Paweł Suzin

wieku lat 26, syn tego Suzina, którego pamięć Adam Mickiewicz uwiecznił w Dziadach. Paweł syn wygnańca, wychowany w rosyjskim korpusie kadetów nie umiał nawet po polsku. Otrzymawszy stopień oficera artylerii przybył wraz z wojskiem na Litwę w czasach manifestacji. Widząc na co się zanosi porzucił służbę wojskową i udał się za granicę. Zaczął uczyć się po polsku i ożenił się w Paryżu z córką jednego z emigrantów. Na pierwszą wiadomość o wybuchu powstania pospieszył wziąć w nim udział. Wysłano go więc w augustowskie, gdzie polecono mu zorganizować oddział. Trzymał się najprzód w mariampolskim powiecie, gdzie pomyślnie ucierał się z Rosjanami pod Balwierzyskami 22 maja i Kadyszami 24 maja, następnie przeszedł do powiatu Sejneńskiego, gdzie w świetnej bitwie pod Straciszkami 21 czerwca zginął, budząc powszechny żal w całej okolicy. Pogrzeb jego był prawdziwą narodową manifestacją.