Franciszek Leszczyński

Franciszek Leszczyński h. Korczak. Ur. 3.9.1841 Wieluń (chrzest warunkowy 28.12.1846 Wieluń), zm. 12.8.1904 Olszanica, Podkarpacie. Syn Franciszka Józefa, sekretarza powiatu wieluńskiego i Nepomuceny Gibasiewicz. Właściciel dóbr Solin. Porucznik wojsk austriackich. W wojnie 1859 stracił prawą rękę w bitwie pod Solferino. Służył jako porucznik w oddziałach Czechowskiego, Zapałowicza, Horodyńskiego i walczył w wszystkich bitwach stoczonych przez tych dowódców. "W pewnej potyczce gwardia [oddziału Zapałowicza] szła na bagnety i gdy trzech żołnierzy rosyjskich natarło na Józefa Barańskiego, zginąłby zakłuty bagnetami, gdyby w ostatniej chwili nie nadjechał Leszczyński zabijając dwóch i trzeciemu Józef sam dał radę." Pod Radziwiłłowem wzięty do niewoli, był bity i raniony w areszcie. Został zesłany z Kijowa na Syberię do guberni irkuckiej. O jego powrót jako poddanego austriackiego starał się ks. Ruczka. Po powrocie do kraju osiadł w Tarnowie zajmując się handlem artykułami kolonialnymi a także pracując jako poczmistrz. Był wybrany do rady Tarnowa a także stawał jako przysięgły w sądach. Zmarł podczas jednego z wyjazdów w strony rodzinne w Olszanicy i został pochowany w Uhercach Mineralnych przy kościele św. Stanisława.
Żona: Leopoldyna Walter. Dzieci: Franciszek Stefan (żona Eleonora Walter, dzieci ur. w Dolinie), oraz Jadwiga (1878-1952, zam. Zygfryd Gölis).