Antoni Koryliński

były porucznik wojska rossyjskiego z pułku Połockiego 7ej dywizyi. W r. 1862 w Maju opuścił swój pułk stojący w Piotrkowie i wraz z Miszewskiera i Młodowskim Michałem udał się za granicę. Przybywszy do Cuneo zapisali się do miejscowej szkoły wojennej, a Koryliński po rozwiązaniu tejże udał się do Paryża. Z wybucheta powstania pospieszył w szeregi narodowe i walczył w niejednej bitwie, w połowie roku objął dowództwo nad oddziałem a pod Lutatowem 15 Czerwca na czele 230tu otoczony przez 6 rot piechoty i 6 armat nieprzyjacielskich zmuszony był rozdzielić oddział i cofać się wśród rozpaczliwego boju, w którym zginął bohaterską śmiercią wraz z 64ma swemi towarzyszami. (Głos Nr. 26. Kronika Krakowska, inne źródła podają, że ciężko ranny w kilka dni zmarł we wsi niedaleko Lutatowa).