Śnieżko

"Przez Jancewicze przechodził oddział powstańców, z oddziału (prawd.) Różyckiego. Po noclegu i zaopatrzeniu skierował się do Królowego Mostu w Puszczy Białowieskiej. Droga wiodła przez Dołbiznę, własność rodziny Śnieżków. Potem do Jancewicz przylecieli kozacy. Dziadek skierował ich na mylny ślad - ale w końcu i oni trafili do Dołbizny. Przy drodze była karczma. Żyd karczmarz właśnie przewoził okowitę z jakiejś gorzelni, kozacy dopadli go, popili się i zaczęli plądrować dwór. Wywlekli opierającego się Śnieżkę i zabili, a córki zaczęli napastować. Wtedy kucharz (prawosławny, eks-chłop pańszczyźniany) Benedykt nie ścierpiał i wygarnął z dubeltówki. Porąbali go szablami po głowie, ale nie umarł, wyleczył się i potem trochę jakby przygłupi przebywał na tzw. łaskawym chlebie u mojej babki w Jancewiczach, a może przedtem gotował. Pamiętam go dobrze, kazano mi go szanować, pamiętać o nim. Pamiętam jak zmarł, miałam może 5-7 lat, Matka zaprowadziła mnie do niego, kazała pomodlić się, uklęknąć, zaniosłam mu jakiś obrazek, który moja mama wsunęła mu do rąk. Nie pamiętam natomiast pogrzebu. Pewnie był pop i wywieziono go na cmentarz prawosławny do Zubacz. A podczas powstania dwór w Dołbiźnie spalono, a majątek następnie skonfiskowano. Syna uratowała panna służąc pod krynoliną, w rowie. /Dziadek Jaczynowski/ zobaczył łunę palącej się Dołbizny. Założono konie, popędził. Zastał ruinę, zgliszcza, trup Śnieżki w rowie."