Ludwik Kubala

ur. r. 1838, uczęszczał na wydział prawniczy w Krakowie, następnie w Wiedniu, poczem przeniósł się na wydział filozoficzny (grupa historyczna), w Krakowie, słuchając wykładów prof. Walewskiego, Mecherzyńskiego i innych. W czasie tych studyów wszedł w charakterze członka w skład naczeln. Rady krakow. i pracował w niej aż do chwili upadku dyktatury Langiewicza. Wspólnie z Bronisławem Szwarcem jeździł z ramienia krakowskiego komitetu do Warszawy i tamże konferował z Gentralnym komitetem co do stosunku Galicji do organiz. w Królestwie. Środki materyalne i ludzi zdolnych do broni, oddawała Galicya ochotnie na rozkazy Komitetu centralnego do akcji pod zaborem rosyjskim, nie była atoli skłonną wywoływać zbrojnego ruchu przeciw Austryi i walczyć równocześnie z dwoma przeciwnikami. Po upadku dyktatury Langiewicza, uważał Kubala akcyę na razie za ukończoną, przynajmiej na tak długo, aż nie znajdą się silniejsze podstawy do wznowienia ruchu rewolucyjnego, uważał układy z zagranicą za bezowocne i dążył do powstrzymania ustawicznej wysyłki oddziałów z Galicji. które jak wiadomo zaraz u granic doznawały porażki, absorbowały więc bez celu siły materyalne i ludzi, tworzyły całe zastępy ofiar. W dniu 13. grudnia 1863, przeprowadzona w domu Kubali rewizya, dostarczyła dowodów tegoż współudziału w pracach organizacji. Władze austr. poszły jeszcze dalej, podejrzywały go bowiem, iż pragnął wywołać powstanie w Galicji, to też w tym kierunku dochodząc sprawy, trzymały go przez lat dwa w więzieniu śledczem w Krakowie i zastosowały surowy wymiar kary 5-cio letniego więzienia w Josefstadzie. Ogólna amnestya otworzyła mu bramy kazamat, poczem złożywszy doktorat filozofii, uzyskał, acz nie bez utrudnień posadę w gimnaz. trzeciem im. Franciszka Józefa we Lwowie. Awansując ze szczebla na szczebel, został ostatecznie radcą szkolnym, ozdobionym orderem. Niepospolity pisarz i historyk zajmujący się przeważnie dziejami Polski w XVI. i XVII. wieku, położył Kubala w tej mierze prawdziwe zasługi wobec społeczeństwa.