Pelagia Zgliczyńska

(Pelagia Dąbrowska) Jarosławowa, ze Zgliczyńskich, zmarła 10 lutego 1909 r. w Krakowie licząc lat 66. Wyszła za mąż przed powstaniem za Jarosława Dąbrowskiego, wyższego oficera armii rosyjskiej, którego niepospolite zdolności znane były w rosyjskim sztabie. Dąbrowski opuścił służbę i przeszedł do powstania. Dostał się do niewoli, przybył do Moskwy, skąd wyżsi oficerowie wespół z jego towarzyszami więzienia ułatwili mu ucieczkę. Pelagia będąc wówczas na wygnaniu, dzięki swemu heroizmowi zdołała umknąć z wygnania i połączyła się z mężem w Paryżu. Dąbrowski poległ jako głównodowodzący Komuny Paryskiej w r. 1871. Wtedy Pelagia zjechała do Krakowa z trojgiem dzieci i niezwłocznie zabrała sie do pracy jako nauczycielka i gospodyni gimnazjum żeńskiego, pracując ciągle do samej śmierci, która nastąpiła 10 lutego 1909 r. w Krakowie. Żywot tej niepospolitej pod każdym względem kobiety był tak bogatym w nadzwyczajne wypadki, że na tle tego co przeżyła, widziała i w czym czynny udział brała, można by spisać część dziejów powstania polskiego z r. 1863 i dzieje Komuny Paryskiej w r. 1871.