Zofia Romanowicz

(Romanowiczówna) pomimo nader młodocianego wieku, oddawała się z całem poświęceniem pracy organizacji lwowskiej przy fabrykacji nabojów, szyciu bielizny, przygotowywaniu opatrunków chirurgiczny cli, przemycaniu korespondencji do więźni i dopomaganiu im do ucieczki. Następnie poświęciła się pracy na polu pedagogicznem jako nauczycielka wyższych szkół publicznych dla dziewcząt, wpajając w swe uczennice gorącą miłość ojczyzny, pojęcie ideałów polskich niewiast. Tym duchem przejęta, nakreśliła z całym pietyzmem życiorys swej mist-rzymi Felicji z Wasilewskich Boberskiej.