Tadeusz Lubomirski

książę, zmarł 13 kwietnia 1908 r. w Warszawie. Człowiekowi temu można by dać imię drugie: godności polskiej wcielenia.
Tak jak go widywano z głową wysoko podniesioną, takim był tez na wewnątrz. Zesłany w 1863 r. do Niżnego Nowogrodu nie czynił nic, aby od kary się uwolnić. Później mieszkając w Warszawie trzymał się z dala od kół dworskich, nawet gdy całą sferę jego pociągały w tę stronę nadzieje związane z przybyciem cesarza. Człowiek o wielkim sercu znalazł pole działania w warszawskim Towarzystwie Dobroczynności, równocześnie pracując nad polepszeniem doli ludności rzemieślniczej. Z zamiłowania historyk, wspierał badania i prawce Pawińskiego, a jego samego Dwie chwile skarbowości w Polsce i szereg innych rozpraw są cennym przyczynkiem do historii Rzeczypospolitej. Inicjator Encyklopedii rolniczej i główny jej nakładca, rozumiał pracę realną u podstaw, której też wyrazem praktycznym była jego działalność społeczna.