Roman Żuliński

jako członek Rządu Narodowego, od 17 października był dyrektorem ekspedytury. Powieszony został w Warszawie 5 sierpnia 1864 r. razem z Trauguttem, Krajewskim, Toczyńskim i Jeziorańskim.
Rodem w Warszawy, liczył lat 30, szkoły ukończył w Warszawie, a uniwersytet w Moskwie, skąd wróciwszy został nauczycielem matematyki przy pierwszym gimnazjum warszawskim. Zdolny i wykształcony wywierał wielki wpływ na młodzież i pozyskał jej zaufanie. Wpływał na zakładanie szkółek wieczornych, na których popularnymi wykładami wzniecał młodzież rzemieślniczą. Wśród takich prac wytrwał aż do wybuchu powstania. Powierzony sobie wydział komunikacji wraz z Rafałem Krajewskim wkrótce uregulował. Prócz tego zarządzał wydziałem ekspedycyjnym. We wrześniu wszedł do wydziału spraw wewnętrznych, gdzie objął obowiązki referenta dwóch województw: płockiego i augustowskiego, będąc oraz naczelnikiem ekspedycji, które pełnił do czasu uwięzienia, tj. do 3 marca 1864 r. Pomimo męczarni zadawanych mu przez Tuchałkę wytrwał przy tym co powiedział: Nic wam nie powiem, bo was nie uznaję, możecie mnie tak podle traktować, jak to dotąd czynicie, nic to nie pomoże, zabić mnie możecie, ale nie sądzić!