Ignacy Aleksander Wilczewski

s. Piotra. Urodzony 12.XI.1841 r. w Szydłowo. Studiował w Petersburgu na Uczelni Budownictwa. Po wybuchu powstania dołączył się do oddziału Ludkiewicza, w którym był dowódcą plutonu. Po upadku powstania został schwytany przez władze carskie i w 1865 roku został skazany na karę śmierci z utratą szlachectwa oraz wszystkich praw majątkowych. Później karę śmierci zastąpiono bezterminowym zesłaniem na katorgę, a potem – 8 latami katorgi. Po zwolnieniu z katorgi został osiedlony w miejscowości Aleksandrowskij Zawod, miejscowości w Zabajkalu, która służyła miejscem prac katorżniczych dla Polaków poczynając od czasów powstania listopadowego. Podczas pobytu na katordze zapoznał się ze znanym pisarzem rosyjskim, zwolennikiem niepodległości Polski Mikołajem Czernyszewskim, z którym prowadził korespondencję. Na mocy Manifestu z dnia 14 listopada 1894 roku został zwolniony z pod nadzoru policyjnego i był wznowiony w stanie szlacheckim z wydaniem bezterminowego paszportu oraz zezwoleniem zamieszkania w każdym miejscu na terenie Imperium, za wyjątkiem Carstwa Polskiego, Kraju Północnego oraz Południowo-Zachodniego. Podczas pobytu na zesłaniu ożenił się z Rosjanką Łarysą Musorin, z którą miał sześcioro dzieci. Po powrocie z Zabajkala na początku lat 1900-ch mieszkał w Jurjewie (obecnie Tartu), gdzie wówczas na wydziale medycznym uniwersytetu studiował jego syn. Przed i po rewolucji mieszkał razem z rodziną syna w obwodzie Chersońskim, później we wsi Apostolowo w okolicach Krzywego Rogu, gdzie zmarł w połowie lat 1930-ch. Potomkowie starszego syna obecnie mieszkają na Ukrainie.