Antoni Midowicz

Rodem z Będzieszyny w obwodzie Krakowskim, wstąpił 15go Marca 1863 roku do oddziału jenerała Jeziorańskiego, brał udział w dwóch świetnych potyczkach nad Tanwią i został mianowany za odznaczenie się porucznikiem, później służył pod dowództw. Wierzbickiego w Lubelskim, a gdy Wierzbicki został ranny, pod Wagnerem, który objął po nim dowództwo. Gdy zaś i ten dowódca dostał się do niewoli, Midowicz przeszedł pod dowództwo jenerała Kruka, walczył w bitwie pod Żyżynem, dostawszy się do niewoli, został odwieziony do Warszawskiej Cytadeli 24 Sierpnia 1863 roku. Po trzech miesiącach śledztwa skazany na śmierć, lecz powtórnym wyrokiem kara została złagodzona na osiem lat ciężkich robót w kopalniach Nerczyńskich. 27 Grudnia 1863 roku wraz z innymi towarzyszami wysłany do Tobolska, dalszą podróż pieszo odbywać musiał wraz ze zbrodniarzami w liczbie 300tu, przydzielonymi im do towarzystwa. Po 10-cio miesięcznym pobycie w kopalniach, gdzie po 13 godzin dziennie pracować musiał, za staraniem Rządu Austryackiego ułaskawiony, powrócił nareszcie do swojej stroskanej matki i rodziny 14 Listopada 1865 roku. Nie długo jednak cieszył się życiem, osłabiony i stargany na siłach fizycznych zakończył swój krótki żywot w dniu 7 Marca 1866 r.