Feliks Saxe

Feliks Saxe herbu Stella - ur. ok. 1804 r. w Wiedniu, syn Grzegorza i Rozalii z domu Blumenberg. Radca dworu, sztabslekarz, ordynator szpitala wojskowego w Warszawie. W roku 1849 otrzymał prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim.1) Według wspomnień rodzinnych był ze strony matki wnukiem uczestnika Postania Kościuszkowskiego. Studia ukończył w Lozannie, po czym wypełnił przysięgę złożona umierającej matce i zamieszkał w Królestwie Polskim.

W roku 1927 został uznany lekarzem na mocy egzaminu złożonego na Uniwersytecie w Charkowie. Od 1828 r. do 1830 był lekarzem powiatowym. W 1835 roku przeznaczony na lekarza młodszego do ósmej baterii w IV Brygadzie Konno-Artyleryjskiej. Cztery lata później został zwolniony z wojska ze względu na słabe zdrowie i mianowany lekarzem miasta Łodzi. W 1841 r. uznany za sztabslekarza, następnie w wyniku swojej prośby zwolniony ze służby, którą musiał jednak kontynuować do 30.11.1842 r., po czym został przeznaczony na lekarza Batalionu Hrabiego Dybicza Zabałkańskiego. W 1846 r. przekomenderowany do Szpitala Wojskowego Warszawskiego, a następnie w roku 1848 do Tymczasowego Wolborskiego Szpitala Wojskowego na urząd Lekarza Głównego.2) Według wspomnień rodzinnych w czasie zamieszek rozpoczynających Powstanie Styczniowe w Warszawie Feliks Saxe ubrany w mundur wojskowy - był wówczas podobno w stopniu pułkownika - wyszedł ze swoim przyjacielem (również lekarzem wojskowym) na ulicę i odbierał patrolom wojskowym pojmanych rebeliantów, a następnie puszczał ich wolno. Został złapany na gorącym uczynku i aresztowany. Skorzystał z protekcji swojego przyjaciela z okresu studiów - wpływowego arystokraty rosyjskiego - dzięki czemu nie został osądzony i skazany. Natomiast zdymisjonowano go do z pełnionej funkcji ordynatora szpitala Wojskowego w Warszawie i zwolniono z wojska (zapewne emerytowany).

Zmarł w Warszawie w 25 maja 1878 lub 15.06.1872 r. i został pochowany w grobie rodzinnym na Starych Powązkach