Jan Kurzyna

Był jednym z najczynniejszych w tak zwanym Towarzystwie Bratniej Pomocy w Akademii Medycznej w Warszawie. Przekonany o założenie zebrań Biblioteki i Kasy Akademickiej wraz z Jaśniewskim wysłani zostali do Lublina i Płocka pod dozór policji. Obaj uciekli za granicę, a Kurzyna w imieniu młodzieży warszawskiej wszedł w zażyłe stosunki z Mierosławskim. W końcu zaś 1863 r. miano mu oddać główne kierownictwo powstaniem. Jednakże uwięzienie Aleksandra Waszkowskiego zakończyło rzec można istnienie Rządu Narodowego. Urodził się w 1835 r. w Warszawie z ubogich rodziców. Na Akademii Medycznej, do której się zapisał poznał się z Jurgiensem będącym na czele tajnego sprzysiężenia młodzieży. Z wybuchem powstania przybył z Mierosławskim na Kujawy. Bił się dzielnie pod Krzywosądzem, a po potyczce pod Nową Wsią powrócił z Mierosławskim do Paryża, skąd wkrótce udał się do Warszawy, następnie od Galicji skąd po uwolnieniu się z więzienia udał się raz jeszcze do Warszawy w grudniu 1863 r. Zmarł 2 lipca 1865 r. w szpitalu w Zurychu.