Ksawery Norwid

wieku lat 40, rodem z Warszawy, były urzędnik Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, następnie emigrant. W powstaniu wielkopolskim był czyny udział, a następnie emigrował. Powróciwszy za amnestią do kraju zastał tam objawy manifestacyjne. Został powołany do delegacji miasta z 12 członków złożonej. Po rozwiązaniu tejże i wywieranej represji na wszystkich tych, którzy do niej należeli, a będąc w kościele św. Jana podczas odbywającego się nabożeństwa za Polskę został uwięziony. Po paru tygodniach uwolniony, wyjechawszy dla poratowania zdrowia za granicę zasłabł w drodze i pozostał na Śląsku pruskim około Wrocławia i tam wkrótce życia dokonał powszechnie żałowany, pozostawiwszy po sobie pamięć swych przymiotów serca i duszy. „Rocznik Towarzystwa Historyczno Literackiego” w Paryżu podaje, że umarł tego roku we wrześniu w Wrocławiu.