załatwienie kwestyi włościańskiej, był współpracownikiem „Dzwonu Duchownego". W listopadzie 1862 r. przyczynił się wpływem swym do poddania się duchowieństwa dyecezyi Podlaskiej pod władzę komitetu centralnego. W miesiącu Lutym 1863 r. mianowany został przez Rząd Narodowy naczelnikiem powiatu Łukowskiego. Prócz tego urzędu pełnił obowiązki naczelnika Policyi i organizatora. Energią swą i ciągiem wołaniem o poświęcenie i ofiary, stał się niemoźebnym w obec tych, którzy niedowierzając udaniu się powstania, usuwaniem się od czynnego udziału, pragnęli osłabiać działania stojących na czele, co spowodowało odwołanie go z urzędu, w pierwszych dniach Września z województwa Podlaskiego, wkrótce wszakże, bo w pierwszych dniach Października napowrót powołanym został do urzędowania na komisarza, a jenerał Kruk powierzył mu obowiązki organizatora wojskowego na Podlasiu, na którem to stanowisku pozostawał do końca Lutego 1864 roku. Poszukiwany przez Moskwę, wydalił się za granicę, przybywszy do Krakowa gdzie został aresztowany, ale przytomnością swą wydobył się z więzienia i przybył do Drezna. Po kilku miesiącach wyjechał do Francyi, zmarł w Paryżu w końcu 1865 roku. Na emigracyi należał do stowarzyszenia kapłanów polskich. Była to jedna z wybitniejszych postaci duchowieństwa polskiego, który pracą, poświęceniem i energią wielce się zasłużył ojczyźnie.