Ludwik Mierosławski

ur. r. 1814 we Francji, kształcił się w szkole podchorążych w Kaliszu. Walczył r. 1831, poczem przebywał na emigracji w Paryżu. R. 1846 brał czynny udział w konspiracji w Poznańskiem i został 5. sierpnia 1847 skazanym w Berlinie na śmierć, następnie w drodze łaski na dożywotnie więzienie. Bewolucya r. 1848 otworzyła mu bramę wolności, poczem objął naczelne kierownictwo powstania w Poznańskiem. Po zwycięstwach pod Miłosławiem i Wrześnią rozbity, udał się na Sycylię, gdzie dowodził oddziałami powstańców i odznaczył się w wielu bitwach, podobnie jak później w Badeńskiem. Nawiązał związki z partyą rewolucyjną w całej Europie, w r. 1861 utworzył Legion słowiański i kierował szkołą wojskową w Genui. W r. 1863 przybył na czele oddziału na plac boju, ale poniósł klęskę pod Krzywosądzą i Nową wsią. Odtąd żył w Paryżu, gdzie umarł w r. 1878.