Edmund Różycki

Za jego wpływem utworzono w Galicji wydział Rządu Narodowego. Potem objął dowództwo nad konnymi oddziałami wołyńskimi niedaleko Lubaru, nad rzeką Słuczą i zajął to miasto stoczywszy 15 maja bitwę pod Miropolem nad Słuczą, a 27 maja odniósł zwycięstwo pod Salichą, lecz widząc, że wobec znacznych sił rosyjskich i niechęci włościan nie jest w możności stawienia długiego oporu, wycofał się do Galicji. Syn pułkownika Karola Różyckiego. Młody Edmund jako syn emigranta został wysłany do Petersburga, gdzie skończywszy szkołę kadecką wszedł do służby czynnej w armii rosyjskiej. Przydzielony do sztabu głównego bardzo prędko awansował i doszedł do rangi pułkownika. Podobno jak Sierakowskiemu, Aleksander II powierzał mu trudne i ważne prace przy reorganizacji armii. W 1863 r. bez wahania porzucił służbę rosyjską i wziął udział w ruchu powstańczym stanąwszy na czele oddziału. Po przejściu do Galicji pozostał już w niej na zawsze, pracując z całą sumienności w Krakowskim Towarzystwie Wzajemnych Ubezpieczeń. Zmarł w Krakowie 23 maja 1893 r.