Antoni Kubiatowski

Urodził się w Bobrownikach dnia 21 października 1845 r. Był synem Wojciecha i Franciszki zd. Baranowicz. W dniu przyjścia na świat Antoniego Kubiatowskiego jego ojciec odbywał służbę wojskową w wojsku rosyjskim i dopiero w 30 grudnia 1853 r. będąc urlopowanym z armii, wobec proboszcza bobrownickiego Pawła Polkowskiego i świadka Piotra Zmińskiego, młynarza, oficjalnie uznał Antoniego za swojego syna. Oświadczenie to zostało wpisane do akt stanu cywilnego. W 1863 r. Antoni wstępuje do partii powstańczej Mirewicza, następnie przechodzi do oddziałów Langiewicza. Bierze udział w bitwie pod Częstochową (Radziwie). W nieznanych okolicznościach wpada w ręce Rosjan i osiem miesięcy jest więziony w Piotrkowie Trybunalskim. Udział w powstaniu Antoniego Kubiatowskiego nie pozbawia zaufania władz jego ojca, który w połowie lat 60 XIX w. jest ławnikiem miejskim a kilka lat później, po pozbawieniu Bobrownik praw miejskich zostaje drugim z kolei wójtem nowo utworzonej gminy bobrownickiej. Antoni po swoich powstańczych perypetiach wraca do Bobrownik i mieszka tu na stałe. Wchodzi w związek małżeński z Petronelą Bigosińską i w latach 80 XIX w. zostaje wybrany przez zebranie gminne ławnikiem sądu gminnego II okręgu, który obejmował jurysdykcją gminy Bobrowniki, Osówka, Szpetal i miał siedzibę w Bobrownikach. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 r. Antoni Kubiatowski jako były powstaniec z 1863 r. zostaje awansowany do stopnia ppor. weteranów i oprócz innych odznaczeń 8 września 1930 r. zostaje udekorowany za walkę z bronią w ręku w czasie powstania styczniowego Krzyżem Niepodległości z Mieczami. W 1919 r. wybrany zostaje na ławnika bobrownickiego sądu pokoju, na której to funkcji zatwierdza go sejmik powiatu lipnowskiego. Umiera 14 lutego 1933 r. Jego mogiła znajduje się do dzisiaj na cmentarzu parafialnym w Bobrownikach.