Ignacy Gliński

urodzony na Wołyniu w 1807 r., po ukończeniu nauk w Tarnopolu wszedł do korpusu kadetów w Kaliszu. W r. 1831 jako porucznik dywizjonu karabinierów brał udział w bitwach pod Grochowem, Dębem, Iganiami, Ostrołęką, Iłżą, Ostrowcem, Chodczą, Lipskiem, Nowym Miastem i Olkuszem. Po ukończonej kampanii wrócił do Tarnopola, skąd na wiosnę w 1832 r., porwany do Triestu, uszedł skrycie do Genewy, skąd starał się przedrzeć po latach kilku do familii na Wołyniu. Schwytany w Kojowie skazany został w sołdaty na Kaukaz, skąd po trzynastu latach, otrzymawszy dywizję ze stopniem porucznika bez żadnej pensji osiadł na Ukrainie w dobrach hrabiego Aleksandra Branickiego. W 1863 r. powołany do obowiązku służenia ojczyźnie została schwytany, skazany na wygnanie i zesłany na Syberię. Z Sybiru umknąwszy dostał się do Lwowa i zostaje w urzędowaniu przy Towarzystwie Wzajemnych Ubezpieczeń.