Aleksander Złotkowski

Szeregowiec oddziału dziewiątego policji warszawskiej, pochodzący z lubelskiego włościanin lat 27 (w 1865), w czerwcu 1863 r. porzucił samowolnie służbę i uciekł do oddziału Żychlińskiego. Po złożeniu przysięgi, wcielony został do oddziału i brał udział w trzech bitwach z wojskami rosyjskimi. W bitwie pod Grzędami raniony został kulą w lewą rękę, którą w szpitalu w Grójcu amputowano. W kwietniu 1864 r. ujęto go tułającego się od wsi do wsi, a w sierpniu tegoż roku stawił się przed naczelnikiem wojennym w Nadarzynie, któremu przyznał się do udziału w powstaniu, zamilczał jednakże, że był uprzednio na służbie państwowej. Naczelnik puścił go wolno, gdy okazało się, że Złotkowski był policjantem, uwięziono go ponownie, sąd polowy i Audytoriat wyrokiem zapadłym 8-go 1865 r. skazał Złotkowskiego na rozstrzelanie. Z uwagi jednakże, że stawił się dobrowolnie i kaleką został, Audytoriat przedstawił go do łaski Namiestnika, który też 28 czerwca/10 lipca 1865 r. polecił zesłać Złotkowskiego do robót ciężkich w kopalniach na lat dwanaście.